Σε μια ανάποδη ανάγνωση της ιστορίας των πόλεων, οι καταστροφές και οι βανδαλισμοί εγγράφονται στο σώμα τους. Οπως οι εκρήξεις, οι εμπρησμοί, τα οδοφράγματα, οι δημόσιες κηδείες, τα συλλαλητήρια, έτσι και οι βανδαλισμοί είναι κομμάτια μιας πυκνής και ετερόκλητης αστικής διαδρομής. Οσο κι αν η θέα του αγάλματος του Κωστή Παλαμά στον κήπο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων βανδαλισμένο με το σύνθημα «Πονοκέφαλος;» να μου προκαλεί αισθήματα αγανάκτησης, δεν παύει αυτή ακριβώς η θέα να με αναγκάζει να αποδεχθώ την πραγματικότητα μιας Αθήνας πολλαπλών ταχυτήτων και ιεραρχήσεων.
Ο βανδαλισμός στο κέντρο είναι εκτενής, παρά τον περιορισμό των επεισοδίων σε λιγότερες εστίες. Κι αν η Ακαδημία Αθηνών, με τους ιωνικούς κίονές της και πάλι βανδαλισμένους με το σύνθημα αυτή τη φορά «Resist», στέκεται βουβή μέσα στην αρχιτεκτονική της ερημιά, ο ανδριάντας του Γρηγορίου του Ε΄ στον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου Αθηνών με το σύνθημα «Kill the Rich», φέρνει στον νου σελίδες της ιστορίας από την Κομμούνα του Παρισιού το 1871. Τότε, όπως και στην Αθήνα του 2009, είχαν γράψει συνθήματα στους τοίχους κατά της «πλουτοκρατίας», τότε, όπως και τώρα, είχαν βανδαλίσει αγάλματα και είχαν επιτεθεί με μανία κατά της Πλας Βαντόμ.
Μόνο, που τότε, ασχέτως αν οι περιγραφές είναι σε πολλά σημεία κοινές (όπως και με άλλες αστικές εξεγέρσεις), η Γαλλία έβγαινε ταπεινωμένη από ένα πόλεμο (με την Πρωσία). Η Αθήνα του 2009, δεν είναι Παρίσι του 1870-71. Αλλά η μανία κατά της «εξουσίας», της «πλουτοκρατίας» και της κοινής συνείδησης της Ιστορίας και των κεκτημένων του λαού, ακολουθεί παράλληλες πορείες. Είναι οι υπερβολές των Ελλήνων ή είναι κάτι άλλο που πολύ απλά δεν μπορώ να κατανοήσω;
Γνωρίζω ότι η θέα της υποστολής της ελληνικής σημαίας από το Πανεπιστήμιο, σόκαρε, εξόργισε, προβλημάτισε. Οταν είδα τη σκηνή στην τηλεόραση, ένιωσα ένα βουβό θυμό. Αλλά, η σκληρή αυτή σκηνή με έκανε να συνειδητοποιήσω ακόμη πιο καθαρά ότι η Αθήνα είναι ένα αμάλγαμα εντελώς διαφορετικών εκτιμήσεων. Το θέμα της καταστολής, της τιμωρίας και της αποτροπής παρόμοιων πράξεων είναι θέμα κυβερνητικού σχεδιασμού. Ανεξάρτητα από αυτόν, όμως, η ίδια η πόλη φέρει πλέον στο σώμα της, τα ιστορικά ίχνη των βεβηλώσεων και της κοινής απαξίωσης.
Οσο κι αν η μεγάλη πλειοψηφία να εκφράζει την οξύτατη αντίδρασή της, ανάμεσά της και εγώ, η μειοψηφία που βανδαλίζει το σώμα της Αθήνας είναι μια πραγματικότητα που έχει ένα δικό της σύστημα «αξιών». Καλώς ή κακώς και οι «αξίες» αυτές αποτελούν πλέον ψηφίδες της πρόσφατης ιστορίας της Αθήνας και δείχνουν ότι η ελληνική πρωτεύουσα αποτελεί στην παρούσα φάση περισσότερο ένα πεδίο συγκρούσεων παρά ένα πεδίο σύνθεσης. Η σύνθεση, όμως, θα παραμένει πάντα ένα ζητούμενο.