Η διατύπωση «ήρθαν στα χέρια», όσον αφορά την περίπτωση των πρόσφατων συμπλοκών στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, νοείται μόνον ως σχήμα λιτότητος. Η αγριότητα που επέδειξαν και οι δύο πλευρές ήταν τόσο ανοίκεια, ώστε οι αρχές του ιδρύματος υποχρεώθηκαν να διακόψουν τη λειτουργία του. Ομως το μίσος που χωρίζει τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ φαίνεται ότι είναι τόσο βαθύ, ώστε μόλις άνοιξε το πανεπιστήμιο οι συμπλοκές συνεχίστηκαν με την ίδια αγριότητα.
Οι καταγγελίες της μίας πλευράς για την άλλη -που διατυπώνονται επωνύμως από τους εκπροσώπους των συγκεκριμένων φοιτητικών παρατάξεων- αφήνουν τον ακροατή άναυδο. Οι μεν της ΠΑΣΠ μιλούν για οργανωμένη ομάδα τραμπούκων με κουκούλες που περιοδεύουν τις πανεπιστημιακές σχολές και δέρνουν ανηλεώς (τους περιγράφουν μάλιστα στολισμένους με αυτοκόλλητα της οργάνωσης, ώστε τουλάχιστον να μην δέρνονται μεταξύ τους…). Οι δε της ΔΑΠ μιλούν για πογκρόμ τρομοκράτησης εις βάρος τους από την πλευρά της ΠΑΣΠ, που εξελίσσεται με μέσα πρωτοφανή, όπως λ.χ. ότι σηκώνουν διά της βίας τις φούστες των κοριτσιών και τραβούν βίντεο με τα κινητά τηλέφωνα.
Παραδόξως, ωστόσο, υπάρχει και κάτι στο οποίο συμφωνούν αμφότερες οι πλευρές: είναι η πάση θυσία διατήρηση του πανεπιστημιακού ασύλου ως έχει! Το δημοκρατικό δικαίωμα, δηλαδή, να διεξάγεται η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών με σιδερογροθιές και καδρόνια! Κατά τούτο, λοιπόν, η κατάσταση στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο παραπέμπει στην ιστορία του Αφγανιστάν: χωρισμένοι σε φυλές, φατρίες, γλωσσικές ομάδες κ.λπ. οι Αφγανοί βρίσκονται εδώ και αιώνες σε διαρκή εμφύλιο και ομονοούν μόνον όποτε έχουν να αντιμετωπίσουν εξωτερική εισβολή…
Η ουσία του προβλήματος
Τυχαίνει να συνδέομαι φιλικά με δύο αδελφούς, ανθρώπους πολύ αξιόλογους και εξόχως εργατικούς. Ανήκουν στη φορολογική κατηγορία των ελευθέρων επαγγελματιών και εργάζονται μαζί. Χάρη στην υποδειγματική εργατικότητά τους, το 2008 κέρδισαν ο καθένας από περίπου 100.000 ευρώ. Το 2009, ο ένας εκλήθη από την Εφορία να καταβάλει φόρο 500 ευρώ, ενώ ο άλλος είχε επιστροφή 350 ευρώ. Συνολικά, δηλαδή, για τις 200.000 που αποκόμισαν σε διάστημα ενός χρόνου, εισέφεραν στο ταμείο του κράτους μόλις 150 ευρώ. Οι δυο τους έχουν και μία αδελφή, η οποία εργάζεται ως διοικητική υπάλληλος σε επιχείρηση του δημόσιου τομέα. Αυτή προσέρχεται καθημερινά στην εργασία της στις 9 π.μ. και αποχωρεί στη 1 μ.μ. Πώς το πετυχαίνει; Με ένα «χαρτί από γιατρό», που κατέθεσε κάποτε στην υπηρεσία της. Τα στοιχεία αυτά τα παραδέχθηκαν οι ίδιοι, χωρίς την παραμικρή διάθεση κομπασμού – στο πλαίσιο, απλώς, μιας συζήτησης που είχαμε για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας…
Τα ίδια και τα ίδια…
Την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές, το έκτακτο συνέδριο της Ν.Δ. δεν έχει ακόμη ξεκινήσει, επομένως δεν μπορώ να γνωρίζω τι είπε το Σάββατο η Ντόρα στην ομιλία της. Επειτα όμως από ένα μήνα όπου παρακολουθώ την προεκλογική εκστρατεία, παραδέχομαι ότι, δυστυχώς, δεν περιμένω πλέον να ακούσω τίποτε από την τέως υπουργό, που θα μου προκαλούσε είτε ευχάριστη είτε δυσάρεστη έκπληξη. Ακούω μόνο στερεότυπες ρητορείες για την ιστορική αποστολή της παράταξης και τις αξίες της, υποσχέσεις (που δεν είναι καινούργιες) για την περισσότερο δημοκρατική λειτουργία του κόμματος, αοριστολογίες περί ανανέωσης και, κυρίως, τη σταθερά επαναλαμβανόμενη υπενθύμιση της πίστης που έδειξε στον Κώστα Καραμανλή τα χρόνια που υπηρετούσε στις κυβερνήσεις του. Ολα αυτά τα τετριμμένα και ανούσια, στη δική μου αντίληψη κάνουν την Ντόρα να φαντάζει μάλλον ως μέρος του προβλήματος της Ν.Δ. παρά ως η ελπίδα για τη λύση του. Μου αφήνουν, δε, μία απορία: Τόσα χρόνια προετοιμαζόταν για τούτη την ώρα, τόσο ρηχός είναι ο πολιτικός λόγος της;
Κρατική κατάθλιψη
Το συνειδητοποίησα παρακολουθώντας από την τηλεοπτική μετάδοση του υπουργικού συμβουλίου της περασμένης Πέμπτης. Παρά τις ευχαριστίες που απηύθυνε ο Γιώργος στη δημόσια τηλεόραση, η εικόνα την οποία εκπέμπει εξακολουθεί να έχει αυτό που ανέκαθεν την χαρακτήριζε: είναι μουντή και επικρατεί ένα γκριζοπράσινο χρώμα. Ειλικρινά, θα ήθελα να ξέρω πώς είναι δυνατόν ένας οργανισμός με 5.000 μονίμους υπαλλήλους να μην είναι σε θέση να εξασφαλίσει το τεχνικό αποτέλεσμα που πετυχαίνουν ιδιωτικοί σταθμοί με το ένα δέκατο του προσωπικού της δημόσιας τηλεόρασης; Γνωρίζω όμως ότι η ερώτηση περιέχει την απάντηση της: 5.000 υπάλληλοι…
Μνήμες του 1997
Με ενημερώνουν ότι, στην επιστολή που δημοσιεύθηκε στη στήλη της περασμένης Παρασκευής, ο Στέφανος Μάνος έχει κάνει ένα λάθος: πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής στο συνέδριο της Ν.Δ. το 1997 ήταν ο αείμνηστος Γεώργιος Ράλλης και όχι ο Αχιλλέας Καραμανλής. Ο τελευταίος (ο επιλεγόμενος από πολλούς -του διασήμου ανιψιού του περιλαμβανομένου- «πικραγγουριά»…) ήταν απλό μέλος της επιτροπής.
Τότε πληροφορούμαι ότι συνέβη ένα περιστατικό, που αξίζει να το μοιραστώ μαζί σας, εν όψει του τακτικού συνεδρίου του κόμματος, που θα διεξαχθεί τον προσεχή Ιούνιο. Οι σύνεδροι ψήφιζαν και για τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, όπου ο συναγωνισμός μεταξύ Ντόρας και Αχ. Καραμανλή για την πρωτιά σε σταυρούς ήταν έντονος και η νευρικότητα διάχυτη. Κάποια στιγμή, ο Αχ. Καραμανλής κατηγόρησε μέλος της οργανωτικής ότι έκλεβε προς όφελος της Ντόρας στην καταμέτρηση των σταυρών. Απαίτησε, λοιπόν, να ελέγξει προσωπικώς τα ψηφοδέλτια. Ο κατηγορηθείς αρνήθηκε, αλλά ο αδελφός του ιδρυτή της Ν.Δ. επέμεινε και το κλίμα φορτίσθηκε επικίνδυνα. Μπροστά στην πίεση, ο κατηγορηθείς ενέδωσε, με έναν έξυπνο ελιγμό: «Αφού επιμένετε τόσο, δέχομαι – υπό τον όρο όμως ότι θα ελέγξετε και τις υπόλοιπες κάλπες». Τότε πετάχτηκαν εν χορώ οι άλλοι, που ασχολούνταν στη διαλογή των ψηφοδελτίων: «Οχι! Μη! Δεν υπάρχει λόγος!» Ετσι, καμία από τις κάλπες δεν ελέγχθηκε και το επεισόδιο έληξε ως θρίαμβος των δημοκρατικών θεσμών…
Φούλοπ Τίμπορ
Περιδιαβάζοντας την ιστοσελίδα του ουγγρικής καταγωγής αγαπημένου ζωγράφου του Δημήτρη Αβραμόπουλου Φούλοπ Τίμπορ (www.tibor.gr) διαπίστωσα ότι, εκτός από το πολυσυζητημένο αριστούργημα που είχε αναρτήσει πίσω από το γραφείο του ο τέως υπουργός όταν ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για την προεδρία της Ν.Δ., ο καλλιτέχνης είχε επίσης φιλοτεχνήσει και το σήμα του υπουργείου Τουρισμού, που επελέγη έπειτα από διαγωνισμό το 2004.
Αν θυμάστε, επρόκειτο για τρεις κατσαρές γραμμές γαλάζιου χρώματος, που συμβολίζουν τον κυματισμό της θάλασσας και καταλήγουν στον κοχλία ενός ιωνικού κιονόκρανου, ενώ από πίσω διακρίνεται ένας κιτρινοκόκκινος ήλιος και από κάτω αναγράφεται στην αγγλική «Wonderful Greece», δηλαδή «εκπληκτική Ελλάδα». Η επίκληση στη μνήμη ήταν απαραίτητη, καθώς το συγκεκριμένο σήμα αντικαταστάθηκε με άλλο, όταν τον Φεβρουάριο του 2006 η Φάνη Πάλλη-Πετραλιά διαδέχθηκε τον Δημήτρη Αβραμόπουλο στο επίζηλο κυβερνητικό αξίωμα του «πρώτου τουρίστα της χώρας»…
Charming people
Μία φίλη μου (που δεν θα ήθελε να δει το όνομα της στη στήλη…) είχε πρόσφατα την ευκαιρία μιας κατ’ ιδίαν συνομιλίας με τη Γερμανίδα καγκελάριο. Φαίνεται ότι η φίλη μου έκανε καλή εντύπωση στην Αγκελα Μέρκελ και, γι’ αυτό, στη μέση της συζήτησης την ερώτησε από ποια χώρα προέρχεται. «Από την Ελλάδα», ήταν η απάντηση. Για μια στιγμή, η Μέρκελ έχασε την αυτοκυριαρχία της, γούρλωσε τα μάτια και αναφώνησε κατάπληκτη: «Από την Ελλάδα;», λες και της είχε πει ότι είναι από το Σουλτανάτο του Ομάν. Αμέσως επανήλθε ο αυτοέλεγχός της και προσπάθησε να διορθώσει, ψελλίζοντας με μισή καρδιά: «Charming people…». Χαριτωμένοι άνθρωποι, δηλαδή. Το γεγονός ενισχύει την εντύπωσή μου ότι η εικόνα της χώρας στην Ευρώπη έχει γνωρίσει και καλύτερες εποχές…