Υπήρχε κάτι το κωμικό σε αυτό που αντίκριζα, βαδίζοντας στην οδό Σκουφά με θέα την πλατεία Κολωνακίου. Ανάμεσα στις προτομές του Σκουφά και του Τσακάλωφ, που τοποθετήθηκαν σχετικά πρόσφατα μετά την ανακαίνιση της πλατείας, υπήρχε μία σουρεαλιστική συνεύρεση. Δεξιά, ήταν το «παράπηγμα» των Οικολόγων – Πράσινων του Κώστα Βεργόπουλου. Αριστερά, το αντίστοιχο, της Νέας Δημοκρατίας. Αν ο κ. Βεργόπουλος είχε επιλέξει ένα μεγάλο φωτογραφικό πορτρέτο του, σαν αυτό του πρωθυπουργού παραπλεύρως, θα είχαμε μία καταπληκτική και μοναδική συγκατοίκηση, σαν συμπύκνωση της ελληνικής διαχρονίας: Καραμανλής, Σκουφάς, Βεργόπουλος, Τσακάλωφ, σε μία αταίριαστη, πλην, αρμονική, κατά τα φαινόμενα, συμπαράταξη.
Αυτές τις αναπάντεχες όψεις προσφέρει την περίοδο αυτή η προεκλογική Αθήνα. Θα περίμενε κανείς ότι η μετα-ολυμπιακή πόλη θα είχε βάλει μυαλό και ότι ο Δήμος Αθηναίων δεν θα ήταν έρμαιο στις βουλές των όποιων πολιτικών κομμάτων επιμένουν να ρυπαίνουν. Κάποιος, τέλος πάντων, πρέπει να λογοδοτήσει και στους πολίτες.
Στη Σταδίου, π. χ., έξω από το κτίριο της Παλαιάς Βουλής και νυν Εθνικού και Ιστορικού Μουσείου, ένα άλλο «καλυβάκι», αποκρουστικής αισθητικής, που διαφήμιζε ένα από εκείνα τα κόμματα που παίρνουν το 0,001%, είχε καταλάβει όλο το εύρος του πεζοδρομίου. Οι ιθύνοντες μάλιστα, όντας πονηροί, το είχαν τοποθετήσει σε διαγώνια θέση, ώστε η αδιάφορη παράκαμψή του να είναι αδύνατη.
Και καλά, το κόμμα του 0,001%, αλλά τι να πει κανείς για την γιγαντοαφίσα που τοποθέτησε το κόμμα που είναι σήμερα κυβέρνηση δίπλα στο Καλλιμάρμαρο, το Παναθηναϊκό Στάδιο, που επισκέπτονται όλοι οι τουρίστες της Αθήνας.
Η τεραστίων διαστάσεων μορφή του πρωθυπουργού τυλίγει το γωνιακό κτίριο της Βασιλέως Κωνσταντίνου και Αγρας. Το συγκεκριμένο κτίριο, αδιάφορης αισθητικής, ενώ θα έπρεπε να είχε μία αρχιτεκτονική που να μην προσβάλει το μνημείο, έχει γίνει με τα χρόνια πίνακας ανακοινώσεων. Για εβδομάδες, ένα γιγαντιαίο πανό με τη λέξη «Ενοικιάζεται», με κόκκινα γράμματα, κάλυπτε το μισό κτίριο. Νοικιάστηκε ο όροφος, προφανώς, κατέβηκε το πανό, και αναρτήθηκε το πρόσωπο του πρωθυπουργού σε εξίσου γιγαντιαίες διαστάσεις. Τουρίστες που επισκέπτονται το Στάδιο για να δουν από κοντά ένα μνημείο του ελληνικού πολιτισμού, θα διαπιστώνουν αυτές τις ημέρες και τον πολιτικό, λεγόμενο, πολιτισμό μας. Κατά τα άλλα, το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων ζητάει (και σωστά) να εγκρίνει τη μορφολογία νέων κατασκευών που ανεγείρονται πλησίον διατηρητέων μνημείων. Και εμείς, στην Αθήνα, έχουμε από τη μια, δίπλα στην Εθνική Βιβλιοθήκη, τη φωτεινή επιγραφή ενός πολυκαταστήματος σε ένα κτίριο ιδιαίτερα αμφιλεγόμενης μορφολογίας, και από την άλλο, το Καλλιμάρμαρο με τεράστια πανό που δεν θυμίζουν ευρωπαϊκή χώρα. Γιατί, μετά, να μας παίρνουν στα σοβαρά;