Οταν σηκώθηκε η αυλαία στη σκηνή της Αίθουσας «Αλεξάνδρα Τριάντη» για την πρώτη, πανηγυρική παράσταση του Alvin Ailey Αmerican Dance Theater στο Μέγαρο Μουσικής, με τον Αμερικανό πρέσβη κ. Daniel Speckhard στην πρώτη σειρά του θεωρείου, η αίσθηση ήταν πως ο χρόνος είχε σταματήσει, και όλοι εμείς, το κοινό της βραδιάς της Πέμπτης 24/9, είχαμε μεταφερθεί σε μια άλλη σφαίρα, όπου η τέχνη και ο πολιτισμός είχαν βρει την τέλειά τους έκφραση! Μουσική Χέντελ, από μεγάλες ορχήστρες που διηύθυναν οι μεγαλύτεροι μαέστροι, ζωντάνευε σμιλεμένα αγάλματα, εξουδετέρωνε τη βαρύτητα, τα άφηνε ελεύθερα να κινηθούν, να λικνιστούν, να ξεπεράσουν με άλματα και έναν φρενήρη ρυθμό τις δυνατότητες του ανθρώπινου κορμιού, ανδρικού και γυναικείου. Φως, χρώματα σε συνεχές στροβίλισμα και μετά σκοτάδι, ακινησία σε ικεσία και πάλι φως και χορός, χορός, χορός!
Ηταν το Alvin Ailey American Dance Theater που χόρευε τη Festa Barocca, σε μουσική Χέντελ, χορογραφία του Ιταλού από τη Ρώμη Mauro Bigonzettti, που χόρεψε ως μέλος του Ater Balletto δημιουργίες του Alvin Ailey, του Ζορζ Μπαλανσίν, του Γίρι Κίλιαν και άλλων. Ανδρες και γυναίκες με μακριές πολύπτυχες φούστες που στροβιλίζονταν αέναα, σε ολοένα γρηγορότερους ρυθμούς, σαν τους δερβίσηδες της ερήμου, πριν ενωθούν σε μια ομάδα που, σαν το κουβάρι, πάλι ξετυλιγόταν. Πρώτοι χορευτές, η Hope Boykin, στο σόλο της, οι Κλίφτον Μπράουν, Κονστάνς Σταματίου, Ρενέ Ρόμπινσον και Γκιγέρμο Ασκα, οι Λίντα Σελέστε Σιμς και Γκλεν Αλεν Σιμς στα ντουέτα, και στο κουαρτέτο Κίλεα Ντάγκλας, Γιούσα-Μαρί Σορζάνο, Βέρναν Γκίλμορ, Αντόνιο Ντουθίτ, με τον Μάθιου Ράσινγκ στο ανδρικό σόλο. Σε πρωταγωνιστικό ρόλο, ο φωτισμός από τον Carlo Cerbi και τα κοστούμια του Marc Happel. Αυτά, από την παράσταση της 24 και του Σαββάτου 26 Σεπτεμβρίου, που το κοινό χειροκροτούσε, έστω και αν διέκοπτε τη συνεχή ροή της χορογραφίας! Ηταν τέτοιος ο θαυμασμός, που έπρεπε να βρει τη διέξοδό του! Και αυτό οι χορευτές το κατάλαβαν. Και όταν στο δεύτερο μέρος, στη Suite Otis, χορογραφία και κοστούμια από τον George Faison, που χόρεψε μαζί με τον Alvin Ailey από το 1967, και είναι ο πρώτος Αφροαμερικανός που κέρδισε βραβείο Tony το 1975 για το έργο The Wiz. Η συγκλονιστική φωνή του Otis Redding, του τραγουδιστή της σόουλ από το Μacon της Georgia -που χάθηκε στα 26 του χρόνια, έχοντας αγγίξει την κορυφή της επιτυχίας, σε αεροπορικό δυστύχημα μαζί με μουσικούς της μπάντας του- δεσπόζει και καθοδηγεί, και σε μια στροφή ακούγονται και οι Ρόλινγκ Στόουνς που τραγουδούν το «Satisfaction» σε έκφραση σεβασμού για τον Otis, που είχε και το ροκ εν ρόλ στο αίμα του, και ήταν θαυμαστής στα εφηβικά του χρόνια του Little Richard, από το Macon της Georgia επίσης!
Κοστούμια στενά, ένα με το σώμα των χορευτών, απόλυτος συγχρονισμός, το παιχνίδι άντρα – γυναίκας για δύο, για εννιά και εννιά, σε φωτισμό Chenault Spence, καταγοήτευσε το κοινό που είχε όμως μάθει να μη διακόπτει, χειροκροτώντας. Και όπως μάθαμε, αργότερα, η καλλιτεχνική διευθύντρια Judith Jameson, πιστή μαθήτρια του Alvin Ailey και χορεύτρια στο συγκρότημα την εποχή που κατακτούσε το παγκόσμιο κοινό με την πρωτοπορία της χορευτικής έκφρασης, αναρωτήθηκε «γιατί χειροκροτήθηκε λιγότερο;»
Αποκάλυψη πάντα
Αλλά ήλθε το τρίτο μέρος, με τις «Revelations» που κλείνει στη χορογραφία του Alvin Ailey την ψυχή του και την τέχνη του, με αναλλοίωτες στο χρόνο, πάντα φρέσκιες και συναρπαστικές εικόνες χορού, σε μουσική παραδοσιακή, με σκηνικά και κοστούμια του Vas Harper και φωτισμό του Nicola Cermovitch που κόβουν, κυριολεκτικά, την ανάσα με την ομορφιά και τη δύναμη. Οπως ο πελώριος ήλιος του Νότου, η ομπρέλα της Hope Boykin, όλη η χορευτική ομάδα επί σκηνής να κρατά τον κόσμο καθηλωμένο ώς την υπόκλιση του τέλους, χορογραφημένη και αυτή, αριστουργηματικά! Τα χειροκροτήματα, πηγαία και ενθουσιαστικά, δικαίωσαν τους διεθνείς κριτικούς, που λένε ότι τα Μπαλέτα Alvin Ailey, που έκλεισαν φέτος 50 χρόνια χορού, είναι ό,τι πιο νέο έδωσαν στον σύγχρονο χορό ο Alvin και οι συνεχιστές του έργου του, ως υπερ-πρέσβεις της αφροαμερικανικής κουλτούρας. Διόλου περίεργο που παρακολούθησαν στην Ουάσιγκτον την πανηγυρική τους παράσταση ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα με τη Μισέλ και τις κόρες τους και χειροκρότησαν όρθιοι τους χορευτές! «Είμαι έτοιμος ν’ ανοίξω κι εγώ φτερά και να χορέψω μαζί τους», όπως είπε ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα κ. Daniel Speckhard, μόνος αυτή τη φορά στην πρεμιέρα, γιατί η dr Αnne είχε πάει στο Γκογκόσιαν και οι κόρες σε άλλες υποχρεώσεις.
Οι παραστάσεις στο Μέγαρο γίνονται και για τους σκοπούς των Special Olympics. Το διάσημο συγκρότημα χορού έχει πάρει μέρος και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα αλλά και σε Παγκόσμιους Special Olympics Αγώνες στην Αμερική. Η πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής για τους Παγκόσμιους Αγώνες Special Olympics στην Αθήνα του 2011 προσκάλεσε, στη δεξίωση που έδωσε προς τιμήν τους στην πρεσβευτική κατοικία το ζεύγος Speckhard, την Judith Jameson να έρθει με το χορευτικό συγκρότημα για την τελετή έναρξης των Αγώνων. Στον Ηλιο της Αθήνας και στο πνεύμα της παγκόσμιας αθλητικής άμιλλας, να λάμψει το χορευτικό αυτό μπαλέτο που έχει γίνει Σχολή! Στη Frez Arts της νεαρής Χριστίνας Φρεζάδου και στους Μαρία και Ντίνο Φρεζάδο που μετεκάλεσαν το συγκρότημα και οργάνωσαν τις παραστάσεις στο Μέγαρο, μαζί με τα συγχαρητήρια, αρμόζουν και ευχαριστίες που, την εβδομάδα πριν από την τελική ευθεία των εκλογών της ερχόμενης Κυριακής 4 Οκτωβρίου, μας έδειξαν ότι ο πολιτισμός, η τέχνη είναι πάνω από καθημερινά προβλήματα, μας απογειώνουν, έστω και για μερικές ώρες!
Σήμερα, ώρα 3 μ.μ. και 9 το βράδυ, οι τελευταίες παραστάσεις. Χαρείτε τις!