Η γλώσσα των Σκοπίων
Κύριε διευθυντά
Ο κ. Τζίμας, σε άρθρο του στην «Καθημερινή» της 11ης Σεπτεμβρίου, αναφέρεται σε «εθνικιστική τύφλωση» έναντι των Σλαβομακεδόνων της δυτικής Μακεδονίας. Η μητέρα μου γεννημένη στο Μοναστήρι, όπου υπήρχε συμπαγής ελληνισμός, μιλούσε και βουλγάρικα. Οπως μου έλεγε πάντα, το γλωσσικό ιδίωμα που χρησιμοποιούν οι κάτοικοι της περιοχής όπου βρίσκεται σήμερα το κράτος των Σκοπίων, είναι ένα μείγμα βουλγαρικής και σερβικής γλώσσας.
Τα περί μακεδονικής εθνότητας ήταν εφεύρημα του Τίτο, για μελλοντική προσάρτηση της ελληνικής Μακεδονίας. Οι ομιλούντες το ιδίωμα αυτό, ελάχιστοι στην περιοχή της Φλώρινας, είναι απόγονοι Βουλγάρων από την εποχή των Βαλκανικών Πολέμων. Μακεδονική εθνότης δεν υπάρχει ούτε φυσικά γλώσσα όπως προανέφερα. Οι αρχαίοι Μακεδόνες ήσαν Ελληνες όπως και οι κάτοικοι των αρχαίων ελληνικών πόλεων. Φοβούμαι ότι εμείς δίνουμε σημασία σε ανύπαρκτες καταστάσεις. Οι κάτοικοι των Σκοπίων είναι στην ουσία Βούλγαροι και Αλβανοί. Υπάρχει παραπληροφόρηση, και γι’ αυτό φταίμε εμείς.
Ι. Ν. Παπαδημας / Π. Ψυχικό
Η ελληνική αρρώστια
Κύριε διευθυντά
Ηχώρα βρίσκεται προ πολλού σε απελπισία. Οι πρόωρες εκλογές δεν πρόκειται να αλλάξουν τίποτα.
Οχι, αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, ότι η ελληνική κυβέρνηση καλεί πρόωρα το λαό στις κάλπες. Κρίμα, υπάρχουν μόνο πολύ λίγες εκπλήξεις στην Ελλάδα. Η χώρα έχει καταντήσει η πατρίδα του «deja-vu» (όλα είναι γνωστά). Και ακριβώς αυτό τροφοδοτεί την απελπισία στην οποία εν τω μεταξύ έχουν καταφύγει πολλοί Ελληνες. Η Ελλάδα είναι μια απελπισμένη χώρα. Πόσο διαφορετικά είχε παρουσιαστεί το έθνος όταν το 2004 ήταν ο διοργανωτής και ο οικοδεσπότης των Ολυμπιακών Αγώνων; Γεμάτο αισιοδοξία, μοντέρνο και ευρωπαϊκό. Ηταν μήπως αυτό μόνο η επιφάνεια; Τώρα έφυγε το βερνίκι;
Για να υπενθυμίσουμε το πρόσφατο παρελθόν: το 2004 ήταν η χρονιά που ο Κώστας Καραμανλής κέρδισε τις εκλογές και υποσχέθηκε να ξεκαθαρίσει τη διαφθορά των προκατόχων του. Σήμερα, πέντε χρόνια αργότερα, η χώρα έχει αφήσει πίσω της μερικά από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα διαφθοράς στην ιστορία της. Ο Καραμανλής ανακοίνωσε τον μέχρι τώρα θλιβερό, ανύπαρκτο αγώνα εναντίον της φοροδιαφυγής, επιπλέον ριζικές μεταρρυθμίσεις στον κρατικό μηχανισμό, καθώς και αντιλαϊκά οικονομικά μέτρα. Ακριβώς όπως το 2007. Και όπως το 2004.
Σίγουρα τέτοιου είδους επαναλήψεις από ήδη γνωστά πράγματα αντιμετωπίζει κανείς και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Αλλά στην Ελλάδα γίνονται εξαιτίας της αποτυχίας ενός ολόκληρου συστήματος. Μια αποτυχία, που απειλεί την ύπαρξη του κράτους και της κοινωνίας. Εδώ δεν λειτουργεί μόνο η κυβέρνηση με αυτόν τον τρόπο. Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης και πιθανώς ο επόμενος πρωθυπουργός, κ. Γεώργος Παπανδρέου, υπόσχεται με έμφαση «για τη δύναμη και το κουράγιο να τα βάλει με το κατεστημένο που κρατάει δέσμια τη χώρα». Πώς, παρακαλώ; Ο Παπανδρέου είναι το κατεστημένο. Ανήκει σε μια από τις δύο οικογένειες -Παπανδρέου (σοσιαλιστής) και Καραμανλής (συντηρητικός)- που εδώ και μισόν αιώνα μοιράζονται μεταξύ τους την εξουσία στην Ελλάδα. Πρώτα υπήρχαν οι παππούδες, μετά οι πατέρες και τώρα οι σημερινοί αρχηγοί των δύο οικογενειών. Και οι δύο οικογένειες επινόησαν και τελειοποίησαν ένα πελατειακό σύστημα διαφθοράς και νεποτισμού. Και οι δύο είναι μέρος του προβλήματος, όχι της επίλυσής του.
Γιατί λοιπόν οι Ελληνες δεν εκλέγουν απλά έναν νέο Ηρακλή για να καθαρίσει την κόπρο του Αυγείου; Αυτό είναι το απογοητευτικό συμπέρασμα: γιατί είναι συνένοχοι. Γιατί μια πλειοψηφία συμπράττει στο παιχνίδι, όσο η ίδια αποκομίζει οφέλη απ’ αυτό. Είναι οι φοροφυγάδες που ποτέ δεν καταδιώκονται. Είναι οι ιδιοκτήτες από παράνομες εξοχικές κατοικίες, που χτίζουν στα δάση και που εφοδιάζονται με νερό και ηλεκτρικό ρεύμα από το κράτος. Είναι οι αγρότες που οργώνουν μετά τις φωτιές τα καμένα δάση. Η «γυμνή αλήθεια είναι» -γράφει η συντηρητική εφημερίδα «Καθημερινή»- «οι πολιτικοί αρχηγοί της Ελλάδας, που αποτελούν τον καθρέφτη του λαού που κυβερνούν». Τα τελευταία δύο χρόνια βλέπει κανείς μια χώρα να καίγεται. Και πόσο μεγάλες είναι οι καταστροφές! Από την κόλαση της φωτιάς το 2007 έχασαν τη ζωή τους 70 άνθρωποι! Αποτέλεσμα; Μηδέν. Οι ταραχές του Δεκέμβρη 2008, όταν η νεολαία των 800 ευρώ διαμαρτυρόταν απεγνωσμένα ενάντια στο σύστημα της ανεργίας, κόστισαν τη ζωή σ’ έναν 17χρονο μαθητή! Αποτέλεσμα; Μηδέν. Οι καταστρεπτικές πυρκαγιές των δασών τον Αύγουστο 2009, που μεταμόρφωσαν τον πράσινο πνεύμονα της Αθήνας σε μια έρημο από στάχτη. Αποτέλεσμα μέχρι τώρα: πρόωρες εκλογές!
Δεν μπορεί το κράτος να αναλογιστεί τις συνέπειες ύστερα από ένα τέτοιου μεγέθους σοκ; Οι συνθήκες θυμίζουν σκηνές από ένα νοσοκομείο, όπου ο ασθενής εισάγεται στην εντατική. Δίπλα από το φορείο του τρέχουν φωνάζοντας οι γιατροί. Ενας από αυτούς προσπαθεί με ηλεκτροσόκ να επαναφέρει στη ζωή το άψυχο σώμα. Σε κάθε ηλεκτρική εκκένωση το σώμα ανορθώνεται λίγο, αλλά τελικά παραμένει άψυχο. Στον θεατή που παρακολουθεί, παραμένει ένα αίσθημα λύπης και φόβου. Θα ευχόταν, έστω το λιγότερο, κάποιο μικρό σημάδι ότι είναι δυνατόν να υπάρξει μια αλλαγή. Η είσοδος του κόμματος των Πρασίνων στο Κοινοβούλιο θα ήταν μια αλλαγή. Πρέπει, όμως, να περάσουν το όριο του 3%. Οι δημοσκοπήσεις μέχρι τώρα δείχνουν ότι δεν θα το κατορθώσουν.
Δημητρης Φρυδας / Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών
Γκρι κουρέλι
Κύριε διευθυντά
Στην Jaegerstrasse, στο κτίριο της ελληνικής πρεσβείας στο Βερολίνο, κρέμεται τυλιγμένο πάνω σ’ έναν πανάθλιο ιστό ένα βρωμερό γκριζωπό κουρέλι, η Ελληνική Σημαία. Πέντε χρόνια. Κάθε φορά που το αντικρίζω, συγχύζομαι και κυρίως ντρέπομαι. Γιατί δεν ντρέπονται και οι κατά καιρούς άξιοι και καλοί μας πρέσβεις; Στον ίδιο δρόμο, δίπλα, η πρεσβεία του Βελγίου. Με τις σημαίες της χώρας και της Ευρωπαϊκής Ενωσης να κυματίζουν πάνω σε κατακόρυφους ιστούς, άψογες… Βέβαια, όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, οι βάρβαροι ήταν ανεβασμένοι στα δέντρα… Μόνο που τώρα εκείνοι κατέβηκαν από τα δέντρα κι εμείς μείναμε με τα ερείπια του Παρθενώνα και χωρίς δέντρα για ν’ ανεβούμε…
Ολγα Παπαχρηστου / Αθήνα
Ο προεκλογικός λόγος
Κύριε διευθυντά
Λόγω επαγγέλματος και ενδιαφέροντος, παρακολουθώ την προεκλογική μάχη και θα ήθελα να θέσω υπόψη των αναγνωστών σας, τελείως ενδεικτικά, τα εξής «θραύσματα» από τον δημόσιο διάλογο:
Στις 22/9, μιλώντας στο οικονομικό κανάλι sbc μια από τις πιο προβεβλημένες παρουσίες του ελληνικού Κοινοβουλίου, η κ. Λιάνα Κανέλλη του ΚΚΕ, διαβεβαίωσε με απόλυτη κατηγορηματικότητα πως οι μηνιαίες απολαβές των καθηγητών πανεπιστημίου ύστερα από 35 χρόνια υπηρεσίας είναι 1.100 ευρώ, κάτι που, κατά την άποψη που εξέφρασε, δικαιολογεί την ένταξη της συγκεκριμένης επαγγελματικής κατηγορίας στην εργατική τάξη. Δεν ξέρω αν η προσέγγιση αυτή συνιστά εκδήλωση της ασθένειας που ο Αγγελος Ελεφάντης αποκαλούσε κάποτε «εργατίτιδα», ωστόσο τα γεγονότα είναι πολύ διαφορετικά.
Συμβαίνει να είμαι καθηγητής πανεπιστημίου. Μολονότι από τους παλαιότερους στον κλάδο, αφού ξεκίνησα την ακαδημαϊκή μου σταδιοδρομία στα 27, απέχω ακόμη πολύ από του να προσεγγίζω τα 35 χρόνια της υπηρεσίας. Εν τούτοις, οι καθαρές μηνιαίες απολαβές μου, ύστερα από τις κάθε λογής κρατήσεις, είναι πολύ κοντά στο τριπλάσιο του ποσού που δήλωσε η βουλευτής, ενώ σε αυτά πρέπει να προστίθενται και τα συγγραφικά δικαιώματα που έχουν ανεξαίρετα και ανεξέλεγκτα όλοι οι πανεπιστημιακοί από τη διανομή συγγραμμάτων στους φοιτητές. (Ας σημειωθεί επιπρόσθετα ότι ανήκω στους απειροελάχιστους του κλάδου που δεν ασκούν παράλληλα και άλλη επαγγελματική δραστηριότητα, χωρίς τα παραπάνω να σημαίνουν βέβαια ότι όλα τα μέλη του «ακαδημαϊκού κατεστημένου» ανήκουν στα οικονομικά ρετιρέ του τόπου.)
Ας σημειωθεί πως ανάλογες προεκλογικές τερατολογίες, που παραπέμπουν σε μια ιδεολογία «μισεραμπιλισμού», ιδιαίτερα για τους κρατικοδίαιτους, ακούγονται πάντα από την εκάστοτε αντιπολίτευση και αντίστοιχες υπερβολές -πλήρως αναντίστοιχες προς την πραγματικότητα- λέγονται και για την κατάσταση των δημόσιων σχολείων, των δημόσιων νοσοκομείων κ.ο.κ.
Κατά τα λοιπά, σε πλήθος τηλεοπτικών συνεντεύξεών του, ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες του απερχόμενου κυβερνητικού σχήματος, ο υπουργός Αμυνας κ. Μεϊμαράκης, επαναλάμβανε συνεχώς ότι η δημόσια δαπάνη για την κρατική Ολυμπιακή ήταν 1.000.000… μηνιαίως! Αν ήταν για τόσα, άξιζε ως κράτος να τη χάσουμε;
Αυτά για την αξιολόγηση της ακρίβειας και της σοβαρότητας του δημόσιου προεκλογικού λόγου, μέσω του οποίου τα κόμματα υποτίθεται πως επιδιώκουν (και) την πολιτική διαπαιδαγώγηση του λαού.
Θανασης Διαμαντοπουλος / Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης
Συνωνυμία
Κύριε διευθυντά
Χωρίς να επιθυμώ ουδεμία παρέμβαση στα πολιτικά δρώμενα, τα οποία παρακολουθώ πάντοτε με ζωηρό ενδιαφέρον, ευχόμενος το καλύτερο δυνατόν για τη χώρα μας και τον βασανισμένο ελληνικό λαό, οφείλω μια διευκρίνιση:
Αποτελεί σύμπτωση και όνομα και επίθετο, η συμμετοχή στα ψηφοδέλτια του ΛΑΟΣ υποψηφίου με το όνομα Αρις Μπουλούκος. Ασφαλώς και δεν πρόκειται περί εμού.
Αρις Γ. Μπουλουκος / Αντιστράτηγος ε.α., τ. βουλευτής, τ. πρόεδρος Δ.Σ. Ελληνικής Βιομηχανίας Οπλων Α.Ε. / Αθήνα