Πριν από 10 χρόνια περίπου, ως πρόεδρος της ΓΣΕΕ, είχα επισημάνει ότι το ασφαλιστικό σύστημα χρειάζεται μεγάλες τομές και είχα προτείνει συγκεκριμένα μέτρα πολιτικής για την υποστήριξή του ώστε να είναι ελκυστικό, κυρίως στους νέους και να το διακρίνει μια κοινωνική δυναμική που θα πηγάζει από δύο παραμέτρους: την οικονομική του βιωσιμότητα και την κοινωνική του αποτελεσματικότητα.
Στη βάση αυτού του δίπτυχου, που αποτελεί διαρκή κοινωνική απαίτηση, είχαμε τη μεγάλη σύγκρουση το 2001, με τις προτάσεις που καταγράφηκαν ως «ιδέες Γιαννίτση».
Ακολούθησαν οι νομοθετικές παρεμβάσεις του 2002 και 2004, γνωστές ως «ρυθμίσεις Ρέππα», που στην ουσία ήταν κατακτήσεις των εργαζομένων, όπως ήταν και αυτές του 1998 που έγιναν επί υπουργίας Μ. Παπαϊωάννου.
Αυτό το νομοθετικό έργο ήταν ένα πλαίσιο ρυθμίσεων που, ανεπιφύλακτα θα έλεγα, αποτελούσαν τον οδικό χάρτη για μια κοινωνική ασφάλιση ικανή να διασφαλίσει τα δικαιώματα των εργαζομένων και συνταξιούχων για τα επόμενα 20 τουλάχιστον χρόνια.
Με αυτό ως δεδομένο, και με αναγκαία την προσθήκη ενδιάμεσων οργανωτικών και ασφαλιστικών παρεμβάσεων το σύστημα θα εξασφάλιζε ικανοποιητική βιωσιμότητα, φθάνει να υποστηρίζαμε τις νομοθετικές ρυθμίσεις, καθώς θα διασφαλίζαμε τους θεσμοθετημένους πόρους.
Σήμερα, με ευθύνη δυστυχώς πολλών παραγόντων που δεν περιορίζονται μόνο στην απελθούσα κυβέρνηση -η οποία υπερηφανευόταν για μεταρρυθμίσεις του συστήματος ενώ το είχε εγκαταλείψει στην τύχη του- διαπιστώνουμε ότι η «χρεοκοπία» του ασφαλιστικού συστήματος δεν είναι μακριά, αν δεν κινητοποιηθεί το σύνολο των παραγωγικών, κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων για μια άμεση Εθνική Κοινωνική Αναπτυξιακή Συμφωνία, που θα είναι Συμφωνία μακράς πνοής με απτά αποτελέσματα, τόσο στο κεφάλαιο της ενίσχυσης της κοινωνικής συνοχής (ύψος συντάξεων και έκταση παροχών) όσο και στο κεφάλαιο της οικονομικής υποστήριξης (μηδενική ανοχή στην εισφοροδιαφυγή, και δημιουργία κεφαλαίου αλληλεγγύης για την επόμενη γενιά).
Για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι απαιτούνται γενναίες συμφωνίες που θα προκύψουν από έναν κοινωνικό διάλογο απροσχημάτιστο, ανεμπόδιστο και αποτελεσματικό.
Γνωρίζω ότι αυτό είναι δύσκολο, αλλά αποτελεί τη μόνη λύση, που θα προκύψει από στάση ευθύνης όλων μας, αφού κατανοήσουμε ότι η Κοινωνική Ασφάλιση είναι η μεγάλη κεντρική συνιστώσα της κοινωνικής συνοχής την οποία πρέπει πάση θυσία, να διασφαλίσουμε.
Η επιτυχία αυτού του εγχειρήματος, είναι μεν δύσκολη αλλά, είμαι σίγουρος, ότι είναι απολύτως εφικτή.
Τόσο ως πρόεδρος της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής (ΟΚΕ), όσο και ως άνθρωπος που έχω καταβάλει προσπάθειες και έχω δώσει αγώνες μαζί με όλους τους εργαζόμενους για μια ισχυρή κοινωνική ασφάλιση, πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε ως χώρα και ως κοινωνία να βγούμε από τα αδιέξοδα.
Εξάλλου, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Απαιτείται ευθύνη και συνευθύνη, υπευθυνότητα και συνυπευθυνότητα, όλων των παραγωγικών και κοινωνικών δυνάμεων, καθώς απαιτείται να μπει, επιτέλους, τέλος σε πολιτικές συμπεριφορές οι οποίες έχουν, ανεξάρτητα του μεγέθους ευθύνης της κάθε πλευράς, κατά καιρούς πλήξει βαρύτατα την Κοινωνική Ασφάλιση.
Απαλλαγμένοι λοιπόν από κάθε φοβικό σύνδρομο και κάθε δημοσιονομική λαγνεία και οπλισμένοι με την ευθύνη που έχουμε απέναντι στα παιδιά μας από τα οποία αφαιρούμε κάθε ελπίδα για καλύτερη ζωή, ας εξασφαλίσουμε, με τις συμφωνίες μας, συνθήκες υποστήριξης της κοινωνικής συνοχής μέσα από μια Εθνική Κοινωνική Αναπτυξιακή Συμφωνία, της οποίας τη βάση έχει θέσει η ΟΚΕ με το κείμενο που παρουσίασε στο Ζάππειο Μέγαρο στις 19/3/2009.
Είμαστε υποχρεωμένοι να οδηγηθούμε σε αυτό το αποτέλεσμα, όχι γιατί μας το επιβάλλει η όποια δημοσιονομική πειθαρχία αλλά, και κυρίως, γιατί το απαιτεί το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας που δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στην κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή.
Γιατί το ασφαλιστικό δεν είναι δημοσιονομική επιβάρυνση, αλλά πρωτίστως είναι κοινωνικό πρόβλημα.
* Ο κ. Χρήστος Πολυζωγόπουλος είναι πρόεδρος της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής Ελλάδος (ΟΚΕΕ).