Η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής
Κύριε διευθυντά
Κατά καιρούς και ιδιαίτερα σε προεκλογικές περιόδους, πολιτικοί και των δύο κομμάτων εξουσίας, τονίζουν εμφατικά ότι η φοροδιαφυγή αποτελεί βασική αιτία της μόνιμης καχεξίας των δημοσίων οικονομικών και υπόσχονται να λάβουν μέτρα για την καταπολέμησή της. Κανείς εχέφρων δεν διαφωνεί. Εν τούτοις, η φοροδιαφυγή είναι πληγή που παρά τα σχέδια και τις δήθεν προσπάθειες καταπολέμησής της ζει και βασιλεύει και τον κόσμο… κοροϊδεύει.
Επί μισό σχεδόν αιώνα ασχολούμαι με τα δημόσια οικονομικά, θεωρητικά και εφαρμοσμένα (πανεπιστημιακή εξειδίκευση, οικονομολόγος της Τραπέζης της Ελλάδος, ειδικός σύμβουλος υπουργών Οικονομικών και Εθνικής Οικονομίας – σύμβουλος διοικήσεων τραπεζών κ.λπ.) και ομολογώ ότι για πρώτη φορά είδα στο αρθρίδιο του καθηγητή Βασίλη Ράπανου τόσο πλήρες και συγκροτημένο σχέδιο για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής (Οικονομική «Καθημερινή» 13-9-2009, σελ. 3).
Η αποτελεσματική εφαρμογή του σχεδίου αυτού δεν μπορεί να αποτελέσει έργο μιας τετραετίας αλλά πολύ μεγαλύτερου χρονικού διαστήματος. Για τον λόγο αυτό, πολύ σωστά ο κ. Ράπανος προτείνει την οργάνωση της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής όπως την προτείνει και την επάνδρωση των αντιστοίχων υπηρεσιών αξιοκρατικά και μόνο. Αυτό που εξυπονοεί βέβαια το καταλαβαίνει κάθε αναγνώστης, γιατί όντως εκείνο που έχει σημασία εν προκειμένω δεν είναι το χρώμα, αλλά η ικανότητα των γάτων να πιάνουν ποντίκια. Θα πρότεινα μάλιστα, επειδή η καλή τύχη μου έδωκε στο παρελθόν αρκετές ευκαιρίες να γνωρίσω όχι μόνο το εύρος και το βάθος των γνώσεων του Βασίλη Ράπανου ως ερευνητή στην αρχή και ως καθηγητή και manager μετέπειτα, όποια κυβέρνηση και αν προκύψει από τις επόμενες εκλογές, καλά θα κάνει να θεσπίσει θέση μόνιμου υφυπουργού δημοσιονομικής διοίκησης και με συμφωνία της αξιωματικής αντιπολίτευσης να διορίσει τον καθηγητή Ράπανο στη θέση αυτή εφόσον και αυτός το επιθυμεί.
Αν δεν χάναμε, μόλις πρόσφατα και τόσο απροσδόκητα τους καθηγητές Θεόδωρο Γεωργακόπουλο και Γιάννη Βαρθολομαίο, θα μπορούσαμε να έχουμε τρεις υποψηφίους γι’ αυτή τη θέση. Πιστεύω ακράδαντα ότι ικανοποιητικά αποτελέσματα θα υπάρξουν από τον πρώτο κιόλας χρόνο εφαρμογής του σχεδίου Ράπανου.
Θεοδωρος Καραβιας
Το «μη χείρον»
Κύριε διευθυντά
Στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, οι πολίτες θα βρεθούν προ σοβαρών διλημμάτων. Το ένα κόμμα της Αριστεράς πάσχει από εμφύλιο σπαραγμό (όλοι εναντίον όλων). Το άλλο, το πλέον σοβαρό, ζει στον δικό του κόσμο (τον προ πεντηκονταετίας).
Το ΛΑΟΣ έχει μεν επικεφαλής έναν αυτοδημιούργητο και εύστροφο πολιτικό και κάποια ικανά στελέχη, όμως λαϊκίζει υπερβολικά και δεν έχει βάθος στελεχών. Η Ν.Δ. ως κυβέρνηση στάθηκε κατώτερη των προσδοκιών, φάνηκε άτολμη, υποτονική και συμβιβασμένη, παρότι διαθέτει κάποια ικανά στελέχη και αρχηγό τον Κ. Καραμανλή, μετριοπαθή, μορφωμένο και σύγχρονο πολιτικό. Τέλος, το ΠΑΣΟΚ επανήλθε στον λαϊκισμό και τη νοοτροπία της δεκαετίας του ’80, με ασαφείς και γενικόλογες παρεμβάσεις, παράλληλα ως αρχηγό έχει τον Γ. Παπανδρέου, ευγενή και συμπαθή πολιτικό, του οποίου όμως τις ηγετικές ικανότητες αμφισβήτησαν -και μάλιστα με έντονο τρόπο- μέρος του κομματικού μηχανισμού του ίδιου του ΠΑΣΟΚ και σχεδόν το 50% των οπαδών του.
Η αποχή σίγουρα δεν είναι λύση. Είναι παράταση της κρίσης. Τελικώς, η ρεαλιστική επιλογή του «μη χείρον…» ίσως είναι μια κάποια λύση.
Δημητρης Αλεξανδρακης – Πολιτικός μηχανικός
Ξεχασμένες υποθέσεις
Κύριε διευθυντά
Ανασύρω από το μικρό μου αρχείο παλαιότερο άρθρο της αγαπημένης μου «Καθημερινής»: «Ισοπέδωσαν δασικές εκτάσεις στη Σταμάτα. Εκθεση κόλαφος των Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης για δύο τοπικούς άρχοντες… Συγκεκριμένα, ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος της κοινότητας Σταμάτας προέβησαν παρανόμως σε αλλαγή χρήσης δασικών εκτάσεων μεγάλης επιφάνειας με εκχερσώσεις και επιχωματώσεις καθ’ υπέρβασιν των αδειών διαμόρφωσης επιφάνειας αγρών που τους χορηγήθηκαν από το πολεοδομικό γραφείο Καπανδριτίου. Οι παρεμβάσεις στη θέση Μιχαλέτσα της περιφέρειας Ροδόπολης είχαν εντοπισθεί από 3-11-2005(!) από τον αρμόδιο δασοφύλακα που υπέβαλε μήνυση. Ομως το πρωτόκολλο μήνυσης παρέμεινε στο δασονομείο επί πέντε μήνες χωρίς να διαβιβαστεί στο αρμόδιο δασαρχείο, πράξη που παραβαίνει τη νομοθεσία. Χρονοβόρα υπήρξε και η διαδικασία που ακολούθησε το πολεοδομικό γραφείο Καπανδριτίου…».
Πού βρίσκεται η υπόθεση αυτή σήμερα; Οι εμπλεκόμενοι είναι ακόμα στις θέσεις τους; Μήπως είναι οι ίδιοι που «βγήκαν» τώρα στα κανάλια μαζί με «αθώους» πολίτες (διότι βασικός νόμος της αγοράς είναι ότι η «παραγωγή» ακολουθεί τη ζήτηση (πλέον το αντίστροφο συμβαίνει, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα) και κατηγόρησαν την κυβέρνηση, την πυροσβεστική, Τούρκους πράκτορες, τη CIA κ.λπ. για τις τωρινές πυρκαγιές; Αν ευαρεστηθεί κανένας αρμόδιος ας μου δώσει μια απάντηση για το πού βρίσκεται σήμερα η ανωτέρω υπόθεση.
Ελενη Αγραφιωτη – Παλαιό Ψυχικό
«Η πρόκληση Νταβούτογλου»
Κύριε διευθυντά
Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντα τα όσα συμπυκνωμένα και σε βάθος αναλύονται από τον καθηγητή κ. Χρ. Γιανναρά στις πρόσφατες επιφυλλίδες του στην εφημερίδα σας, με θέμα την πρόκληση Νταβούτογλου. Σέβομαι και θαυμάζω βαθύτατα τη διεισδυτική φιλοσοφική σκέψη του εκλεκτού δασκάλου, δυσκολεύομαι όμως να κατανοήσω το ακριβές νόημα των προτάσεών του. Οφείλουμε να συμφωνήσουμε στη σημασία της διάκρισης οντολογίας και γνωσιολογίας και να επιβεβαιώσουμε ότι κύριο και ουσιαστικό γνώρισμα του εκχριστιανισμένου Ελληνισμού ήταν η ταύτιση του αληθεύειν με το κοινωνείν. Δεν προκύπτει όμως από πουθενά ότι αυτή η ομοτροπία αποτελεί συνιστώσα της λαϊκής κουλτούρας της Ανατολής. Αντίθετα, υπάρχουν ενδείξεις ότι οι κοινωνίες της Ανατολής ρέπουν στην υποταγή σε δεσποτείες, εξ ου και το δημοκρατικό έλλειμμα που παρατηρείται διαχρονικά. Θα πρέπει επίσης να παρατηρήσουμε ότι η εποχή μας δεν θυμίζει σε καμία περίπτωση την προ αλώσεως εποχή. Η νεο-Οσμανική ηγεσία της γείτονος χώρας δεν διεκδικεί τη μετα-Βυζαντινή Ανατολή -έχουν περάσει εξακόσια χρόνια από την κατάλυσή της- αλλά επιδιώκει την ανασύσταση της οθωμανικής οπισθοδρόμησης. Η ηγεσία των Βρυξελλών δεν είναι ακριβώς η μετα-Ρωμαϊκή Δύση, έχει μεσολαβήσει η Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός. Δεν υφίστανται κατά συνέπεια οι αναγκαίες προϋποθέσεις πολιτισμικής γεφύρωσης ή και πολύ περισσότερο υπαγωγής.
Η όποια πολιτισμική γεφύρωση νεο-Οσμανιδών και Δύσης μοιάζει ουτοπικό εγχείρημα και δεν αρμόζει η πολιτισμική υπερδύναμη της ελληνικής κληρονομιάς να λειτουργήσει, άθελά μας, ως υποστύλωμα ανατολίτικου πολιτισμικού και πολιτικού νεφελώματος. Η σημερινή διαφορά μεγέθους και ισχύος δεν αναιρεί το χρέος μας. Την πορεία παρακμής του Ελλαδισμού που ζούμε μπορούμε να την ανατρέψουμε ερειδόμενοι στην πνευματική μας κληρονομιά. Νομίζω ότι δεν απέχει από τη ρεαλιστική προσέγγιση της πραγματικότητας η παραδοχή ότι και οι ανατροπές αποτελούν υπαρκτή συνιστώσα της παγκόσμιας ιστορίας. Το χρέος γι’ αυτή την ανατροπή βαραίνει την πνευματική μας ηγεσία. Ο πεσιμισμός και η απαισιοδοξία ποτέ κανέναν δεν ωφέλησαν.
Γιωργος Γκονης – Χειρουργός – Παλλήνη
Απάντηση
Αναπόφευκτες οι γενικότητες των διαπιστώσεων: Κρίνουμε τις κοινωνίες της Ανατολής με κριτήριο το «δημοκρατικό έλλειμμα» και την «υποταγή σε δεσποτείες», δηλαδή με τη ματιά του νεωτερικού ανθρώπου της Δύσης, και μάλιστα με τη σιγουριά (ιστορικά διάτρητη) ότι η Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός μετέβαλαν τα θεμελιώδη γνωρίσματα του δυτικού πολιτισμού: την ατομοκρατία και τη χρησιμοθηρία, δηλαδή τον προ-πολιτικό χαρακτήρα του. Στην Ανατολή υπήρξε, σε πολλές περιόδους, ο κοινός και αυτονόητος σεβασμός του «ιερού», ανεξάρτητα από το τι θεωρούσε ο καθένας σαν «ιερό», (ο Μακρυγιάννης εντοπίζει καίρια αυτόν τον σεβασμό). Στη Δύση το «ιερό» πρέπει να είναι ιδεολογικά οριοθετημένο και ο σεβασμός των διαφορών να προκύπτει ή από συμβιβαστικούς «διαλόγους» ή από συμβατικές κανονιστικές επιταγές (political correctness). Δεν είναι πεσιμισμός η εκτίμηση ότι το να μιλάμε για «ανατροπή της παρακμής» με έρεισμα (σήμερα!) την «πολιτισμική υπερδύναμη της ελληνικής κληρονομιάς» είναι τουλάχιστον στρουθοκαμηλισμός. Μην ξεχνάμε ότι ο κ. Γιωργάκης Παπανδρέου είχε τυφλά προπαγανδίσει το εκτρωματικό «Σχέδιο Ανάν» και μόλις πριν λίγες μέρες το κόμμα του τόλμησε τις πιο ενδοτικές απόψεις για το Σκοπιανό. Το πολιτικό μας πρόβλημα είναι: ΄Η να αφήσουμε τα κόμματα να διαπραγματεύονται την ηδονή της εξουσίας με «ξένα κέντρα αποφάσεων» ή να προβληματιστούμε για δυνατότητες ιστορικής επιβίωσης άλλες από τις υποταγμένες στην ευτελέστατη κομματική εθελοδουλεία.
Χρηστος Γιανναρας
Εμπαιγμός
Κύριε διευθυντά
Μετά δέκα ολόκληρα χρόνια, ασκήθηκε ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος κατά 67 ατόμων ενεχομένων στη μεγάλη ληστεία του Χρηματιστηρίου. Αφού, λοιπόν, 1,5 εκατ. Ελληνες έχασαν το υστέρημά τους και, ακόμα χειρότερα, χάθηκαν ζωές από την «επαγγελματική διαχείριση» των τραπεζών, χρηματιστών και κάθε είδους τέτοιων απατεώνων, έρχεται τώρα η Δικαιοσύνη να ερευνήσει την υπόθεση. Με άλλα 4 – 5 χρόνια για αναβολές, ενστάσεις και άλλα τέτοια νομικά κόλπα, και άλλα τόσα για αναιρέσεις στον Αρειο Πάγο. Τελικά, ίσως μετά άλλα δέκα χρόνια να βγει απόφαση. Μπορεί όμως να κατηγορηθούμε για λαϊκισμό, εάν αναφέρουμε ότι η ατσάλινη γροθιά της Δικαιοσύνης πέφτει αστραπιαία στον φτωχό συμπολίτη μας που παρέβη τον νόμο σε ένα αδίκημα επιβίωσης, γι’ αυτό και δεν το λέμε.
Ευτυχώς, που σύντομα θα αλλάξουν τα πράγματα και αυτοί που θα έρθουν θα διορθώσουν όσα δεν πρόλαβε ο προηγούμενος, από τον προηγούμενο, και ο τελευταίος από τον προηγούμενο κ.ο.κ. Μάλλον ο Κολοκοτρώνης πρέπει να φταίει…
Μαρινος Διον. Σιματος – Ιατρός – Αθήνα