Υστατος εμπαιγμός η «αυτοκάθαρση»

Υστατος εμπαιγμός η «αυτοκάθαρση»

2' 24" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Και τα δύο μεγάλα κόμματα προβάλλουν ως πλεονέκτημα το ότι διενήργησαν «αυτοκάθαρση», αφήνοντας εκτός συνδυασμών μερικά στελέχη τους, τα οποία είχαν εμπλακεί κατά το πρόσφατο ή το απώτερο παρελθόν σε διάφορες «ύποπτες υποθέσεις». Η «αυτοκάθαρση» συνετελέσθη με δύο τρόπους. Ορισμένοι από τους ανεπιθύμητους ειδοποιήθηκαν έγκαιρα να παραιτηθούν της υποψηφιότητός τους, προφανώς για να μη θιγούν ηθικά. Η δεύτερη ομάδα των ανεπιθύμητων πληροφορήθηκε τον αποκλεισμό της με την ανακοίνωση των συνδυασμών. Ανακύπτει συνεπώς το ερώτημα γιατί υπήρξε αυτή η διαφορετική μεταχείριση εκ μέρους των κομματικών ηγεσιών. Διότι, η διαφορά μεταξύ ανειδοποίητης αποπομπής και υποδειχθείσης παραιτήσεως, είναι τεράστια. Να υποθέσουμε ότι έγινε κάποια διαβάθμιση ευθύνης ή ενοχής των «εκκαθαρισθέντων». Ναι, αλλά από ποια όργανα, με ποιες διαδικασίες; Απ’ ό,τι γνωρίζουμε, ουδείς από τους εκκαθαρισθέντας έχει εις βάρος του μια καταδίκη ή κάποια πειθαρχική τιμωρία κομματικού οργάνου, που να του κατελόγιζε ευθύνη ή ενοχή για μια έκνομη πράξη. Η γνώση και η εμπειρία μας είναι διαμετρικά αντίθετη. Ολοι ανεξαιρέτως οι αποπεμφθέντες είχαν την πλήρη πολιτική κάλυψη των ηγεσιών τους, την περίοδο που ανέκυψαν ενδείξεις εμπλοκής τους σε σκάνδαλα. Στη συνέχεια και με ομόθυμη την κομματική συμπαράσταση όρθωσαν απροσπέλαστα αναχώματα στη διερεύνηση των συγκεκριμένων υποθέσεων από τη Δικαιοσύνη. Τέλος δε, για να μην υπάρχει και η παραμικρή αμφιβολία ως προς την επιδιωκόμενη ατιμωρησία, θέσπισαν με διακομματική συναίνεση το σχεδόν ακαταδίωκτο των πολιτικών εγκλημάτων, με την κατάπτυστη παραγραφή, που παραπέμπει στο διαβόητο «στιγμιαίο».

Για ποιους λόγους, λοιπόν, να θεωρηθεί «αυτοκάθαρση» η επιλεκτική απομάκρυνση ορισμένων στελεχών της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ; Αντίθετα ανακύπτει εύλογα η υποψία πως με τον τρόπο αυτόν τόσο η Ρηγίλλης όσο και η Ιπποκράτους επεδίωξαν, με συνοπτικές μεθόδους, να ενταφιάσουν οριστικά και αμετάκλητα ένα αμαρτωλό παρελθόν. Γι’ αυτό και η «εξυγίανση» συνετελέσθη, όπως προαναφέρθηκε, χωρίς να γνωστοποιηθούν διαδικασίες και κριτήρια. Με την ίδια συλλογιστική, η ευμενής ή η δυσμενής συμπεριφορά των κομματικών ηγεσιών προς τους ανεπιθύμητους, μπορεί να εξηγηθεί ποικιλοτρόπως. Π.χ. ότι με τους πρώτους υπήρξε κάποιος συμβιβασμός του τύπου «κάτσε για την ώρα ήσυχος, γιατί ξέρουμε πολλά που θα σε καταστρέψουν, αλλά θα βλάψουν και το κόμμα». Αντίστοιχα ο σκαιός τρόπος, με τον οποίο η Ρηγίλλης και η Ιπποκράτους συμπεριφέρθηκαν σε ορισμένους «αποδιοπομπαίους» (συντρόφους ή συναδέλφους), ενδέχεται να βασίζεται στο «σκάσε, επιτέλους, γιατί εμείς σε γλιτώσαμε απ’ τη φυλακή». Δεδομένου δε ότι υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία εμπλακέντων σε σκανδαλώδεις υποθέσεις, η οποία ξεπέρασε αβρόχοις ποσίν ακόμη και ενοχοποιητικά στοιχεία, μπορούμε να εικάσουμε και κάτι χειρότερο. Οτι και στα δύο κόμματα υπάρχουν κάποιες δυνάμεις, οι οποίες μπορούν να επιβάλουν το νόμο της σιωπής. Ολα λοιπόν οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η προβαλλόμενη ως «αυτοκάθαρση», με τον τρόπο που έγινε και χωρίς να προηγηθούν τα θεσμικά μέτρα που θα καταργήσουν το σημερινό σαπρό καθεστώς της ασυδοσίας και της ατιμωρησίας των πολιτικών, είναι ο τελευταίος εμπαιγμός των δύο μεγάλων κομμάτων, προ των εκλογών της Κυριακής. Ενας ύστατος εμπαιγμός, ο οποίος προφανώς αποσκοπεί να προκαλέσει τον τελευταίο πειρασμό των ψηφοφόρων να προτιμήσουν τα «εξυγιανθέντα» κόμματα…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή