Δύο κορυφαίες προσωπικότητες, ο Γιάννης Μόραλης και ο Χρήστος Λαμπράκης, έφυγαν από τη ζωή με διαφορά μιας ημέρας. Τόσο τα κανάλια, όσο και πολλοί ιστότοποι στο Διαδίκτυο, έδωσαν βάρος στις δύο αυτές απώλειες ενώ η φράση «τέλος εποχής» έγινε το λάιτ μοτίφ σε πολλές τηλεοπτικές και γραπτές αναφορές. Τον Γ. Μόραλη τον γνώριζαν πάρα πολλοί, ενώ τον Χρ. Λαμπράκη τον γνώριζαν οι πάντες ή μάλλον τον αναγνώριζαν σαν θεσμό ή σαν μύθο.
Μια ευκαιρία για να γνωρίσει τον Γιάννη Μόραλη όχι μόνο το φιλότεχνο, αλλά και το ευρύ κοινό, πρόσφερε πέρυσι την άνοιξη η ΕΤ1, προβάλλοντας το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ «Ι. Μόραλης», σε σενάριο και σκηνοθεσία του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου (παραγωγή: Περίπλους). Η ταινία αυτή επαναπροβλήθηκε εκτάκτως στην ΕΤ1 το απόγευμα της Δευτέρας.
Πολλές φορές, ιδίως με εκπομπές όπως το «Παρασκήνιο», το «Μονόγραμμα» ή οι «Μαρτυρίες», έχει αποδειχτεί ότι η τηλεόραση δεν είναι μόνο το βασίλειο του εφήμερου, αλλά μπορεί να παίξει έναν σημαντικό πολιτιστικό και, έμμεσα, παιδαγωγικό ρόλο. Οι αληθινοί δάσκαλοι λιγοστεύουν -ή μάλλον οι συνθήκες σήμερα ευνοούν τους διεκπεραιωτές της ύλης, όχι τους δασκάλους- και, επομένως, είμαστε τυχεροί που μπορούμε, έστω και μέσω τηλεόρασης, να γινόμαστε κι εμείς μια νοερή κουκκίδα στο μεγάλο αμφιθέατρο, στο μεγάλο αλώνι της ζωής και της τέχνης, όπου κάποιοι σπουδαίοι δάσκαλοι δίδαξαν και δημιούργησαν.
Ο Χρήστος Λαμπράκης, πασίγνωστος και κατά την προ τηλεόρασης εποχή, δεν ήταν μια «τηλεοπτική περσόνα», αφού συνήθως στο γυαλί τον βλέπαμε μόνο με αφορμή κάποια συνέντευξη Τύπου για κάποια εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής. Ισως ο θάνατός του να σταθεί η αφορμή για την οργάνωση μιας τηλεοπτικής συζήτησης για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον των εφημερίδων και της δημοσιογραφίας στον τόπο μας.
Τα βιογραφικά στοιχεία και κάποιες προσωπικές μαρτυρίες για τον Χρ. Λαμπράκη που ακούστηκαν στην τηλεόραση μας υπενθυμίζουν όχι μόνο το πόσο λίγα γνωρίζαμε για τον ίδιο, αλλά και το ότι η πολιτιστική, η κοινωνική επίδραση που ασκεί κάποιος δεν έχει σχέση με το τι ξέρουμε για την προσωπική του ζωή, για το ζώδιο και τον ωροσκόπο του. Ο Χρ. Λαμπράκης ήταν δημόσιο πρόσωπο (πιο δημόσιο δεν γίνεται!) και, ταυτόχρονα, απέφευγε τη δημοσιότητα, δεν την είχε ανάγκη.
Αναρωτιέται κανείς αν, με αφορμή τον θάνατο του Χρ. Λαμπράκη, θα μάθουμε περισσότερα για την προσωπικότητά του και όχι μόνο για την εκδοτική και την πολιτιστική προσφορά του. Από μια άποψη, δεν έχουμε ανάγκη τέτοιες πληροφορίες. Οχι πως τα πρόσωπα δεν μετρούν στην ιστορία, κάθε άλλο, αλλά κάθε άνθρωπος, διάσημος ή μη, είναι πάνω από όλα το έργο του και οι σχέσεις του ιδίου με άλλα έργα και πρόσωπα. Αυτό όμως συνήθως δεν ενδιαφέρει την τηλεόραση, που συχνά αποθεώνει και επιβάλλει ως πρότυπα πρόσωπα με ανύπαρκτο ή ανωφελές έργο.