Οφείλω ευγνωμοσύνη στον επιστολογράφο Π. Σ., που επισημαίνει, προς χάριν του αναγνωστικού κοινού, την περίπτωση του Χουάν Ποσάδας. Ο Χομέρο Ρομούλο Κριστάλι Φρασνέλι (1912 – 1981), γνωστός με το ψευδώνυμο Χουάν Ποσάδας, υπήρξε Αργεντινός τροτσκιστής. Ο βίος του ήταν πολυκύμαντος και αγωνιστικός (με ποικίλες έννοιες, καθώς ξεκίνησε ως ποδοσφαιριστής στην Εστουντιάντες ντε λα Πλάτα).
Ο Ποσάδας υποστήριζε ότι ο Ψυχρός Πόλεμος θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε πυρηνική σύγκρουση των υπερδυνάμεων, η οποία θα προκαλούσε τον ξεσηκωμό της εργατικής τάξης παγκοσμίως, οδηγώντας έτσι στην εγκαθίδρυση του παγκόσμιου σοσιαλισμού. Θεωρούσε, επομένως ότι το χρέος των κομμουνιστών δεν ήταν η αποφυγή, αλλά η πρόκληση της σύγκρουσης, καθώς ο πυρηνικός πόλεμος στη σκέψη του ισοδυναμούσε με επαναστατικό πόλεμο. Περισσότερο ενδιαφέρουσα ήταν η θεωρία που διατύπωσε το 1968 για τους εξωγήινους. Πίστευε ότι μόνο μια σοσιαλιστιή κοινωνία μπορούσε να φθάσει σε τέτοιο βαθμό πνευματικής και υλικής προόδου, ώστε να πραγματοποιεί διαπλανητικά ταξίδια. Κατά συνέπεια, η εμφάνιση των UFO συνιστούσε απόδειξη της ύπαρξης του σοσιαλισμού σε άλλους πλανήτες. Υποστήριζε, δε, ότι προϋπόθεση για την επανάσταση στη Γη ήταν να τεθεί το κομμουνιστικό κίνημα υπό την καθοδήγηση εξωγήινων συντρόφων. (Τις θέσεις αυτές αναπτύσσει στο δοκίμιό του «Ιπτάμενοι δίσκοι, η διαδικασία της ύλης και της ενέργειας, επιστήμη και σοσιαλισμός»)
Σωστά επισημαίνει ο επιστολογράφος ότι «στην Ελλάδα, ο Ποσάδας πρέπει να διαθέτει υπολογίσιμη βάση οπαδών, έστω και εν αγνοία τους». Προσωπικώς, δεν αποκλείω οι Ποσαδιστές να περιλαμβάνονται σε κάποια από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κρίμα, πάντως, ότι πέθανε νωρίς ο Ποσάδας. Θα ήταν ό,τι πρέπει για το Επικρατείας, είτε του ΠΑΣΟΚ είτε της Ν.Δ. (Για διαφορετικούς λόγους στο καθένα, βέβαια! Μην τα ισοπεδώνουμε όλα…)
Like a rolling stone
Είναι το περίφημο τραγούδι του Μπομπ Ντίλαν και επίσης το αγαπημένο του Γιώργου Αλογοσκούφη, όπως δηλώνει σε πρόσφατη συνέντευξή του. Μου προξενεί μεγάλη εντύπωση όμως αυτή η προτίμηση. Νομίζω ότι θα συμμερισθείτε την κατάπληξή μου, αν ρίξετε μια ματιά στους στίχους: «Once upon a time you dressed so fine / You threw the bums a dime in your prime, didn’t you? / People’d call, say, «Beware, doll, you’re bound to fall» / You thought they were all kiddin’ you / You used to laugh about / Everybody that was hangin’ out / Now you don’t talk so loud / Now you don’t seem so proud / About having to be scrounging for your next meal». Μιλούν για κάποιο πρόσωπο (δεν έχει σημασία το φύλο), που έπεσε από τα ψηλά στα χαμηλά. Με τη χώρα να πηγαίνει σε εκλογές, εξαιτίας του ναυαγίου της οικονομίας, η προτίμηση του τέως υπουργού στο συγκεκριμένο τραγούδι υποδηλώνει αυτοσαρκασμό ή μαζοχισμό, χωρίς να αποκλείω να είναι και τα δύο. Οπότε, φαντάζομαι ότι θα το ακούει πλέον όταν αυτομαστιγώνεται – χαμογελώντας, συγχρόνως, όπως πάντα…
Τι ήθελε να πει;
«Δεν μπορεί η εργασία να φορολογείται λιγότερο από το κεφάλαιο», είπε ο Γιώργος στο debate των δύο και εγώ έμεινα άναυδος… Επειδή προσωπικώς έχω εμπιστοσύνη στους θεσμούς, είμαι βέβαιος ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ξέρει πολύ καλά τι λέει. Επομένως, το πρόβλημα αφορά τις δυνατότητες της δικής μου αντίληψης. Ελπίζω να μπορέσω κάποτε να καταλάβω…
Δεν πάμε καλά
Ο Λευτέρης Ζαγορίτης μάς κοιτάζει από τη φωτογραφία του στην εφημερίδα με ένα σφιγμένο, βεβιασμένο χαμόγελο (όχι εκείνο το πλατύ, στο οποίο μας είχε συνηθίσει…) και βεβαιώνει ότι «Η συσπείρωση ανεβαίνει, η νίκη έρχεται». Ωχ! Κατάλαβα. Οπως έλεγε το διαφημιστικό σλόγκαν, «Η μέρα φεύγει, ο Τζόνι Γουόκερ έρχεται»…
Πάνω απ’ όλα η ακρίβεια!
Ο δημοσιογράφος στο ραδιόφωνο τον παρουσίασε ως υφυπουργό Οικονομικών. Εκείνος όμως, μιλώντας αργά και σταθερά (για να το απολαμβάνει…), τον διόρθωσε: «Υφυπουργός Οικονομίας και Οικονομικών! Τα δύο υπουργεία είναι ακόμη ενοποιημένα». Ηταν ο Αθανάσιος Μπούρας, που κάποτε είχε αναφερθεί από το βήμα της Βουλής στη συνάντηση του πρωθυπουργού με «τη νομπελίστρια κυρία (sic) Κρούγκμαν»…
Ας τα μαζεύουμε…
Το βλέμμα μου πήγε αμέσως στην ερώτηση για το βιβλίο που διάβασε πρόσφατα και την εντυπωσίασε. (Προσοχή: Οχι απλώς της άρεσε, αλλά την εντυπωσίασε κιόλας). Απαντά: «Το «Γεννήθηκα Ελληνας» του Νίκου Αλιάγα». «Τέλεια! Θα γελάσουμε», σκέφθηκα εγώ και έπιασα να διαβάζω τη συνέντευξη από την αρχή. Ξεκινάει με την ερώτηση αν επέστρεψε στην Ελλάδα για την πολιτική: «Δεν επέστρεψα για την πολιτική αλλά για την Ελλάδα. Επειτα από χρόνια συνεισφοράς μου για την ανάπτυξη άλλων χωρών, πιστεύω ότι…». Εκεί σταμάτησα, για να φτιάξω ένα βαλιτσάκι με τα απαραίτητα, να το έχω πρόχειρο για τη διαφυγή μου στο εξωτερικό. Διότι η κυρία Παναρίτη, που δίνει τις παραπάνω απαντήσεις σε συνέντευξή της, είναι δεύτερη στο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ…
Ο Πάκης στην «Αυγή»
Μπορεί να έχει συμβεί ξανά στο παρελθόν, εγώ πάντως πρώτη φορά βλέπω στην «Αυγή», σε προεκλογική περίοδο, συνέντευξη του Προκόπη Παυλόπουλου και μάλιστα με «χτύπημα», όπως λέμε στην ορολογία του επαγγέλματος, αλλά και φωτογραφία του Πάκη, στην πρώτη σελίδα. Υποθέτω ότι θα του το χρώσταγε ο Αλέξης από τα Δεκεμβριανά του 2008. (Τότε που ο υπουργός έψαχνε από την αίθουσα της κυβερνητικής επιτροπής τον Τσίπρα στο τηλέφωνο, για να μαζέψει τους αναρχικούς, αλλά ο πρόεδρος του ΣΥΝ δεν μπορούσε να απαντήσει, γιατί έδινε συνέντευξη στην τηλεόραση…).
Ο «ελληνικός άνθρωπος»
Η αναγνώστρια Κ.Δ. προτείνει κάτι ενδιαφέρον – παρακαλώ να ληφθεί υπ’ όψιν από το ΠΑΣΟΚ: Ο «ελληνικός άνθρωπος», στον οποίο αναφέρθηκε ο Γιώργος (ο άνθρωπος που έχει ανακαλύψει το μυστικό ώστε να ευημερεί με δανεικά) να κατοχυρωθεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση ως ΠΟΠ. Θαυμάσια ιδέα! Ισως μάλιστα, τολμώ να πω, είναι η επόμενη Μεγάλη Ιδέα του γένους…
Νέες εμπειρίες
Ο Ευριπίδης Στυλιανίδης αναφέρεται, σε πρόσφατη συνέντευξή του, στην απομάκρυνσή του από το υπουργείο Παιδείας: «Εκτιμώ ότι η απόφαση του πρωθυπουργού μού έδωσε την ευκαιρία συμπληρώσω τις εμπειρίες μου». Να υποθέσω, δηλαδή, ότι πήγε στο George V των Παρισίων και με την ιδιότητα του υπουργού Μεταφορών;
Ο φυσικός του χώρος
Κάθε φορά που χρησιμοποιώ τη λεωφόρο Συγγρού δεν γίνεται να μη με πιάνουν τα γέλια, βλέποντας τη μορφή του αρχηγού της Καραδεξιάς Γιώργου Καρατζαφέρη στις αφίσες. Χαμογελάει πονηρά, γέρνοντας το κεφάλι -θα έλεγα- με τσαχπινιά. Το ύφος, η γλώσσα του σώματος, όλα πάνω του ταιριάζουν με τις μορφές των λαϊκών αοιδών που ιερουργούν στα μπουζουξίδικα της περιοχής και οι αφίσες των οποίων εναλλάσσονται με τις δικές του σε όλο το μήκος της Συγγρού…