Υποβολειο

«Ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες» έλεγε ο Σεφέρης. Σαν τα σαλιγκάρια σέρνονται πάλι στις στράτες. «Ταλαιπωρούνται» για λίγες μέρες, ώσπου να αποσυρθούν πάλι σε δημόσιους θώκους. Νικητές και ηττημένοι. Παρακολουθώ με περιέργεια αν και σκυλοβαριέμαι το συνήθως πλαδαρό, νεφελώδες και δήθεν της γραφής τους κάτι θεατρικούς πανεπιστημιακούς να αρθρογραφούν για το ζήτημα «Επίδαυρος και αρχαίο δράμα» και τα σούργελα-μούργελα που μας σερβίρουν ορισμένοι εκεί για «πρωτοπορία». Το τι επιστρατεύουν, τι επικλήσεις σε Φουκώ και άλλους θεωρητικούς Γάλλους βεβαίως! ή σε «εκσυγχρονιστές» σκηνοθέτες γερμανοτραφείς βεβαιότατα! τι βαθυστόχαστες κορώνες φθέγγονται (θα τις συγκεντρώσουν και σε τόμο κάποια στιγμή) – με τις οποίες φιλοδοξούν να αποδείξουν τι; Οτι όσοι δεν αρέσκονται στα σούργελα-μούργελα είναι ντε και καλά κολλημένοι σε μια «εθνική» ή «παλαιοεθνικοθεατρική» θεώρηση του αρχαίου δράματος – και της «Ιεράς Επιδαύρου» ο-πωσ-δή-πο-τε. Δηλαδή παρωπιδικοί και οπισθοδρομικοί εθνικιστές. Ω, κύριε καθηγητά, τι σύνθετες αναλύσεις η ανήσυχη σκέψη σας! Ο Φουκώ να σας σκέπει. (Τους ασκεπείς φοιτητές τους σκέφτομαι μόνο). Για να υπερασπιστούν το γυμνό από κάθε καλλιτεχνικό αποτέλεσμα σουργελοκάμωμα στήνουν «απέναντι» εθνικιστικά σκιάχτρα και επιστρατεύουν φουκωριάρικες διανοητικές πιρουέτες – να μην αντιγράψω τα ιλαρά της γλωσσοσκέψεώς των και προβάλλω ανταγωνιστές του σεβαστού μου κ. Βέλτσου στον δημόσιο λόγο. (Ο οποίος όμως είναι διαυγής ως κρύσταλλος όταν αρθρογραφεί εναντίον αντισημιτικών δυνάμεων ή ενεργειών). (Πιστόν φίλον εν φουρτούναις γιγνώσκεις). (Τον είχε κάνει ως και πρόεδρο στο Εθνικό – άλλο αν δεν φτούρησε). Δεν μου φτάνουν όσοι θίγονται ή νομίζουν ότι θίγονται από τη στήλη τους οποίους οφείλω βεβαίως να αντιμετωπίζω τηλεφωνικώς ή με ποικίλους άλλους τρόπους έχω όχι σπάνια κι εκείνους που θίγονται για όσα τους είπαν διάφοροι καλοθελητές ότι γράφω γι’ αυτούς, χωρίς καν να κάνουν τον κόπο να διαβάσουν οι ίδιοι τη στήλη. Και σε πρήζουν με τη φλέβα να στον λαιμό και τη γλώσσα βαριοπούλα να τσακίζει κόκαλα για να αποδειχθεί στο τέλος ότι άλλου κείμενο είχαν υπόψη τους. Και -το χειρότερο- να υφίστασαι μετά την «ειλικρινή συγγνώμη» τους και τη «γνωστή εκτίμησή» τους στο πρόσωπό σου άσε δε τη «φιλία» τους εκπεφρασμένη συνήθως με τρόπο πιο ακαλαίσθητο ίνα μη τι χείρον είπω απ’ ό,τι η οργή τους. Βαριά η καλογερική, I know. Και «φιλίες» ξίνισαν και «εκτιμήσεις» εξαερώθηκαν, και «σεβάσματα» ξεγυμνώθηκαν κατά τον ρουν. Σε «εκτιμούν» και σε «σέβονται» – μόνο μην τους αγγίξει έστω και κατ’ ελάχιστον η ριζιμιά, για σένα, αρχή της δημοσιογραφίας «απέναντι και έλεγχος». Ου φροντίς. «Φίλος» και «σεβαστός» μόνο ως χειροκροτητής, να λείπει το βύσσινο. Και μουγκοθόδωρος επίσης δεν μου πολυκάθεται. Οπότε… Μπες στα μπλογκ, στα φέισμπουκ, στα τουίτερ-μουίτερ και δεν ξέρω ‘γω τι άλλο, μου λένε διάφοροι. «Κάνε ένα δικό σου μπλογκ» με προτρέπουν με επιμονή. Αλλά αμαρτία ομολογουμένη όποτε πλησιάζω τα σχετικά ύδατα παθαίνω ζάλη από τις αναθυμιάσεις. Πέλαγος μέγα και παφλάζον απλώνεται εκεί μέσα η βλακεία κι η κακοήθεια. Λύματα γεννήματα της ανωνυμίας την οποία επιτρέπει γενναιόδωρα το μέσον. Βόθρος. Μέσα στον οποίο ανακαλύπτεις με αντιασφυξιογόνες μάσκες μερικά αξιόλογα πράγματα. Απαγε – έχω καλύτερα να ζήσω.