Οι δύο «μονομάχοι»

2' 24" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Την τηλεμαχία, σε σχήμα και πνεύμα μονομαχίας μεταξύ δύο «αρχηγών», δεν την παρακολούθησα. Είναι πληκτικό και ανούσιο να μου μιλούν με πολλά λόγια και ρητορείες όταν μπορούν να μου μιλήσουν με λίγα λόγια, απλά, ειλικρινά και χωρίς ρητορείες. Τα πολλά λόγια και οι ρητορείες μου αφήνουν την καχυποψία ότι κάτι θέλουν να μου κρύψουν και να μου πουν ψέματα. Για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός, ο Κ. Καραμανλής. Θέλει να πιστέψουμε ότι ξαφνικά περνάει… «κρίση ειλικρίνειας». Επαναλαμβάνει τη φράση «αυτή είναι η πραγματικότητα» (σχεδόν γλωσσικό τικ), αφού πρώτα μας περιέγραψε μια ζοφερή οικονομική κατάσταση. Οχι ότι δεν τον πιστεύουμε, ενδεχομένως μάλιστα η κατάσταση να είναι πιο ζοφερή από αυτήν που μας περιγράφει. Αλλά πού ήταν μέχρι τώρα; Δεν ήταν αυτός ο παντοδύναμος πρωθυπουργός που λογικά έπρεπε, από καιρό, από χρόνια να γνωρίζει ότι τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά και έπρεπε σταθερά να μας ενημερώνει;

Πάρτε το άλλο παράδειγμα: Κατά… ένα ιστορικό παράδοξο (δεν θυμάμαι να έχει ξανασυμβεί) η κυβέρνηση ενοχοποιεί περισσότερο τον εαυτό της για την κατάσταση που παραδίδει ενώ η αντιπολίτευση, ο Γιώργος Παπανδρέου αφήνει και κάποιες ελπίδες επανόρθωσης, ότι θα ανακόψει τον κατήφορο (που περιγράφει ο πρωθυπουργός!), χωρίς να θίξει συμφέροντα, συνήθειες, συντεχνίες και δομές. Είναι ευχάριστο να τον πιστέψουμε και πολλοί τον πιστεύουν. Δεν μας λέει, όμως, με ποιο τρόπο, με ποια συγκεκριμένα μέτρα και κυρίως με ποιο φρόνημα (δηλαδή, τι τελικά επιδιώκει) θα πετύχει να ανακόψει τον κατήφορο. Που δεν είναι μόνο κατάρρευση των αριθμών, είναι περισσότερο κατάρρευση της εμπιστοσύνης των πολιτών.

Ακουσα διάφορα σχόλια για τη μονομαχία των δύο «αρχηγών». Τα περισσότερα, κυρίως των τηλεοπτικών δημοσιογράφων, αφορούσαν όχι τόσο αυτά που είπαν, αλλά την τηλεοπτική τους εμφάνιση, το πώς ο καθένας «γράφει στο γυαλί». Μάλιστα, με κάποια έπαρση ειδήμονος που ξέρει τι είναι τηλεοπτικά το κρίσιμο και ουσιαστικό, τι «πουλάει» στο «τηλεοπτικό κοινό». Πεπεισμένοι ότι ζούμε σε «τηλεοπτική δημοκρατία» όπου το φαίνεσθαι περιορίζει την ουσία, την παρακάμπτει ή την εξαφανίζει, θα ήταν ίσως δυστύχημα να αποδειχθεί ότι έχουν δίκαιο.

Πιστεύω ότι σε αυτές τις εκλογές δεν κρίνονται τόσο οι προτάσεις και τα προγράμματα, αλλά η αξιοπιστία των «αρχηγών» όσον αφορά τη διαχείριση των υποθέσεων του κράτους και των σχέσεών του με τους πολίτες, δηλαδή με την κοινωνία. Προγράμματα και προτάσεις είχαμε και στο παρελθόν και όταν ήρθε η ώρα της πραγμάτωσης απογοητευθήκαμε. Η αξιοπιστία των «αρχηγών» δεν εξαρτάται τόσο από τηλεοπτικά τερτίπια. Ούτε καν από προσωπικές αρετές και ελαττώματα. Εξαρτάται και από την αξιοπιστία των κομμάτων των οποίων ηγούνται.

Οπως διαμορφώθηκαν τα κόμματα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ είναι στην ουσία τεράστιοι και περίπλοκοι μηχανισμοί διεκπεραίωσης πελατειακών σχέσεων με πόρους που αντλούν από το κράτος, κάθε φορά που με την ψήφο του λαού, αναλαμβάνουν τη διαχείρισή των υποθέσεών του. Ο,τι και να γίνει ο Γιώργος Παπανδρέου αυτό είναι δύσκολο να το αλλάξει. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι συγκεντρώνει την προτίμηση των εκλογέων. Ασφαλώς, όμως, και ο ίδιος διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει ενθουσιασμός, ούτε μεγάλες προσδοκίες…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή