Ο τραγέλαφος με τα ελληνικά στατιστικά στοιχεία που αποστέλλονται στις Βρυξέλλες θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει αφορμή για εύθυμη κουβέντα, αν δεν ήταν κρίσιμο στοιχείο για την ίδια την επιβίωση της χώρας. Κυρίως, γιατί πίσω από τα όποια παιχνίδια με τις στατιστικές επιχειρείται να κρυφτεί το τεράστιο δημοσιονομικό και αναπτυξιακό έλλειμμα της χώρας. Παρακολουθούσα προχθές βράδυ το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ των «Φακέλων» στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ με όλους πρωταγωνιστές των «greek statistics», των ελληνικών δηλαδή, «πειραγμένων» στατιστικών που έχουν οδηγήσει την Ελλάδα στην απαξία έναντι των εταίρων της. Οι, κατά περίπτωση, αρμόδιοι είτε ήταν υπουργικά στελέχη είτε επικεφαλής της Στατιστικής Υπηρεσίας ενδιαφέρονταν αποκλειστικά για τη διασφάλιση της αξιοπιστίας τους έναντι των ψηφοφόρων στην Ελλάδα.
Μα, η υπόθεση αυτή, νομίζω πως, έχει ήδη κριθεί και μάλιστα τελεσίδικα. Η «αξιοπιστία» ή η αποτελεσματικότητα των υπουργών της Νέας Δημοκρατίας, όχι αποκλειστικά στον οικονομικό τομέα, κρίθηκε στις 4 Οκτωβρίου με την ιστορικά μεγαλύτερη ήττα του κόμματος. Προς άρση όποιας αμφισβήτησης, εξακολουθεί και κρίνεται με τον ίδιο αυστηρό τρόπο μέσω των δημοσκοπήσεων που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Είτε δείχνουν διευρυνόμενη διαφορά υπέρ του ΠΑΣΟΚ, όπως το Βαρόμετρο της «Καθημερινής» την προηγούμενη εβδομάδα, είτε διατήρηση των δέκα μονάδων, οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν την εδραία πεποίθηση των πολιτών. Που μπορεί να μην καταλαβαίνουν τις λογιστικές απεικονίσεις, βιώνουν όμως τη σκληρή πραγματικότητα και θυμώνουν όταν αυτή «ωραιοποιείται στατιστικώς».
Το ζητούμενο, συνεπώς, δεν είναι η αποκατάσταση της αξιοπιστίας στο εσωτερικό, όσο τις εθνικής αξιοπιστίας στο εξωτερικό. Στόχος που, προφανώς, δεν εξυπηρετείται από τη συνέχιση μιας, αναμενόμενης πάντως, κομματικής διαμάχης, με τους γαλάζιους να καταγγέλλουν τη «δημιουργική λογιστική του ΠΑΣΟΚ» και τους πράσινους να φλερτάρουν με την ιδέα των εξεταστικών επιτροπών ώστε να μάθουμε(;) τις διαδικασίες μέσω των οποίων τα μεγέθη μεταλλάσσονταν κατά βούληση. Ο στόχος εξυπηρετείται μέσω της ανάληψης εκείνων των πρωτοβουλιών που θα οδηγήσουν σε βελτίωση του οικονομικού κλίματος και των δημοσιονομικών μεγεθών, αλλά και στην απαλλαγή του Δημοσίου από τον, επί δεκαετίες, κακό του εαυτό.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του κακού εαυτού που κανένα μέχρι σήμερα κόμμα δεν τολμά να «πειράξει» είναι ο χώρος των νοσοκομείων και των ΟΤΑ. Είναι δυνατόν να μην γνωρίζουμε, εν έτει 2010, ποια είναι τα χρέη των νοσοκομείων; Κι όμως, τόσο ο πρώην υπουργός κ. Γ. Παπαθανασίου όσο και ο μέχρι πρότινος επικεφαλής της Στατιστικής κ. Μ. Κοντοπυράκης ομολόγησαν στην ίδια εκπομπή ότι δεν μπορούσαν να τα οριστικοποιήσουν ώστε να δώσουν την πραγματική εικόνα στις Βρυξέλλες. Το χειρότερο είναι ότι, προφανώς, και οι ίδιοι δεν γνώριζαν ακριβώς…