Το είχαμε υποψιαστεί από τους περίεργους θορύβους που έρχονταν τη νύχτα από το υπόγειο, αλλά δεν είχαμε το σθένος να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας. Ωσπου τον είδαμε μπροστά μας κι ευτυχώς προλάβαμε να κλείσουμε την πόρτα πίσω μας. Τώρα ξέρουμε ότι στο υπόγειο του σπιτιού (τρέχα γύρευε πώς…) βρέθηκε να ζει ένας αλιγάτορας πέντε μέτρα. Και τι κάνουμε εμείς που κατοικούμε στο σπίτι και δεν μας αρέσει καθόλου η ιδέα του αλιγάτορα στο υπόγειο; Στέλνουμε τη γιαγιά με το σκουπόξυλο και το μαχαίρι του ψωμιού για να τα βγάλει πέρα…
Δεν θα ήταν γελοίο αν συνέβαινε κάτι τέτοιο; Μα συμβαίνει τώρα με το πανεπιστημιακό άσυλο! Οταν ο συμπαθέστατος κυβερνητικός εκπρόσωπος μας βεβαιώνει ότι θέμα ασύλου υφίσταται μόνον υπό την έννοια της εφαρμογής του ισχύοντος νόμου, κάνει το ίδιο ακριβώς. Μεταθέτει την ευθύνη για τον αλιγάτορα στη γιαγιά, όπου στην περίπτωση του ασύλου είναι οι πρυτάνεις. Δεν λαμβάνει υπ’ όψιν όμως ο Γιώργος Πεταλωτής το καθεστώς του φόβου υπό το οποίο λειτουργούν οι πρυτάνεις. Πόσο ακριβοδίκαια και αντικειμενικά μπορεί να λειτουργήσει η κρίση ενός ανθρώπου τρομοκρατούμενου από τη διαρκή απειλή της βίας;
Η επιμονή στον ισχύοντα νόμο σημαίνει ότι βολευόμαστε με μια λύση που λειτουργεί στη θεωρία, έστω και αν επί της ουσίας αποδεικνύεται ανεφάρμοστη στην πράξη. Το ακόμη χειρότερο όμως είναι ότι προβληματιζόμαστε για το άσυλο, βλέποντας μόνο την κορυφή του παγόβουνου (ζημίες, βανδαλισμούς, υλικές φθορές κ.ά.), ενώ αδιαφορούμε για τον όγκο που υπάρχει από κάτω. Παραβλέπουμε, δηλαδή, τη φθορά που έχει επιφέρει στο κύρος του θεσμού της ανώτατης εκπαίδευσης η «ελεύθερη διακίνηση ιδεών», όπως την έχουμε καταντήσει εδώ: ευφημισμό για την πολιτική βία παλαβών εξτρεμιστών της Αριστεράς. Δεν είναι τυχαίο ότι, σχεδόν σε κάθε πρωτεύουσα του πολιτισμένου κόσμου, θα βρείτε το πανεπιστήμιο να στεγάζεται στο κέντρο της πόλης, κατά κανόνα μάλιστα σε κτίρια σχεδιασμένα για να προκαλούν εντύπωση και να ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα. Είναι λογικό, διότι το πανεπιστήμιο είναι ο πιο αξιόπιστος, δημοκρατικός και αξιοκρατικός μηχανισμός για την κοινωνική ανέλιξη και τον σχηματισμό των κοινωνικών ελίτ. Αυτή τη διάσταση του πανεπιστημίου έχουμε φθείρει με την ιδιορρυθμία του ασύλου και είναι η καταστροφή αυτών των θεσμών που διευκολύνει τον εκφυλισμό της κοινωνίας σε πολτό.
Πολιτική βούληση
Συγκρίνονται τα περυσινά Δεκεμβριανά με τα εφετινά; Κατά τον τότε υπουργό Εσωτερικών Προκόπη Παυλόπουλο -που μίλησε πρώτη φορά για τα γεγονότα στους «Φακέλους»- όχι. Η έκταση και η ένταση των περυσινών επεισοδίων υποστηρίζει ότι δεν συγκρίνονται. Εχει δίκιο, αλλά μόνον εν μέρει. Ωστόσο, αυτό που (δυστυχώς, για τον ίδιο…) μπορεί θαυμάσια να συγκριθεί είναι η βούληση της πολιτικής ηγεσίας, τότε και τώρα, να ελέγξει την εξέλιξη των ταραχών και να προστατεύσει τους πολίτες από τις επιπτώσεις του. Αλλωστε, η πρωτοφανής έκταση των περυσινών επεισοδίων οφείλεται, κατά πολύ, στη δική του, πρωτοφανή έλλειψη πολιτικής βούλησης να αντιδράσει. Αντιθέτως, η πολιτική βούληση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη αποδείχθηκε πέραν πάσης αμφιβολίας, καθώς είχε επιπλέον το θάρρος να εκθέσει τον Αλέξη Τσίπρα για τη διπρόσωπη στάση του. (Οχι σαν κάποιους άλλους πέρυσι, που γύρευαν τον Τσίπρα στο τηλέφωνο, για να του ζητήσουν να μαζέψει τους αντιεξουσιαστές από το Σύνταγμα, αλλά δεν τον εύρισκαν επειδή έδινε συνέντευξη στην τηλεόραση!..)
Αρχιεπίσκοπος της Αριστεράς
Εχει τη σημασία του ότι ο Αντώνης Σαμαράς, που μόλις χθες επισκέφθηκε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, συναντήθηκε πρώτα με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο και έπειτα με τον Μίκη Θεοδωράκη – και μάλιστα δις. Τα τελευταία χρόνια, ο διακεκριμένος συνθέτης έχει εξελιχθεί σε ένα είδος αυτόκλητου Αρχιεπίσκοπου της κατεστημένης Αριστεράς, ο οποίος με την αντίληψη που επιδεικνύει για τον ρόλο του παραπέμπει στον μακαρίτη Χριστόδουλο.
Ενώ κανείς δεν τον έχει εκλέξει, εκείνος αναλαμβάνει αυτοκλήτως τον ρόλο του ταγού και κάνει όσο περισσότερο σαματά μπορεί για να προβάλει (αφού δεν μπορεί να επιβάλει…) τις απόψεις του. Οσο για τις απόψεις του, ουσιαστικά ανήκουν στο ίδιο ρεύμα με εκείνες του Χριστόδουλου. Απλώς, ο μακαρίτης δίδασκε εθνικοφροσύνη από τα δεξιά, ενώ ο Μίκης Θεοδωράκης τη διδάσκει από τα αριστερά. Ετσι όπως η ιδεολογία της Αριστεράς έχει καταντήσει κανονική θεολογία, ο Μίκης είναι ένας άτυπος θρησκευτικός ηγέτης. Ισως θα έπρεπε ο Αντ. Σαμαράς να προωθήσει τη συμμετοχή του μουσουργού στον διάλογο των Εκκλησιών. Ο Μίκης δεν πρόκειται να αρνηθεί οτιδήποτε, εφόσον συνοδεύεται από τιμές και χειροκροτήματα…
Τούμπα Ασημάκη!
Τη χρυσή εποχή του κατς στην Ελλάδα, υπήρχε ένας κατσέρ με τέτοια ευλυγισία, ώστε μπορούσε επί τόπου να κάνει μια τούμπα στον αέρα. Οι πιτσιρικάδες που παρακολουθούσαν από τις κερκίδες του γηπέδου «Απόστολος Νικολαΐδης» μαγεύονταν με τις τούμπες του Ασημάκη και τον προκαλούσαν με το σύνθημα «Ασημάκη τούμπα! Τούμπα Ασημάκη!» κι εκείνος πάντα ανταποκρινόταν στην απαίτηση του κοινού. Το ίδιο σύνθημα άκουσα με τη φαντασία να έρχεται από μια αόρατη κερκίδα και να δονεί την ατμόσφαιρα χθες, όταν ο Γιώργος Καρατζαφέρης, εξερχόμενος του προεδρικού μεγάρου, τράβηξε ένα απίθανο γλείψιμο στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, του οποίου την καταψήφιση είχε προτείνει μόλις προχθές στη Ν.Δ.
Ρεσάλτο
Είναι διασκεδαστική η δημόσια συζήτηση για το αν το «Ρεσάλτο» στο Κερατσίνι είναι πολιτιστικός χώρος και αν οι συλλέκτες άδειων μπουκαλιών είναι «νεαροί διανοούμενοι» με πάθος για την ανακύκλωση. Προφανώς, πρόκειται για «πολιτιστικό χώρο»! Φαίνεται από το σήμα στην είσοδο: το σκιαγράφημα του χούλιγκαν που πετάει μια μολότοφ. Μόνον οι τυφλοί δεν το βλέπουν. Εξάλλου, το μπάχαλο και τα σπασίματα είναι μια μορφή πολιτιστικού αγαθού στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, καθαγιασμένη μάλιστα από την κατεστημένη Αριστερά. Ξεχνάτε μήπως τον μακαρίτη Ευάγγελο Γιαννόπουλο που είχε χαρακτηρίσει τα μπουζουξίδικα «πολιτιστικά κέντρα»;