Ολα τα λάθος μηνύματα που έχει δώσει αυτή η κυβέρνηση στις αγορές, με εξαιρετικά υψηλό κόστος για τη χώρα, έχουν μια κοινή υπογραφή. Πρώτα απ’ όλα το πρόγραμμα παροχών του ΠΑΣΟΚ κατά την προεκλογική περίοδο. Ενώ ο κ. Προβόπουλος εξέθετε την πραγματικότητα και ο κ. Καραμανλής δεν έκρυβε στο τέλος την αλήθεια, η υπεύθυνη για το πρόγραμμα επέμενε ότι δεν έπρεπε να προστεθεί τίποτα απολύτως στον τομέα της περικοπής δαπανών, αλλά ούτε και να περικοπεί τίποτα από τις παροχές. Με άλλα λόγια, η βασική στρατηγική σκέψη ήταν «δεν βάζουμε τίποτα δυσάρεστο στο πρόγραμμα, αλλά ούτε και κόβουμε τίποτα από τα ευχάριστα».
Η βασική αυτή γραμμή ακολουθήθηκε τις πρώτες κρίσιμες εβδομάδες μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ. Σκεφθείτε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν ο πρωθυπουργός ανακοίνωνε εγκαίρως πως «λαμβάνοντας υπόψη μου τα στοιχεία που τώρα έχω στη διάθεσή μου, μειώνω τις προεκλογικές μου δεσμεύσεις στην υγεία και στην παιδεία κατά 50% ή τις υλοποιώ σε βάθος τριετίας». Δυστυχώς, όμως, το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, παρά τα συγκλονιστικά νέα δεδομένα, μετατράπηκε από τους επιτήδειους σε ευαγγέλιο.
Κλασικό παράδειγμα το επεισόδιο με την COSCO, το οποίο προκάλεσε ανεπανόρθωτη ζημιά στην εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Και πάλι αν το ψάξει κάποιος βέβαια θα βρει την ίδια «υπογραφή». Η Ελλάδα πλήρωσε την προεκλογική απερισκεψία κάποιων, οι οποίοι για να ικανοποιήσουν την πελατεία τους περιέλαβαν μια άσκοπη διάταξη στο πρόγραμμα περί επαναδιαπραγμάτευσης με τους Κινέζους.
Το ίδιο συμβαίνει και σε σχέση με τις οφειλές στις τράπεζες με ένα νόμο που κινδυνεύει να επιδεινώσει, αντί να βελτιώσει, την ασφυξία στην αγορά. Το επιχείρημα, όμως, που ακούσθηκε συχνότερα στη σχετική συζήτηση ήταν ότι «μα το είχαμε βάλει στο πρόγραμμα».
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις κάποιος λειτούργησε με υπεροψία απέναντι στη σκληρή πραγματικότητα. «Ποιοι είναι οι Κινέζοι κύριε, θα έλθουν με τα νερά μας. Ποιοι είναι οι οίκοι αξιολόγησης που θα μας πουν τι να κάνουμε; Ο Τρισέ θα μας πει τώρα τι να κάνουμε με τις τράπεζες;», ήταν μερικά από τα αποφθέγματα τριτοκοσμικής αλαζονείας και άγνοιας κινδύνου που ακούσθηκαν.
Δικαιολογημένα ίσως κάποιοι αναλυτές αναφέρουν πως «το μισό spread ανήκει στην κυβέρνηση Καραμανλή και το άλλο μισό στην υπουργό Οικονομίας κ.λπ.». Οι περισσότεροι στην κυβέρνηση έχουν αντιληφθεί τον κίνδυνο της συγκεκριμένης πολιτικής και προσπαθούν εδώ και μήνες να περισώσουν ό,τι μπορούν. Κανείς, άλλωστε, δεν θέλει να βάλει τον πρωθυπουργό σε έναν ιρλανδικό μονόδρομο που ούτε λύση αποτελεί, αλλά ούτε και συνάδει με τις απόψεις του. Απλά αντιλαμβάνονται όλο και περισσότεροι συνεργάτες του πρωθυπουργού πως το ιρλανδικό μοντέλο θα γίνει αναπόφευκτο αν η υπόλοιπη κυβέρνηση συνεχίσει να ανέχεται λαϊκιστικές και τριτοκοσμικές απερισκεψίες και υστερίες.