Εκτός από τον ιμπεριαλισμό, υπάρχει και η μοναξιά, έλεγαν κάποτε. Εκτός από τις εκλογές, υπάρχει και ο πολιτισμός, θα λέγαμε σήμερα ή μάλλον υπάρχει η μοναξιά του πολιτισμού. Μεγάλη ζήτηση έχουν στην τηλεόραση οι καλλιτέχνες που είναι υποψήφιοι βουλευτές. Περιζήτητα τα καλλιτεχνικά ονόματα, αγνοημένος όμως ο πολιτισμός. Ενώ τα πιο πολλά κανάλια (και τα κόμματα) έχουν διώξει τον πολιτισμό από την πόρτα, αυτός επιστρέφει από το παράθυρο με την ευκαιρία της σύλληψης του Ρομάν Πολάνσκι στην Ελβετία.
«Οχι μόνο να συλληφθεί, αλλά και να ξεφτιλιστεί», κραύγαζε ένας παρουσιαστής χθες το πρωί. Μα εδώ και 32 χρόνια, όταν κατηγορήθηκε για παιδεραστία στις ΗΠΑ, ο 76χρονος σκηνοθέτης ξεφτιλίζεται και ταυτόχρονα αποθεώνεται, αφού τιμήθηκε με Οσκαρ για τον «Πιανίστα» (2002), αλλά δεν μπόρεσε να ταξιδέψει στην Αμερική για να το παραλάβει. Αγνωστο παραμένει το ποιες θα είναι «αι συνέπειαι της παλαιάς ιστορίας», αν όμως ικανοποιηθεί το αίτημα του πρωινού τηλεαστερίσκου περί εξευτελισμού ενός ανθρώπου που η ενοχή του δεν έχει ακόμα κριθεί από το δικαστήριο, θα προτείναμε, μόλις ο Πολάνσκι αφεθεί ελεύθερος να δώσει την πρώτη του συνέντευξη στην ελληνική τηλεόραση, είτε σε κάποιο πρωινάδικο είτε σε κάποιο κουτσομπολίστικο μεσημεριανάδικο, ώστε ο «εξευτελισμός του να γίνει τέλειος».
Πάντως, είναι κρίμα να θυμόμαστε τον σκηνοθέτη της «Τσάιναταουν» όχι σαν δημιουργό, αλλά σαν χολιγουντιανό γλεντοκόπο και βιαστή ανηλίκων – και η τηλεόραση να ενισχύει αυτό το σκέλος της μνήμης.
Ισως αν γινόταν και τρίτο debate, αυτή τη φορά μεταξύ των όρθιων αρχηγών των δύο μεγάλων κομμάτων, να συμπεριλαμβανόταν και ο πολιτισμός στα θέματά του. Ευτυχώς, γλιτώσαμε κι εμείς, τη γλίτωσε και ο πολιτισμός.
Μια από τις καλές τηλεοπτικές στιγμές της περασμένης εβδομάδας ήταν οι «Ανιχνεύσεις» (ΕΤ3) του Παντελή Σαββίδη, με θέμα «Η κοινωνική Ευρώπη και η Ελλάδα» και καλεσμένους τον Ζήση Παπαδημητρίου, τη Μαρία Πετμεζίδου και τον Σάββα Ρομπόλη. Δεν ήταν ευχάριστα και εύπεπτα τα όσα συζητήθηκαν, ήταν όμως ουσιώδη και χρήσιμα για να συλλογιστούμε το προς τα πού τραβάμε όσον αφορά το μέλλον της εργασίας και του κοινωνικού κράτους.
Η τηλεόραση δεν θέλει «φως, περισσότερο φως», αλλά τόλμη, περισσότερη τόλμη. Εκλιπαρούσε προχθές ο Σταύρος Θεοδωράκης («Ωρα της κάλπης», Μega) τις πέντε καλεσμένες του και υποψήφιες βουλευτίνες να κλείσουν με μια αναφορά στους προσωπικούς λόγους για τους οποίους ασχολούνται με αυτή τη μορφή της πολιτικής, ζητώντας τους να μιλήσουν πιο προσωπικά, να αποφύγουν τα στερεότυπα, αλλά καμιά δεν ανταποκρίθηκε. Η τόλμη, η φαντασία, η πρωτοτυπία δεν εκδηλώνονται κατόπιν παραγγελίας. Πείτε μου κάτι τολμηρό σε ενάμισι λεπτό; Η πιο τολμηρή απάντηση θα ήταν «δεν έχω τίποτα να πω». Εχουν ειπωθεί τόσα πολλά που τίποτα πια δεν μας ξαφνιάζει έτσι όπως οι εκλογές αυτές κατάντησαν «σαν ξένες βαρετές».