Τα παράπονά σας στο Διαδίκτυο
Κύριε διευθυντά
Φαίνεται ότι παρά το κυβερνητικό φιάσκο της επιλογής των γενικών γραμματέων από το Διαδίκτυο, η ηλεκτρονική επικοινωνία των πολιτών με τις υπηρεσίες του κράτους γενικεύεται. Φίλος επιχειρηματίας διαμαρτυρήθηκε σε κρατική υπηρεσία για την καθυστέρηση διευθέτησης σοβαρής υπόθεσής του. Αντί άλλης απάντησης, ο αρμόδιος υπάλληλος τον άφησε άναυδο λέγοντάς του: «Τα παράπονά σας στο Διαδίκτυο». Δεν μπόρεσε βέβαια να καταλάβει ο άνθρωπος εάν επρόκειτο για ειρωνικό σχόλιο του υπαλλήλου ή εάν η δημόσια διοίκηση απέκτησε κιόλας (λόγω Διαδικτύου) τέτοιους ρυθμούς λειτουργίας, που είναι δύσκολο να την παρακολουθήσουν οι πολίτες χωρίς τη βοήθεια υπολογιστή!!
Είναι αναμφίβολα μεγάλη η βοήθεια της νέας τεχνολογίας, τόσο στην αναζήτηση της γνώσης και της πληροφορίας, όσο και στη γρήγορη επικοινωνία. Από την άλλη μεριά, όμως, δεν είναι ό,τι καλύτερο για πολιτικές και κοινωνικές δραστηριότητες που θέλουν ζωντανό διάλογο, προσωπική τοποθέτηση των διαλεγομένων, ανταλλαγή απόψεων και επιχειρημάτων, έλλογη αμφισβήτηση, καθώς και ευαισθητοποίηση στα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα του λαού.
Δείτε πόσο έχουν χειροτερέψει τα πράγματα τις 60 ημέρες της νέας κυβέρνησης, που ενώ κατάφερε με τον ερχομό της και τις εξαγγελίες της να δώσει ελπίδες περιορισμού της ανεξέλεγκτης δημοσιονομικής εκτροπής που δημιούργησε η προηγούμενη κυβέρνηση και να προχωρήσει σε θεσμικές αλλαγές που θα καταστήσουν βιώσιμο το ασφαλιστικό μας σύστημα, απογοητεύει με τις υπαναχωρήσεις και τις παλινωδίες της. Είναι διάχυτη η ανησυχία των πολιτών για τη διστακτικότητα άμεσης εφαρμογής των υποδείξεων της Κομισιόν, του Συμβουλίου Υπουργών Οικονομίας, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας και της Τραπέζης της Ελλάδος, για θεσμικές αλλαγές μόνιμου χαρακτήρα, που μπορούν προοδευτικά να περιορίσουν δημοσιονομικά ελλείμματα και να βελτιώσουν το ασφαλιστικό. Η ήπια προσαρμογή δεν είναι αρκετή να καθησυχάσει τις ληστρικές αγορές που αγοράζουν κρατικά ομόλογα και ταυτόχρονα δεν διαφαίνεται να υπάρξει ομοφωνία της Επιτροπής των Ειδικών που συμμετέχουν στον κοινωνικό διάλογο για τις αναγκαίες αλλαγές του ασφαλιστικού. Εκεί που κατά την γνώμη μου θα συμφωνήσουν όλοι, είναι τα εύκολα και τα αυτονόητα, όπως η καταπολέμηση της σπατάλης, της εισφοροδιαφυγής και της μαύρης εργασίας, καθώς και η είσπραξη δισεκατομμυρίων από τους οφειλέτες. Είναι να απορεί κανείς: γιατί για όλα αυτά χρειάζεται να γίνει κοινωνικός διάλογος;
Σταυρος Τσουκαντας – τέως πρόεδρος του ΤΠΔΥ πρώην γεν.δ/ντής του ΥΠΑΝ
Παλαιές ιστορίες
Κύριε διευθυντά
Μια τυχαία διένεξη μεταξύ των πολιτικών της Κορινθίας (κατηγορείται ο δήμαρχος Σαρωνικού ότι συνηγόρησε προς τον περιφερειάρχη Πελοποννήσου για την τοποθέτηση μονάδας επεξεργασίας αποβλήτων των δήμων της ανατολικής Κορινθίας στη περιοχή ΓΚΑ του δήμου χωρίς να έχει συζητήσει και πάρει τη σχετική έγκριση από το Δημοτικό Συμβούλιο) έφερε στο προσκήνιο ιστορίες παλαιές και ξεχασμένες. Η λέξη Γκα αναφέρεται στην ανώτερη τάξη αριστοκρατών του μεσαιωνικού βασιλείου της Αρμενίας. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν αρκετές οικογένειες με επίθετο που αντιστοιχεί και στην κατώτερη τάξη (Μπάρτζηδες) και το όνομα του διπλανού χωριού (Σολωμός), είναι προφανές ότι η περιοχή κατοικήθηκε από «μετανάστες» της περιοχής Σαλαμάς της Περσαρμενίας. Από αυτούς πιθανότατα προέρχεται και ο εθνικός μας ποιητής Α. Σολωμός. Στην περιοχή υπάρχουν πολλές ενδείξεις για τη παρουσία Αρμενίων, Γεωργιανών, Περσών και Μικρασιατών. Πιθανόν και το κάστρο του Αγιονορίου (που κάθε άλλο παρά τόπος θρησκευτικών δραστηριοτήτων είναι) να αποδίδει στην ελληνική τον όρο haynoric (αρμένικο). Στο διπλανό χωριό των Αθηκίων (αποικία;) φαίνεται να είχε εγκατασταθεί αριθμός αποστράτων ιβηρικής καταγωγής, σύμφωνα τουλάχιστον με τα επίθετα (και προσωνύμια) μερικών οικογενειών. Στο Σοφικό υπάρχουν επώνυμα που μαρτυρούν περσική καταγωγή (και μάλιστα την παρουσία ενός Μπάνου (ααντιβασιλέας – πρίγκιπας) της περιόδου των Σασσανιδών), όπως και Βυζαντινών από την κεντρική Μικρά Ασία. Εύλογα θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος: «Και τι με αυτό;». Το πρόβλημα έγκειται στο ότι οι πληθυσμοί της περιοχής αυτής χαρακτηρίζονται ως αρβανίτικοι. Από τους πλέον χαρακτηριστικούς μάλιστα.
Ο συνδυασμός των δεδομένων αυτών θέτει το ερώτημα αν οι Αρβανίτες είναι Ιλλυριοί (όπως αποδέχονται οι σημερινοί ιστορικοί) ή πρόκειται για Ζαρβανίτες (κλάδος της ζωροαστρικής θρησκείας που καταπολέμησαν οι μουσουλμάνοι όταν διέλυσαν και κατέλαβαν την αυτοκρατορία των Σασσανιδών) κατά τον 7ο αιώνα μ.Χ.
Η ερμηνεία αυτή δίνει απάντηση και στο γιατί οι Αρβανίτες αυτοαποκαλούνται Arberesh (λαοί της Αρμενίας). Μαζί με αυτό εξηγούν και μερικά άλλα γνωστά αρβανίτικα ονόματα [π.χ. Μπούας Κλαδάς σε Buya Chald (ο απελεύθερος Χαλδαίος), Τζαβέλας (jebel – βουνό), Μπότσαρης (botsar – ο εκλεκτός)] ή γιατί το όνομα Metsop υφίσταται σαν Μοναστήρι στη βυζαντινή Αρμενία ή μερικά τοπωνύμια της ευρύτερης Ηπείρου λήγουν σε -νι. Φαίνεται ότι οι πληθυσμοί αυτοί προέρχονται από μέρος των Παυλικιανών που μετέφεραν οι βυζαντινοί αυτοκράτορες στα Βαλκάνια (το χωριό Στεφάνι δίπλα στο Αγιονόρι αντιστοιχεί στην πόλη Στέφανος των Παυλικιανών της Καππαδοκίας, βορείως της οποίας ήταν το Θέμα των Αρμενιακών τον 8ο-11ο αιώνα. Ως γνωστόν, οι πληθυσμοί αυτοί συμμάχησαν με τους Βούλγαρους της Οχρίδας εναντίον των ορθοδόξων Βυζαντινών για να δημιουργήσουν το (Μεσαιωνικό) κράτος των Βουλγάρων και των Βλάχων (από το 1200 μ.Χ. και μετά), για να τους «προδώσουν» οι τελευταίοι μόλις πρόσφατα, ασπαζόμενοι τον «Μακεδονισμό».
Μέρος όμως των Παυλικιανών εντάχθηκε στη Βυζαντινή πολιτεία και στην Επανάσταση του 1821 αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος.
Δημος Π. Γεωργιου – Αν. καθηγητής Πανεπιστημίου Πάτρας
Η Χίμαιρα της Ιωνίας
Κύριε διευθυντά
Παρηκολούθησα με πολύ ενδιαφέρον το επιμορφωτικό DVD με θέμα «Η Χίμαιρα της Ιωνίας» περί της Μικρασιατικής Καταστροφής, το οποίον παραπέμπει σε μιαν σχετική ενημερωτική ιστορική εκπομπή του ΣΚΑΪ με θέμα «Ποιος φταίει διά το 1922»; Ωστόσο, θα επιθυμούσα να επισημάνω μια παράλειψη εν σχέσει προς τη σημασία της Συνθήκης των Σεβρών (1920), στο άρθρο 36 της οποίας αναφέρεται το εξής: «Υπό την επιφύλαξιν των διατάξεων της παρούσης Συνθήκης, τα Υψηλά Συμβαλλόμενα Μέρη συμφωνούν όπως μη επέλθει μείωση στα δικαιώματα και τους τίτλους της Οθωμανικής Κυβερνήσεως επί της Κωνσταντινουπόλεως και όπως η Οθωμανική Κυβέρνησις, ως και η Αυτού Μεγαλειότης ο Σουλτάνος, παραμείνουν ελεύθεροι να διαβιούν εν αυτή και να έχουν αυτήν ως πρωτεύουσα του Οθωμανικού Κράτους.
Εν τούτοις, εις περίπτωσιν κατά την οποίαν η Τουρκία ήθελε αμελήσει να τηρήσει νομιμοφρόνως τις διατάξεις της παρούσης Συνθήκης ή των συμπληρωματικών συνθηκών ή συμβάσεων, ιδίως όσον αφορά στον σεβασμό των δικαιωμάτων των εθνικών θρησκευτικών ή γλωσσικών μειονοτήτων, οι Συμμαχικές Δυνάμεις επιφυλάσσονται ρητώς το δικαίωμα να τροποποιήσουν τον προηγούμενον όρον, η δε Τουρκία αναλαμβάνει από τούδε την υποχρέωση να αποδεχθεί κάθε απόφαση η οποία θα ελαμβάνετο εν σχέσει προς την άποψη αυτή».
Σε επιστολή του δε στις 20-10-1934 προς τον Ε. Βενιζέλο, ο Ι. Μεταξάς, καίτοι τηρών απ’ άκρου εις άκρον βασιλική γραμμή, γράφει: «Το άρθρον 36 της Συνθήκης των Σεβρών καθόριζε πράγματι ότι εις ην περίπτωσιν η Τουρκία δεν συνεμορφούτο προς τους όρους αυτής, θα αφήνετο η Ελλάς ελευθέρα να καταλάβει την Κωνσταντινούπολιν(.)».
Πιστεύω, ότι τα ανωτέρω θα έπρεπε να μνημονεύονται, προς ολοκλήρωση της εικόνας των γεγονότων και δικαίωση των προσώπων που ανέλαβαν τότε δράση.
Παναγιωτης Ζολωτας – Εκάλη Αττικής
Η απαξίωση του Ομήρου
Κύριε διευθυντά
Ομηρική Ιθάκη ή όπως λέμε «Αουσβιτς»; Ομηρική Ιθάκη ή όπως λέμε «Γκούλαγκ»;
Δεκαετίες τώρα, παρουσιάζουμε σε 13χρονα και 14χρονα παιδιά έναν Ομηρο-τέρας που «κατασκευάζει» το εκάστοτε Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Με άλλα λόγια «διδάσκουμε» έναν Ομηρο, ο οποίος ουδεμία σχέση έχει με τον επαναστάτη δημιουργό, τον Ποιητή-ανατόμο της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, αλλά και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας! Ισοπεδώνουμε τις εκατοντάδες αποχρώσεις ευαισθησίας, αυτών των αριστουργημάτων της παγκόσμιας λογοτεχνίας, μόνο και μόνο για να λειτουργήσει έτσι το ρατσιστικό απολίθωμα «οι καλοί και οι κακοί»! Το αποτέλεσμα νοσηρό και επικίνδυνο: ούτε λίγο ούτε πολύ ο Ομηρος εμφανίζεται ως ένας πρόδρομος ιδεολογιών βίας και ολοκληρωτισμού. Ενώ ο ιδιοφυής ποιητής από τον πρώτο στίχο σαρκάζει και καταγγέλλει τα φοβικά σύνδρομα, τη λογική των αναλώσιμων και των αποκλεισμών… εμείς τα επιβραβεύουμε!!! Ενδεικτικά και μόνο:
«Η συνάντηση Οδυσσέα-Πηνελόπης είναι το ευτυχισμένο(!) τέλος μιας μεγάλης περιπέτειας, που λέγεται Οδύσσεια» κατέληγε «περιχαρής» συγγραφέας σχολικού βιβλίου. Αν είναι δυνατόν! Ευτυχισμένο το τέλος της Οδύσσειας;
Απύθμενη αφέλεια ή εσκεμμένη απαξίωση της Οδύσσειας και του ιδιοφυούς δημιουργού της!
Εχει συνείδηση το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και κατ’ επέκταση το υπουργείο Παιδείας, με τι είδους αντιλήψεις εξακολουθούμε να εξοικειώνουμε τους μαθητές, εν έτει 2010; Αλήθεια, πόσο ενήμεροι είναι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας για τον μεσαιωνικού τύπου «φρονηματισμό της καταστολής» που υποβάλλουμε στις ψυχές των νέων μας μέσα από την απίστευτα παιδαριώδη καπηλεία του ομηρικού λόγου.
«Η Ναυσικά είδε μεν τον Οδυσσέα γυμνό, αλλά δεν φοβήθηκε, γιατί ο Ομηρος τον στόλισε με αρετή αντί με ενδύματα»! Ευτυχώς, από την άλλη, διαβάζουμε: «Με τη δραματοποίηση των γεγονότων από τον Ομηρο, αλλά κυρίως με την εξανθρώπιση του μύθου, βρίσκει την αρχή του ο δρόμος της δυτικής ανθρωπιάς», γράφει ο μεγάλος Γερμανός ελληνιστής Albin Lesky, υποδεικνύοντάς μας πώς πρέπει επιτέλους να διδάσκονται τα Ομηρικά Επη.
Ποιος καταξιώνει και ποιος απαξιώνει τα Ομηρικά Επη;
Χρυσοστομος Τσιριδης – Φιλόλογος