Ενας ραδιοσχολιαστής έλεγε λίγη ώρα πριν από το «ντιμπέι» των δύο: Και γιατί να πάει ο Γιώργος; Τι έχει να κερδίσει; Να μην πάει! Να πει ότι μπήκε στο νοσοκομείο για εξετάσεις…
Ο τάχα μου κυνικός μικροφωνιστής επαναλάμβανε ξανά και ξανά το ευφυολόγημά του. Επαναλάμβανε πώς αντιλαμβανόταν το δημόσιο πεδίο, την αναμέτρηση της δημοκρατίας, το επιχείρημα και τη σύγκρουση: σαν κόλπο, σαν μπλόφα, σαν μαγκιά. Πώς να κερδίζεις ανέξοδα, χωρίς ρίσκο, χωρίς δημόσια έκθεση, χωρίς καν αναμέτρηση. Πλαγίως, ωστόσο, ο μαγκοκυνικός υπαινισσόταν και την περιφρόνησή του για το φτωχό θέαμα του ντιμπέι, για το φτηνό σκετς: Σιγά μη βγάλει τίποτα…
Την επομένη, σε έναν άλλο σταθμό περιέγραφαν το ντιμπέι με όρους ποδοσφαιρικούς: πόσα γκολ έριξε ο Κώστας, πόσο επιτυχές ήταν το κατενάτσιο του Γιώργου κ.λπ. Το λαμπρότερο των τηλεοπτικών θεαμάτων, το ποδόσφαιρο, ήταν το μόνο άξιο να δανείσει τις εννοιολογήσεις του και την ορολογία του, στο φτωχότερο των θεαμάτων, την πολιτική.
Η τηλεόραση του Τσάμπιονς Λιγκ και των ριάλιτι πήρε την πολιτική, χλωμή και ξύλινη, και την έδειξε ακόμη πιο χλωμή και ξύλινη, άδεια.
Τα φώτα, οι γωνίες λήψης, το μέικ-απ, ο χρόνος, όλα λειτουργούσαν απομειωτικά για το πολιτικό θέαμα. Και περισσότερο απ’ όλα το κοινό· εθισμένο στη φαντασμαγορία του Νουέβο Κάμπο και της Μπάρτσα, στα πολυκάμερα, στον καταιγιστικό ρυθμό του Pro σε Playstation High Definition, το κοινό κοιτούσε νυσταγμένο ένα ανιαρό θέαμα, χωρίς εκπλήξεις, χωρίς σεναριακές ανατροπές. Το κοινό κοιτούσε δύσθυμο το φτωχό θέαμα, αναπαράσταση της δικής του πτωχευμένης ζωής· τόσο κοντά, τόσο μακριά. Τόσο απολίτικα.
Το πιο ουσιαστικό χαρακτηριστικό τούτων των εκλογών είναι η απολιτικότητα. Σαν να ξέβαψε με χλωρίνη όλο το πεδίο του πολιτικού, και να απόμειναν κατόπιν άχρωμα, ξεπλυμένα, μια κάποια διαχείριση, τα δημοσιονομικά, τα νούμερα της οικονομίας, επιδόματα, ταξίματα και αλχημείες, κορώνες και δεκάρικοι «πού θα βρείτε λεφτά; Με νοικοκυριό». Ενας δήθεν ρεαλισμός.
Βλέπεις τα πρόσωπα κι ακούς τα λόγια. Οι περισσότεροι πολιτικοί δεν έχουν χρώμα, χαρακτήρα, ιδιαιτερότητα. Με ελάχιστους μετατονισμούς θα μπορούσαν να είναι στο άλλο κόμμα, στην παραδίπλα παράταξη, λίγο πιο κέντρο ή πιο δεξιά ή κεντροαριστερά, και να είναι ο ίδιος άνθρωπος, να πιστεύει τα ίδια και να λέει τα ίδια. Σαν στελέχη πολυεθνικών, σαν μάνατζερ, με τα απαραίτητα τυπικά προσόντα, με πλούσιο τυπικό CV, εκπαιδευμένοι να χειρίζονται, να ελίσσονται, να διευθετούν. Συνυποψήφιοι, πλάι τους, διάττοντες των ΜΚΟ, φίλοι των αρχηγών, κληρονόμοι· επαγγελματίες της πολιτικής και περιστασιακοί επιβάτες. Παραδίπλα, οι τηλεπερσόνες και τα σελέμπριτι· οι αναγνωρίσιμοι, λιγότερο ξύλινοι και περισσότερο γραφικοί, μα όσο περνάει ο καιρός, αφόρητα γραφικοί και ξύλινοι.
Η όλο και πιο βιαστική, θεαματική προεκλογική περίοδος, μάς δείχνει το πολιτικό εξοβελισμένο. Αφαντο. Το πολιτικό αποσπάται από το κοινωνικό σώμα, από τη βούληση των πολιτών, από την υλική συνθήκη των ανθρώπων. Ετσι αποσπασμένο και μετέωρο, άρριζο, χωρίς κοινωνικό περιεχόμενο, το πολιτικό ξεπέφτει στο φτωχό θέαμα που παρακολουθούμε, σε θαμπές αναπαραστάσεις μιας θαμπής ζωής χωρίς περιεχόμενο.
Στην ατζέντα του φτωχού θεάματος ξεχειλίζουν αοριστίες και κορώνες για κονδύλια δυσεύρετα, για τεχνικότητες και σκοτεινά οικονομικά. Πουθενά, ποτέ δεν ακούγεται ποια κοινωνία αφορούν τα κονδύλια, ποιους στόχους έχει αυτή η κοινωνία, σε ποιους κοινούς χαρακτήρες αναγνωρίζονται οι άνθρωποι, ποιοι είναι οι στόχοι τους, οι φόβοι τους, οι εφικτές και ανέφικτες συμμαχίες, οι αντινομίες και οι συγκρούσεις που διατρέχουν αυτή την κοινωνία, ποια φαντάσματα τη στοιχειώνουν, ποια νομίζει ότι είναι. Τίποτε.
Η οιονεί πολιτική συζήτηση διεξάγεται με απούσα την κοινωνία του μέλλοντος, με απόντες τους νέους, τους ανήσυχους, τους δημιουργικούς και αιρετικούς· με παρούσα την κοινωνία των πελατών και των κολλητών, με παρόντες ιδιοτελείς υπήκοους και πονηροχαύνους θεατές. Με τη νεολαία ταλαντευόμενη ανάμεσα στον ρομαντισμό και τον μηδενισμό, με τις παραγωγικές ηλικίες παραδομένες στον ατομικισμό και το Landoz, με τους μεσήλικες αποσυρμένους στον πιο πικρό κυνισμό.
Εκλογές για το φτωχό θέαμα της αλλαγής φρουράς. Εκλογές χωρίς πολιτική. Πολιτική πτωχευμένη, χωρίς κοινωνία. Κέλυφος δημοκρατίας χωρίς πολιτική. Ολα χωρίς. Σαν τα ντιμπέι…