Σαν βαριεστημένα να κυλούν όλα σ’ αυτές τις εκλογές. Κι όχι ότι δεν υπάρχουν σοβαρά ζητήματα, αλλά όλα μοιάζουν να περιμένουν τη σειρά τους στην εβδομαδιαία διάταξη για να γίνουν θέμα, να συζητηθούν, να προκαλέσουν «κόντρα». Αρχικά περάσαμε ένα μεγάλο διάστημα με το αν και πότε θα προκηρυχθούν οι εκλογές. Τέλος πάντων, προκηρύχθηκαν. Επόμενο θέμα ήταν τι βάρυνε στην τελική απόφαση του πρωθυπουργού (όλα αυτά πασπαλισμένα με τις απαραίτητες δημοσκοπήσεις για το πώς εισπράχθηκαν από τους πολίτες οι αποφάσεις).
Η ΔΕΘ και το βαρόμετρο των εμφανίσεων των πολιτικών αρχηγών εκεί, ακολούθησε ως κυρίαρχο στην επικαιρότητα (οι δημοσκοπήσεις πάντα εδώ) και αμέσως μετά, τη δόξα της ΔΕΘ έκλεψε η συγκρότηση των ψηφοδελτίων: ποιοι μπήκαν, ποιοι δεν μπήκαν, ποιοι θύμωσαν, ποιοι πληγώθηκαν, ποιοι έκαναν μεταγραφή, ποιοι διαμαρτυρήθηκαν δημοσίως… Αφού το κλείσαμε κι αυτό το θέμα, τη σκυτάλη του ενδιαφέροντος και της επικαιρότητας πήραν τα ντιμπέιτ και οι επιδράσεις τους στην απήχηση των κομμάτων και των πολιτικών αρχηγών. Μας έφαγε δυο τρεις μέρες κι αυτό. Αλλά τελείωσε.
Εννιά μέρες πριν από τις εκλογές, με απαγορευμένη τη δημοσίευση των δημοσκοπήσεων, ψάχνουμε όλοι να βρούμε λίγο σασπένς στην προεκλογική εκστρατεία για το διάστημα που απομένει. Μια χαριτωμενιά, έστω. Σε δημοσιογραφικό, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο.
Το βρήκα αυτές τις μέρες στην επιστολογραφία που περιμένει τους ενοίκους της πολυκατοικίας όπου κατοικώ. Με δεδομένο το πλαφόν στις προεκλογικές δαπάνες, οι υποψήφιοι βουλευτές θυμούνται μαζικά τη γοητεία των επιστολών και τη γεύση οικειότητας που αποπνέουν.
Απ’ ό,τι παρατηρώ, οι υποψήφιοι βουλευτές στέλνουν συλλήβδην τα φυλλάδιά τους, όχι μόνο σε ενοίκους που τυχαίνει να είναι υποψήφιοι άλλων κομμάτων, όχι μόνο σε όσους έχουν προ καιρού αλλάξει τόπο κατοικίας, αλλά και σε όσους έχουν αφήσει από καιρό τον μάταιο τούτο κόσμο! Ελπίζω μόνο να μη δοκιμάζουν να τους πάρουν τηλέφωνο ή να στείλουν sms… Και να μη διαμορφώνουν τις λίστες τους από τους επίσημους εκλογικούς καταλόγους!