1985, εργάζομαι στο Πολιτιστικό των «Νέων» κι έχω γράψει μια αρνητική κριτική για το δίσκο της Αγνής Μπάλτσα με τον Σταύρο Ξαρχάκο για τα «ελληνικά λαϊκά της» – αυτόν που πούλησε τρελά στας Ευρώπας αλλά που εξακολουθώ να πιστεύω όπως πίστευε κι ο Μάνος Χατζιδάκις άλλωστε ότι στα περισσότερα κομμάτια δεν σμίγει πειστικά τη λυρική φωνή με το λαϊκό τραγούδι. Η αρνητική κριτική τίθεται «αρμοδίως» υπόψη Χρήστου Λαμπράκη πριν δημοσιευθεί δεδομένης της στενής φιλίας του με τη διεθνή μας λυρική τραγουδίστρια. Δεν άλλαξε ούτε κεραία – το κείμενο δημοσιεύθηκε ως είχε. Καλοκαίρι του ’86 κατεβαίνουν στην Επίδαυρο Τζένη Καρέζη και Αλίκη Βουγιουκλάκη -πρωτοφανή πράγματα τον καιρό εκείνο- * και διάφοροι ομοτράπεζοι σχολιογραφούν ομαδόν εκφράζοντας τον θαυμασμό τους προς τη μία μη παραλείποντας όμως να αμολήσουν χολή για την άλλη. Γράφω στη δημοφιλέστατη τότε στήλη «Ωτοβλεψίες» των Νέων ένα αιχμηρό σχόλιο περί κολάκων το οποίο απροσδοκήτως αλλά καθόλου ακατανοήτως προκάλεσε οργισμένη και υβριστική εναντίον μου επιστολή της μακαρίτισσας της Καρέζη προς τη διεύθυνση. Συντάσσω μια προσεκτική σύντομη απάντηση που, επειδή ο Λέων Καραπαναγιώτης απουσιάζει στο εξωτερικό, στέλνεται προς έγκριση στον Λαμπράκη. Ο οποίος όμως αντικαθιστά τη δική μου συγκρατημένη απάντηση με μια καυστικότατη δική του που καταλήγει με την επαναδημοσίευση του σχολίου μου! Δεν εξιδανικεύω ούτε και που πιστεύω καθόλου στο «ο θανών δεδικαίωται» άλλωστε νομίζω πως είναι γνωστή η κριτική στάση που πάντα κράτησα απέναντι σε διάφορες πτυχές της λειτουργίας και της δράσης του Μεγάρου Μουσικής.
Αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να καταθέσω κι εγώ κάτι από την «επαφή» μου με τον Χρήστο Λαμπράκη ως ένα «Χαίρε. Ο πολιτισμός και η παιδεία του σου οφείλουν». Θα μιλήσω άλλη φορά για την πρώτη του τηλεοπτική συνέντευξη την οποία μου είχε παραχωρήσει το 1989 για την ΕΡΤ – για την καθόλου ανώδυνη απόφασή του «να βγει στο γυαλί», εγκαταλείποντας δια παντός την ως τότε μη αναγνωρισιμότητά του για το συμφέρον και μόνο του Μεγάρου, που τότε ετοιμαζόταν ακόμα. Αλλη φορά για τα όσα έλεγε ενώ περιπλανιόμασταν επί ώρες μέσα στην πολυδαίδαλη οροφή της μεγάλης αίθουσας, στα θεωρεία, στη σκηνή, στα υπόγεια. Θα πω μόνο πως ήταν ολοφάνερο ότι μιλούσε ένας άνθρωπος που είχε θέσει τον στερρό πραγματισμό του στην υπηρεσία ενός ισχυρού οράματος. Για την «Καθημερινή» και παρά τη σκληρή κριτική που ορισμένες φορές του είχαμε ασκήσει έδωσε το 2001 και τη μοναδική του συνέντευξη για τα 10 χρόνια του Μεγάρου.
«Ευχαριστώ εσάς και την Καθημερινή για την ευκαιρία που μου δόθηκε, με τα προκλητικώς εύστοχα ερωτήματά σας, να αποσαφηνίσω ορισμένες δραστηριότητες και τρόπους λειτουργίας του Μεγάρου Μουσικής»
έλεγε ένα σύντομο σημείωμα που μας έστειλε μετά.
Και με το χιούμορ που τον διέκρινε αυτοσαρκαζόταν για την έκταση ορισμένων απαντήσεών του ενθυμούμενος το παλιό εκείνο: «Δεν πρόλαβα να είμαι βραχύτερος!». Αλλες φορές πάλι * ενώ αποτιμούσαμε αυστηρά αλλά και δίκαια, με επιχειρήματα, τα του Μεγάρου μας διαμηνούσε γραπτώς «ευχαριστίες για την ειλικρίνεια του δημοσιεύματός σας». Δηλαδή, με δυο λόγια, μοναδική περίπτωση κι απ’ αυτή την άποψη ο Χρήστος Λαμπράκης μέσα στον κόσμο του «πολιτισμού, των τεχνών και των γραμμάτων» – όπου ως γνωστόν ο δημοσιογράφος είναι «και ο πρώτος» όταν γράφει επαινετικά κι ένα χυδαίο υποκείμενο όταν κατακρίνει.