THE ΙΝDΕΡΕΝDΕΝΤΗ νίκη της Μέρκελ
Μερικά συμπεράσματα από τη νίκη των Χριστιανοδημοκρατών και της Αγκελα Μέρκελ προσωπικά στις προχθεσινές εκλογές. Το πρώτο είναι ότι η Μέρκελ κέρδισε μια ακόμη θητεία και μάλιστα απαλλάχθηκε από τη συνεργασία της με τους Σοσιαλδημοκράτες. Το ποσοστό των Σοσιαλδημοκρατών υπήρξε τόσο φτωχό για τον απλούστατο λόγο ότι ένα κόμματι τους αυτομόλησε προς την αριστερά του Λαφοντέν. Το δεύτερο είναι ότι η Αγκελα Μέρκελ θα σχηματίσει άνετα κυβέρνηση συνασπισμού με τους Ελεύθερους Δημοκράτες όχι γιατί εκείνη κέρδισε περισσότερες ψήφους συγκριτικά με την προηγουμενη αναμέτρηση, αλλά γιατί ανέβηκε πολύ το ποσοστό των Ελεύθερων Δημοκρατών. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο μειλίχιος Γκουίντο Βεστερβέλε βρίσκεται σε πολύ ισχυρή θέση για να διαπραγματευτεί κυβερνητικές θέσεις και πολιτικές, τις οποίες η Μέρκελ μάλλον δεν έχει κατά νουν. Το τρίτο συμπέρασμα είναι πως παρ’ ότι το κόμμα της Μέρκελ θα έχει τις περισσότερες έδρες στη νέα Μπούντεσταγκ, οι χριστιανοκοινωνιστές θα είναι ελαφρώς συρρικνωμένοι. Στην πράξη, μια τέτοια πιθανότητα μπορεί να οδηγήσει σε υπονόμευση του κυβερνητικού συνασπισμού.
ΝΕWSWΕΕΚ
Ωριμότητα της Αμερικής
Ο τρόπος που ο Μπαράκ Ομπάμα προσεγγίζει τον κόσμο είναι πειραματικός και μάλλον δεν έχει σχέση με όσα λέγονται ότι ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ θέλει να ζυγίσει τις αντιδράσεις της διεθνούς κοινότητας. Ο Ομπάμα θέλει να δείξει στο εσωτερικό των ΗΠΑ ότι η δέσμευση, η οποιαδήποτε δέσμευση δεν δημιουργεί πρόβλημα στη χώρα. Για δεκαετίες, αν κάποιος πολιτικός επιδίωκε διεθνή συνεργασία ήταν χαμένος από χέρι. Το να καταγγέλλει, να ταπεινώνει και να προσβάλλει άλλες χώρες ήταν ένας φτηνός και εύκολος τρόπος για να αισθάνεται δυνατός. Στη μάχη των εντυπώσεων, η σκληρότητα και η βλακεία ήταν αυτές που κέρδιζαν έδαφος.
Ο Ομπάμα πιστεύει ότι η Αμερική ωρίμασε αρκετά για να αντιλαμβάνεται ότι το φούσκωμα των μυών δεν είναι εξωτερική πολιτική. Στον καινούργιο κόσμο, με αρκετές άλλες χώρες πιο ισχυρές και γεμάτες αυτοπεποίθηση, η επιτυχία της Αμερικής -η ασφάλειά της και η ευημερία της- εξαρτάται από το πόσο και πώς θα συνεργαστεί με τον υπόλοιπο κόσμο.
Πρόκειται για ένα μεγάλο και ωραίο παιχνίδι. Ας ελπίσουμε ότι θα δουλέψει.
FΙΝΑΝCΙΑL ΤΙΜΕS
Ιρλανδικό δημοψήφισμα
Οχι για πρώτη φορά, η Ευρωπαϊκή Ενωση περιμένει με αγωνία να δει τι θα αποφασίσει ο ιρλανδικός λαός στο δημοψήφισμα της 2ας Οκτωβρίου. Από την ψήφο του θα εξαρτηθεί η τύχη της Συνθήκης της Λισσαβώνας. Αν ψηφίσει «όχι», είναι βέβαιο ότι η συνθήκη θα ενταφιαστεί και ταυτοχρόνως θα προκληθεί συνταγματική κρίση στην Ε. Ε., ενώ μπορεί να σταματήσει οποιαδήποτε σκέψη για περαιτέρω διεύρυνση. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν αλλαγή του κλίματος σε σχέση με το προηγούμενο δημοψήφισμα. Η οικονομική κρίση έχει πείσει πολλούς ψηφοφόρους να μη ρισκάρουν μια αρνητική ψήφο, εκτιμώντας ότι αυτήν τη φορά η θέση τους είναι στο πλευρό της Ε. Ε. Ομως, κανείς δεν θεωρεί δεδομένο το «ναι» από τη στιγμή που η σημερινή κυβέρνηση είναι μάλλον αντιδημοφιλής, η ανεργία έχει εκτιναχθεί στο 12% και οι φόροι έχουν αυξηθεί. Η Συνθήκη της Λισσαβώνας στοχεύει να κάνει πιο αποτελεσματική τη λειτουργία της Ε. Ε., με μεγαλύτερη διαφάνεια και περισσότερη δημοκρατία. Τα εθνικά κοινοβούλια και το ευρωπαϊκό θα μπορούν να ελέγξουν τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και αυτό είναι καλό και για την Ιρλανδία.
LΑ SΤΑΜΡΑ
Δεν έπαιξαν καλό πόκερ
Στη συνέχεια της εντυπωσιακής και εμπνευσμένης ομιλίας του Μπαράκ Ομπάμα στο Συμβούλιο Ασφαλείας που ολοκληρώθηκε με την ομόφωνη ψήφο εναντίον της διάδοσης των πυρηνικών όπλων, η αποκάλυψη ότι στο Ιράν υπάρχει μια ακόμη πυρηνική τοποθεσία ενόχλησε την αμερικανική κυβέρνηση. Στην πραγματικότητα, η ύπαρξή της ηχεί προκλητικά όχι μόνον για τα Ηνωμένα Εθνη, αλλά και για τον Ομπάμα που θα πρέπει να επωμιστεί το βάρος των γεγονότων. Η μεγαλύτερη έκπληξη ωστόσο προέρχεται από το γεγονός ότι ο πρόεδρος κατά πάσα πιθανότητα ενημερώθηκε για την ύπαρξη μιας ακόμη μυστικής περιοχής στο Ιράν από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες και από τον προκάτοχό του Τζορτζ Μπους. Αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, παραδόξως τα πραγματικά νέα δεν είναι η αποκάλυψη μιας ακόμη πυρηνικής τοποθεσίας του Ιράν, αλλά η επιλογή της δεδομένης στιγμής για να γίνει η αποκάλυψη.
Η συνολική δυναμική των γεγονότων αφήνει να εννοηθεί ότι σ’ αυτήν τη φάση ο Λευκός Οίκος και ο πρόεδρος Ομπάμα δεν έπαιξαν με το καλό τους χέρι πόκερ με το Ιράν.