Είναι πολύ γνωστό το ευφυολόγημα για το δάχτυλο και το φεγγάρι. Νομίζω ότι ταιριάζει στην περίπτωσή μας και στο δημόσιο παραλήρημα περί τα debate. Ωρες επί ωρών από ραδιόφωνου και τηλεοράσεως, ποταμοί μελάνης στις εφημερίδες, sit-ιές και blogga-ρίσματα νυχθημερόν για να πούμε όλοι το ίδιο, ότι δεν μας αρέσει ο τρόπος τους. Καλώς. Μπορούμε όμως να τον αλλάξουμε ήσυχα και αθόρυβα; Και όχι σαν να πρόκειται για το νέο εθνικό θέμα; Ας ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι: άλλο το τηλεοπτικό γεγονός, άλλο το πολιτικό. Ως πολιτικό περιεχόμενο -τι λέγεται ή δεν λέγεται, από ποιον, για ποιο θέμα- να το συζητήσουμε μέχρι τελικής πτώσεως. Αλλωστε σε προεκλογική περίοδο είμαστε, προφανώς έχει διπλή σημασία ο εκπεμπόμενος πολιτικός λόγος.
Ναι, βεβαίως, να έχουμε άποψη για το θέαμα, αν μας άρεσε ή όχι. Εχοντας συντονίσει τρεις τηλεμαχίες πολλών πολιτικών αρχηγών και την πρώτη μεταξύ δύο υποψηφίων πρωθυπουργών, μπορώ να προσθέσω την εκ των έσω μαρτυρία ότι προφανέστατα η μορφή δεν είναι λειτουργική, ούτε καν για τους ίδιους τους συμμετέχοντες. Στριμωγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο χωρίς να κοιτάζονται ή ακόμη και όταν πρόσωπο με πρόσωπο είναι υποχρεωμένοι να κοιτούν την κάμερα, δίνουν μάχη με το χρονόμετρο και με όσα δεν θέλουν να πουν. Ο χρόνος, όμως, θα είναι πάντα με το δικό του μέρος και ποτέ αρκετός όταν δεν θέλεις να πεις τίποτα το συγκεκριμένο. Είναι πολύς και δεν χρειάζεται χρονόμετρο όταν κάνεις διάλογο. Φάνηκε τις στιγμές των ερωταποκρίσεων μεταξύ των πολιτικών αρχηγών.
Εμπειροι και ευπρεπείς όλοι τους, με ώρες πτήσεις στον δημόσιο πολιτικό λόγο και στις δημόσιες εμφανίσεις ξέρουν -όπως απεδείχθη και άρεσε σε όλους μας- και τι να ρωτήσουν και πώς να σταθούν. Ξέρουν και πώς να αυτο-σκηνοθετηθούν. Επομένως, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχούν τα κομματικά επιτελεία για το τι θα βγει στον «αέρα» ως εικόνα. Να ανησυχούν για το τι θα βγει ως λόγος, το καταλαβαίνω. Είναι κουραστικά πλέον αυτά τα πολιτικά καλλιστεία. Να αφιερώνεται τόσος χρόνος και να γίνεται διαβούλευση στην Αγορά του Δήμου πώς θα στηθούν οι κάμερες και τι χρώμα θα έχει το σκηνικό, νομίζω ότι είναι ελληνικού τύπου «συβαριτισμός» εν μέσω κρίσης. Ενα γιγαντιαίο Τηλε-εθνικό gossip για το… δάχτυλο και όχι για το φεγγάρι.
Ασφαλώς, πίσω από την ανελαστικότητα της μορφής των debate κρύβονται κομματικές «υστεροβουλίες», αγκυλώσεις και φοβίες, αλλά ας τις αναδείξουμε, να τις κατανοήσει ο κόσμος και πάμε παρακάτω. Καλή η επικοινωνία, αλλά προτιμώ την πολιτική, το περιεχόμενο από το περιτύλιγμα. Προφανώς, όμως, βολεύει όλους μας η αναμονή των βαρβάρων, είναι μια κάποια λύση…
* Η κ. Μαρία Χούκλη είναι δημοσιογράφος. Συντόνισε τις δύο τηλεμαχίες των πολιτικών αρχηγών.