Νόμος που φέρει την υπογραφή του κ. Πρ. Παυλόπουλου πίσω από την οποία, κατά πάσα πιθανότητα, κρύβονται οι ευθύνες άλλων, απαγορεύει τη δημοσίευση δημοσκοπήσεων δύο εβδομάδες πριν από τις εκλογές. Το μέτρο είναι βαθύτατα αντιδημοκρατικό, γιατί περιορίζει την ελευθερία της έκφρασης και το δικαίωμα της πληροφόρησης. Ισως, όμως, αυτό στην πράξη δεν είναι το σημαντικότερο ελάττωμα του νόμου. Αποτελεί υπόδειγμα πολιτικού στρουθοκαμηλισμού, υποκρισίας και κουτοπονηριάς ταυτόχρονα. Είναι πλέον γενικός κανόνας όταν εμφανίζεται ένα πρόβλημα, για παράδειγμα τα ελλείμματα του προϋπολογισμού, οι κυβερνήσεις μας να κάνουν πως δεν το βλέπουν, να χώνουν το κεφάλι τους όχι μόνο στην άμμο, αλλά και στο ψεύδος και την υποκρισία, να προσπαθούν να αποκομίσουν οφέλη από την ασάφεια και την κρυψίνοια.
Οι δημοσκοπήσεις, στην Ελλάδα τουλάχιστον, αμφισβητούνται για την επιστημονική τους αυστηρότητα, την ακρίβεια των μετρήσεων και την ειλικρίνειά τους. Να σημειώσουμε απλώς ότι οι μετρήσεις στις κοινωνικές επιστήμες, στις οποίες υπάγονται οι δημοσκοπήσεις, δεν έχουν και δεν μπορούν να έχουν την αξιοπιστία και τη σημασία που έχουν στις θετικές επιστήμες. Στην καλύτερη και εντιμότερη περίπτωση, καταγράφουν τάσεις της κοινής γνώμης που μεταβάλλονται εύκολα, ακόμη και από τυχαία γεγονότα.
Για την οικονομία της συζήτησης, ας δεχθούμε αυτήν την τελευταία καλή και έντιμη περίπτωση. Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν με όση ακρίβεια επιτρέπει η επιστημονική τους μέθοδος, έντιμα και ειλικρινά. Αλλά και σε αυτήν την περίπτωση από μέσο και μέθοδος καταγραφής των τάσεων εύκολα μεταβάλλονται σε μέσο χειραγώγησης της κοινής γνώμης, όχι απαραιτήτως από τις εταιρείες που διενεργούν τις δημοσκοπήσεις, αλλά από άλλα κέντρα που νομίζουν ότι θα αποκομίσουν ιδιαίτερα οφέλη από την κατάλληλη αξιοποίησή τους ή και την καπηλεία τους.
Παρά τα ουσιώδη και μάλλον εγγενή ελαττώματα, οι δημοσκοπήσεις σε όλες τις δυτικού τύπου δημοκρατίες έγιναν φυσιολογικά αποδεκτές ως ελευθερία γνώμης και έκφρασης και ως δικαίωμα πληροφόρησης της κοινής γνώμης. Καμιά εξουσία δεν έχει το δικαίωμα να της τη στερήσει και σε όλες τις δημοκρατίες δημοσκοπήσεις διενεργούνται και δημοσιεύονται ώς την τελευταία ώρα των εκλογών. Εκτός από τη δική μας… Από αυτήν την άποψη η απαγόρευση είναι βαθύτατα αντιδημοκρατική.
Ολοι γνωρίζουμε ότι διενεργούνται δημοσκοπήσεις που δεν δημοσιεύονται, αλλά γνωστοποιούνται σε πλήθος ενδιαφερομένων. Στην κυβέρνηση, στην αντιπολίτευση, στους κομματικούς μηχανισμούς, στους δημοσιογράφους, σε οργανωμένα συμφέροντα, ακόμη και στην Εκκλησία. Σε όλους αυτούς που συνθέτουν την ασαφή μεν, αλλά τόσο πραγματική έννοια του «κατεστημένου», εκτός από τον λαό. Με την ασάφεια που καταλλήλως κρύβεται πίσω από τη δήθεν μυστικότητα και την απαγόρευση του νόμου πλέκεται ένα σατανικό παιχνίδι στρουθοκαμηλισμού, υποκρισίας και κουτοπονηριάς. Κάνουμε ότι αγνοούμε την πραγματικότητα και τις διενεργούμενες δημοσκοπήσεις και κάθε κέντρο του «κατεστημένου», αξιοποιώντας υποκριτικότατα την απαγόρευση, διοχετεύει παραπλανητικά στοιχεία που νομίζει ότι το συμφέρουν.
Αυτές τις μέρες ζούμε τον τέλειο παραλογισμό και το όργιο της παραπληροφόρησης. Και τα δύο τα χρωστάμε στην απαγόρευση του νόμου. Δεν είναι ώρα να κηρύξουμε την «ανυπακοή» στον νόμο. Δεν μπορούμε όμως να μην επισημάνουμε τις συνέπειες.