Η ίδρυση νέων ΑΕΙ
Κύριε διευθυντά
Μέσα σε αυτή την απίστευτη κακοδαιμονία του τόπου, όπου τα πάντα καταρρέουν και η συνεχής παραμόρφωσή του έχει πάρει άκρως εφιαλτικό χαρακτήρα, με τα αποκαΐδια να μας έχουν σκεπάσει από παντού, αποφασίζουμε την ίδρυση του 22ου πανεπιστημίου στη χώρα! Μένουμε πραγματικά άναυδοι. Με την παιδεία να παραπαίει με τον πιο τραγικό τρόπο, με τις δήθεν απόπειρες εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, που γίνονται χωρίς πυξίδα και χωρίς προηγούμενη μακρά μελέτη και σοβαρό προβληματισμό, αυτοαναιρούμενες κάθε φορά και επανεμφανιζόμενες με κάποια νέα στοιχεία, θυμίζοντας τη μεταποίηση παλιών ρούχων στα οποία σε παρωχημένες εποχές πότε κόνταιναν τα μανίκια και πότε μάκραιναν τον ποδόγυρο για να εμφανίσουν νέα όψη· με το τραγικό παζάρι της βάσης για να εξασφαλιστεί η είσοδος στις διάφορες σχολές όλων των μετριοτήτων και με πολλά άλλα κωμικοτραγικά αποφασίζουμε την ίδρυση νέας εστίας διαιώνισης αμαρτωλών καταστάσεων εξευτελιστικών για την παιδεία. Η ύπαρξη ελάχιστων ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων που παλεύουν να κρατήσουν το κύρος τους λειτουργώντας σε μια πνευματική ατμόσφαιρα, όπου καλλιεργούνται προϋποθέσεις για σοβαρή επιστημονική συγκρότηση των σπουδαστών τους, δεν αλλάζει τη γενικότερη κατάσταση. Το σοβαρότατο γεγονός ότι δεν υπάρχει ουσιαστική ανάγκη άλλων πανεπιστημίων, το ότι, αντιθέτως, πολλά πανεπιστημιακά τμήματα υπολειτουργούν και φοιτητές ετεροαπασχολούνται με γνωστικά αντικείμενα άσχετα προς τα ενδιαφέροντά τους, εκσφενδονιζόμενοι σε υπολειτουργούντα τμήματα· το ότι χιλιάδες θέσεις έμειναν φέτος κενές στα ΤΕΙ και σε ορισμένα ο αριθμός εισακτέων είναι μονοψήφιος -τρανή απόδειξη της πλήρους αποτυχίας του θεσμού, που η ανωτατοποίησή του υπήρξε από κάθε άποψη απαράδεκτη- δείχνουν ότι το κράτος κυριαρχείται μόνο από την κομματική μικροπολιτική με ασύγγνωστη αδιαφορία για τις βαρύτατες συνέπειές της.
Η εξωφρενική πολιτική του πολλαπλασιασμού των πανεπιστημίων κάτω από αυτές τις συνθήκες έχει στηλιτευθεί επανειλημμένα και έχει τονιστεί σωστά ότι η κομματική εξυπηρέτηση διαφόρων περιοχών οδηγεί σε αυτό το αδιέξοδο. Ωστόσο, εκείνο που, νομίζω, δεν έχει επισημανθεί, ενώ είναι και αυτό πρωταρχικής σημασίας, είναι η επιτακτική ανάγκη πνευματικών προϋποθέσεων τέτοιων που να δικαιολογούν την ίδρυση ενός πανεπιστημίου σε κάποια συγκεκριμένη πόλη, εάν υποτεθεί, βέβαια, ότι το πανεπιστήμιο αυτό χρειάζεται. Ο πανεπιστημιακός πληθυσμός -διδάσκοντες και διδασκόμενοι- δεν είναι δυνατόν να ζήσουν σε περιβάλλοντα που αδυνατούν να τους προσφέρουν, κάποιες, έστω και ελάχιστες, σοβαρές ευκαιρίες πνευματικής ζωής ή κάποιες προϋποθέσεις για την πληρέστερη διεξαγωγή της πανεπιστημιακής τους εργασίας. Η πνευματική απομόνωση σημαίνει πνευματικό μαρασμό.
Οταν γινόταν αγώνας για την ίδρυση πανεπιστημίου στην Κέρκυρα τα επιχειρήματα ήταν σοβαρότατα: Η ύπαρξη ενός σημαντικότατου ιστορικού αρχείου -του σημαντικότερου μετά τα Γενικά Αρχεία του Κράτους- μπορούσε να εξασφαλίσει πρωτογενή έρευνα σε φοιτητές Ιστορικού Τμήματος, αλλά και τη δυνατότητα σοβαρής επιτόπιας μελέτης και άσκησης υποψήφιων αρχαιονόμων. Γι’ αυτό και τελικά δημιουργήθηκαν εκεί Τμήματα Ιστορίας και Αρχαιονομίας.
Η ύπαρξη της αρτιότερης Επτανησιακής Βιβλιοθήκης στην Ελλάδα έδινε τη δυνατότητα σοβαρών επτανησιακών σπουδών ιστορίας και λογοτεχνίας· η δυνατότητα μελέτης της επτανησιακής σχολής ζωγραφικής που παρέχουν οι τοιχογραφίες και οι πολυτιμότατες εικόνες που κατακλύζουν τον τόπο· η τεράστια μουσική παράδοση (σήμερα λειτουργούν στην Κέρκυρα δεκαεπτά φιλαρμονικές και υπάρχουν ωδεία και σε χωριά του νησιού)· η λειτουργία πνευματικών ιδρυμάτων όπως είναι η Αναγνωστική Εταιρία Κερκύρας, (ιδρύθηκε το 1836), με συνεχή πνευματική δραστηριότητα και η Εταιρεία Κερκυραϊκών Σπουδών με αντίστοιχο έργο αποτέλεσαν σοβαρότατα επιχειρήματα για την ίδρυση πανεπιστημίου.
Και όμως έγινε αγώνας ετών για να ιδρυθεί το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, παρόλο που η Κέρκυρα υπήρξε η έδρα του πρώτου ελληνικού πανεπιστημίου, της Ιονίου Ακαδημίας, που έκλεισε μετά την Ενωση με την ίδρυση του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου γιατί το κράτος δεν μπορούσε να διατηρεί δύο πανεπιστήμια και συγχρόνως χρειαζόταν επιστημονικό προσωπικό από την Ιόνιο Ακαδημία για την επάνδρωση του νέου πανεπιστημίου. Δεν θέλω να υποτιμήσω καμιά ελληνική επαρχία. Ολων η προσφορά είναι αναμφισβήτητα πολύτιμη και η ποικιλία της προσφοράς αποτελεί προϋπόθεση για τη σωστή λειτουργία της χώρας. Ομως, η λανθασμένη αποτίμηση και ενδεχομένως αξιοποίηση των συνθηκών που παρέχει η κάθε πόλη, δεν πρέπει να γίνεται εις βάρος κανενός, ιδιαίτερα εις βάρος της παιδείας. Ας καταλάβουμε, επιτέλους, ότι η σωστή παιδεία είναι η μόνη που μπορεί να σώσει τον τόπο, αν υποτεθεί βέβαια, ότι ενδιαφερόμαστε για τη σωτηρία του.
Ελλη Γιωτοπουλου – Σισιλιανου – Ομ. καθηγήτρια πανεπιστημίου, πρώην μέλος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου (1965-1967)
Τα πραγματικά προβλήματα
Κύριε διευθυντά
Γράφει ο κ. Π. Μανδραβέλης ότι «αυτό που ενδιαφέρει τους πολίτες είναι τα προβλήματα και πολιτική θεωρούν τις προτάσεις για επίλυσή τους…» («Κ», 16/9/09) και ότι οι δημοσιογράφοι «αντί να ασχολούνται με τα προβλήματα του τόπου, ασχολούνται με τα «σου ‘πα, μου λες», των πολιτικών, για το με ποιον συζητάει ο ένας και με ποιον έφαγε ο άλλος» και ως «χαρακτηριστικό παράδειγμα» για το τελευταίο φέρνει την «ιστορία του κ. Σημίτη με τα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ» («Κ», 17/9/09).
Αυτά τα πολύ σωστά λέει ο κ. Μανδραβέλης, αλλά, δυστυχώς, ούτε ο ίδιος ούτε άλλοι συνάδελφοί του τα πράττουν!
Ετσι, δεν έχουμε δει μέχρι σήμερα να αξιολογούνται από συντάκτες της «Κ» ή άλλους έγκριτους «τεχνοκράτες» τα μέτρα που τα δύο κόμματα εξουσίας ανακοίνωσαν για την αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων της χώρας ούτε να απαντώνται δύο καίρια ερωτήματα πάνω στα μέτρα αυτά:
– Είναι και σε ποιο βαθμό «απολύτως σαφή» (όπως η ίδια η «Κ» έχει ζητήσει);
– Συμφωνούν και σε ποιο βαθμό με όσα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απαιτεί και οι έγκυροι ευρωπαϊκοί και διεθνείς οργανισμοί έχουν υποδείξει;
Αντίθετα, βλέπουμε τις πολιτικές «μόνιμες στήλες» της «Κ», με ελάχιστες εξαιρέσεις (όπως η στήλη του κ. Αντ. Καρκαγιάννη), να ασχολούνται όχι με «τα προβλήματα και τις προτάσεις για επίλυσή τους», αλλά με θέματα δευτερευούσης σημασίας, παρελθοντολογίας και παραπολιτικής, όπως, για παράδειγμα:
– Η «ιστορία του κ. Σημίτη με τα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ», στην οποία, μέσα σε έξι μέρες, αφιερώθηκαν έξι άρθρα, τρία του κ. Μανδραβέλη και τρία άλλων συντακτών (που ασχολήθηκαν μάλιστα με τα επιφαινόμενα και όχι με την ουσία της διαφωνίας των κ. Σημίτη και Παπανδρέου – διαφορές ίσως των δύο ανδρών πάνω στα οικονομικά μέτρα που απαιτεί η αντιμετώπιση της κρίσης).
– Αν στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Ν.Δ. πρέπει να περιληφθούν οι κ. Εβερτ, Σιούφας και Σουφλιάς ή, αντί αυτών, τρεις «νέες προσωπικότητες».
– Η απόφαση του πρωθυπουργού να ζητήσει πρόωρες εκλογές (οκτώ άρθρα από τις 3 έως τις 17 Σεπτεμβρίου).
– Πώς διεξήχθη η συνέντευξη Τύπου του κ. Καραμανλή στη Θεσσαλονίκη.
– Τα επικείμενα «ντιμπέιτ» μεταξύ των κομματικών αρχηγών.
– Αν μετά τις εκλογές θα παραμείνει αρχηγός της Ν.Δ. ο κ. Καραμανλής.
– Ο αποκλεισμός του κ. Τσιτουρίδη από τα ψηφοδέλτια της Ν.Δ.
– Ο αποκλεισμός στελεχών της Ν.Δ. από τα ψηφοδέλτιά της.
– Τα αίτια της πτώσης της Ν.Δ. στα γκάλοπ.
– Οι προεκλογικές αφίσες και τα φυλλάδια που ρυπαίνουν το περιβάλλον κ.λπ.
– Η απαγόρευση των γκάλοπ τις δύο τελευταίες εβδομάδες πριν από τις εκλογές.
Θα προσέφερε μεγάλη υπηρεσία στους πολίτες και στον τόπο η «Κ» αν, στο διάστημα μέχρι τις εκλογές, παρουσίαζε αξιολογήσεις συνεργατών της ή έγκριτων «τεχνοκρατών» (όχι, προς Θεού, «προπαγανδιστών» του ενός ή του άλλου κόμματος!) των μέτρων που έχουν ανακοινώσει τα δύο κόμματα εξουσίας για την αντιμετώπιση των γνωστών σε όλους «προβλημάτων του τόπου», μεταρρυθμίσεων (σε Παιδεία, Υγεία, ασφαλιστικό, εργασιακές σχέσεις, δημόσια αφάλεια, λειτουργία του κράτους…), αποκρατικοποιήσεων ή κρατικοποιήσεων, οικονομικών προβλημάτων, με αναφορά και στα πιο πάνω ερωτήματα (για τη σαφήνεια και τη συμβατότητα των εξαγγελθέντων μέτρων με τις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και τις υποδείξεις αρμόδιων οργανισμών).
Ραφαηλ Μεν. Μαϊοπουλος
Οι περιπέτειες του ΕΤΑΚ
Κύριε διευθυντά
Η εξαγγελία του ΠΑΣΟΚ για την κατάργηση του Ενιαίου Φόρου Ακίνητης Περιουσίας (ΕΤΑΚ) και την επαναφορά της φορολογίας της Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας (ΜΑΠ), μας επαναφέρει στη μνήμη την τραγελαφική εξέλιξη που είχε το θέμα αυτό, στην πρώτη κυβέρνηση του μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου, το 1982.
Ο τότε υπουργός Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ, Μανόλης Δρεττάκης, εφαρμόζοντας το πρόγραμμα του κόμματος, ετοίμασε τον σχετικό νόμο, τον έφερε στη Βουλή, όπου ψηφίστηκε με μεγάλη πλειοψηφία, κατά πανηγυρικό τρόπο. Ομως, ο νόμος αυτός δεν ευτύχησε, διότι όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου πληροφορήθηκε από τον γαμπρό του Θεόδωρο Κατσανέβα ότι θα πληρώσει και αυτός φόρο για την ακίνητη περιουσία του στο Καστρί, αμέσως κάλεσε τον κ. Δρεττάκη και του έδωσε εντολή να αλλάξει τον νόμο με νέο, ο οποίος θα προέβλεπε ότι δήλωση φορολογίας Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας θα υπέβαλε, προαιρετικά, όποιος πολίτης εκτιμούσε ο ίδιος ότι η περιουσία του υπερέβαινε τα όρια του νόμου, που ήταν τα 25.000.000 δραχμές. Ο Δρεττάκης στο άκουσμα αυτής της αλλόκοτης πρότασης έμεινε σύξυλος και ενεός και αμέσως υπέβαλε την παραίτησή του, με συνέπεια ο νόμος να μην εφαρμοσθεί ποτέ. Το πάθημα δεν έγινε μάθημα στους κατ’ ευφημισμόν σοσιαλιστές.
Αποστολος Λ. Αθανασιου / Κουκάκι