Στις περυσινές ταραχές της Αθήνας, ο καθένας έβλεπε αυτό που φοβόταν ή αυτό για το οποίο ήλπιζε: την κατάργηση του συμβολαίου ανάμεσα στους κυβερνώντες και τους πολίτες, ως συνέπεια της αποτυχίας της καπιταλιστικής κοινωνίας. Ο θάνατος ενός αγοριού από σφαίρα αστυνομικού στην Αθήνα φάνηκε να ήταν το ξεκίνημα μιας επανάστασης η οποία θα πηδούσε γρήγορα σε άλλες χώρες, όπου πολίτες δεν θα ανέχονταν πια τις αποτυχίες των κυβερνήσεων, τη διαφθορά, τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, τη στέρηση οραμάτων και το κρατικό μονοπώλιο στη βία. Στην Ελλάδα, όμως, αυτή η δυναμική αναπτυσσόταν μέσα στο κενό και ούτε η δράση της μιας πλευράς ούτε η αντίδραση της άλλης ήταν φυσιολογικές: ενώ οι διαδηλωτές κατηγορούσαν το κράτος για αυθαιρεσία, αυτό είχε απεμπολήσει το καθήκον του να διατηρεί την τάξη, οδηγώντας τους νέους στη δική τους υπερβολή και αυθαιρεσία.
Σήμερα το εκκρεμές γύρισε· από την απόλυτη ανοχή στη «μηδενική» ανοχή, με εκατοντάδες προσαγωγές, πάνω από 100 συλλήψεις και, γενικώς, τη ζωηρότατη αντιμετώπιση αντιεξουσιαστών και άλλων διαδηλωτών. Μέχρι και τα Προπύλαια κατάφεραν να περιφρουρήσουν οι αστυνομικοί, υιοθετώντας την άποψη ότι ενώ το άσυλο τους απαγορεύει να πατήσουν το γκαζόν του πανεπιστημίου, μπορούν να σταθούν στο πεζοδρόμιο και να εμποδίσουν την είσοδο των διαδηλωτών.
Οι κουκουλοφόροι ελέγχουν τα πανεπιστημιακά ιδρύματα όποτε θελήσουν να τα καταλάβουν και η αστυνομία τα πεζοδρόμια.
Η μάχη για τον δρόμο είναι ακόμη αμφίρροπη. Θα κριθεί όταν η δημοκρατία πετύχει να εξισορροπήσει τη βία της εξουσίας με τη βία της οργής, χωρίς να βρίσκουμε καμένη γη στο κέντρο της πόλης και στα δικαιώματα των πολιτών. Τα συρμάτινα κλουβιά -σαν αυτά στα οποία κλείνουν σκυλιά- που ετοίμασαν οι Δανοί για όσους συλλαμβάνονται στο Συνέδριο της Κοπεγχάγης δίνουν μία άλλη διάσταση στο ερώτημα: Σε ποιον ανήκει ο πλανήτης; Σε αυτούς που θέλουν να διατηρήσουν την τάξη, ίσως θέτοντας σε κίνδυνο τα δικαιώματα των πολιτών, ή σε αυτούς που θέλουν την ανατροπή και το νέο ξεκίνημα; Και οι δύο πλευρές αγωνιούν – και κανείς δεν έχει την απάντηση.