Η εσωκομματική αναμέτρηση στη Ν.Δ. μπορεί να εξετράπη ενίοτε επικίνδυνα, να είχε προσλάβει ακόμη και χυδαίες διαστάσεις, αλλά υπήρξε εξόχως χρήσιμη και ουσιαστική διαδικασία. Για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική περίοδο ετέθη -από τον κ. Αντώνη Σαμαρά- το θέμα της απενοχοποίησης και ανόρθωσης του ηθικού της ελληνικής Δεξιάς και της ανάγκης ιδεολογικών προσαρμογών της συντηρητικής παράταξης στη νέα διεθνή συγκυρία, όπου το εθνικό κράτος αποδομείται, λόγω της παγκοσμιοποίησης.
Βεβαίως, ο κ. Σαμαράς δεν ήταν δυνατόν να περιφέρει στις συγκεντρώσεις των υποστηρικτών του «ιδεολογικό μανιφέστο», ούτε μία συντηρητική παράταξη έχει ανάγκη ιδεολογικού πλαισίου ανάλογου εκείνου των μαρξιστικών κομμάτων. Το ουσιώδες είναι ότι το θέμα ετέθη, η ανάγκη επισημάνθηκε και ανεξαρτήτως του αποτελέσματος της σημερινής αναμέτρησης, οι ανώνυμοι της Δεξιάς απαιτούν πλέον απενοχοποίηση της παράταξής τους και ιδεολογικό επαναπροσδιορισμό του κόμματος της Ν.Δ.
Είναι παράδοξο ότι η κ. Ντόρα Μπακογιάννη αντί να αρθρώσει ιδεολογικό αντίλογο, που θα προσέδιδε στην εσωκομματική αναμέτρηση περιεχόμενο ουσιαστικό, δήλωσε ότι δεν συντρέχει λόγος μετακίνησης από τις γενικές ιδρυτικές αρχές της Ν.Δ., δίχως προφανώς να λαμβάνει υπ’ όψη τις συγκλονιστικές αλλαγές που συντελέσθηκαν διεθνώς τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Σε οποιαδήποτε, πάντως, περίπτωση, από την επομένη της ανάδειξης της νέας ηγεσίας θα πρέπει να επαναπροσδιορισθεί η σχέση της συντριπτικής πλειοψηφίας των δεξιών και της δυναμικής μειοψηφίας των φιλελευθέρων, που συγκροτούν το κόμμα, δίχως ποτέ το γεγονός αυτό να έχει αναγνωρισθεί δημοσίως απ’ οποιονδήποτε ηγέτη της Ν.Δ. στα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Η μείζων ιδιαιτερότητα, ωστόσο, στη σημερινή μάχη διαδοχής, δεν προέκυψε από τους δύο βασικούς διεκδικητές της ηγεσίας της Ν.Δ., αλλά από τον κ. Δημήτρη Αβραμόπουλο, που είχε την ιδέα της εκλογής του νέου αρχηγού, όχι από το συνέδριο του κόμματος, αλλά από τη «βάση» των οπαδών της συντηρητικής παράταξης, που είχαν απειλήσει ότι εάν δεν έχουν λόγο στην εκλογή του νέου προέδρου θα έστηναν «κάλπες» μόνοι τους. Ο κομματικός μηχανισμός είχε ευθέως αμφισβητηθεί από τα ανώνυμα μέλη της Ν.Δ., όπως ακριβώς τα επιφανή στελέχη της κυβέρνησης είχαν απαξιωθεί στις εκλογές της 4ης Μαρτίου από το μισό εκατομμύριο των συντηρητικών ψηφοφόρων που δεν προσήλθαν στις κάλπες.
Με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε μία -ούτως ειπείν- κινηματική διάσταση στο κόμμα της Ν.Δ. και ευνοήθηκε ο κ. Σαμαράς, που από την αφάνεια εξακοντίσθηκε στα ύψη, σ’ έναν αγώνα διαδοχής που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι είναι αμφίρροπος – για όποια σημασία μπορεί να έχουν μετρήσεις της κοινής γνώμης, σε μία εκλογική διαδικασία πραγματικά πρωτόγνωρη.
Στη μεταπολεμική ιστορία της συντηρητικής παράταξης το κατεστημένο ηττήθη μία φορά, το 1955, όταν με παρέμβαση του βασιλέως Παύλου, ηγέτης του Εθνικού Συναγερμού ανεδείχθη ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αντί του Στέφανου Στεφανόπουλου, που υποστήριζε η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών. Η μοναρχία εν Ελλάδι έχει καταλυθεί. Θα αναμείνουμε το αποτέλεσμα των σημερινών εκλογών.