Επέστρεψε και έχει όρεξη για δράση. Πολιτική δράση, ασφαλώς, αλλά στο εσωκομματικό πεδίο. Ο λόγος για την Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία αφήνει να εννοηθεί στους συνομιλητές της ότι, τουλάχιστον για όσα θέματα την ενδιαφέρουν κατά προτεραιότητα, δεν θα διστάζει να διατυπώνει τις θέσεις της, ακόμη και αν αυτές διαφέρουν από τις επίσημες του κόμματος. Συνεπώς, ο Αντώνης Σαμαράς, προτού καλά καλά συμπληρώσει δύο μήνες στην καρέκλα του προέδρου, έχει να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα, το οποίο ενδέχεται να τον αδρανοποιήσει πολιτικά. Και εξηγούμαι αμέσως παρακάτω.
Μετά τη συντριβή της 4ης Οκτωβρίου κανείς δεν ασχολείται με τη στραπατσαρισμένη Ν.Δ. Ο,τι και αν κάνει ο Σαμαράς (μα να παρουσιάζεται στη Βουλή ντυμένος Σπάιντερμαν, με τον Παναγιωτόπουλο ντυμένο Μπάτμαν!) ουδείς έχει τη διάθεση να δώσει σημασία στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στα μάτια του κόσμου, η Ν.Δ. βρίσκεται σήμερα στη θέση που είχε το ΠΑΣΟΚ μετά την ήττα του 2004· και θα παραμείνει στη θέση αυτή για τουλάχιστον δύο χρόνια, εφόσον η πορεία της οικονομίας δεν επισπεύσει τις εξελίξεις. (Είναι χαρακτηριστικό της αποστροφής του κόσμου ότι το μόνο θέμα που ακόμη εξάπτει τον θυμό των ψηφοφόρων που εγκατέλειψαν τη Ν.Δ. είναι η εξοργιστική ανικανότητα του Κώστα Καραμανλή και των ανεκδιήγητων κυβερνήσεών του…)
Μπορεί να ακούγεται ως παραδοξολογία, όμως η αδιαφορία της κοινής γνώμης είναι στην πραγματικότητα πλεονέκτημα. Επιτρέπει στον νέο αρχηγό της να προχωρήσει σχεδόν απερίσπαστος στην ανασυγκρότηση της Ν.Δ. Να κάνει, με άλλα λόγια, αυτό που έκανε και ο Γιώργος στο ΠΑΣΟΚ: να προωθήσει στελέχη της επιλογής του, να απαλλαγεί από «βαρίδια», να σχηματίσει μια εν δυνάμει ηγετική ομάδα. Αν όμως η Ντόρα ξεκινήσει αντάρτικο -ιδίως μάλιστα αν το κάνει με επιδεξιότητα- του δένει τα χέρια. Διότι, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, η Ντόρα είναι μια προσωπικότητα υπολογίσιμη. Εχει προσωπικούς οπαδούς, οργανωμένο σύστημα, πόρους και πρόσβαση στα κέντρα εξουσίας. Επομένως, αν η αντιπαράθεση Ντόρας – Σαμαρά αναζωπυρωθεί και ξαναγίνει μόνιμο θέμα της πολιτικής ειδησεογραφίας, χαιρέτα μου τον πλάτανο! (Εν πάση περιπτώσει, τις νεραντζιές ή ό,τι άλλο είναι τα δένδρα στο πεζοδρόμιο της Ρηγίλλης…)
Η φωνή της λογικής
Ανεξαρτήτως των παραπάνω, το σωστό πρέπει να λέγεται. Και η θέση που διετύπωσε η Ντόρα στην ομιλία της στην ΚΕΔΚΕ για το Μεταναστευτικό είναι απολύτως σωστή. Υποστηρίζει, συγκεκριμένα, ότι είναι απαραίτητο να αποσυνδεθεί η συζήτηση για την απονομή της ελληνικής ιθαγένειας στα παιδιά των νομίμων μεταναστών από τις επερχόμενες δημαρχιακές εκλογές. Πράγματι, εφόσον ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα (το οποίο -ας μην κοροϊδευόμαστε- θα επιφέρει τον κοινωνικό μετασχηματισμό) τεθεί μέσα στην προοπτική της άμεσης πολιτικής σκοπιμότητας, είναι αναπόφευκτο η συζήτηση να γίνει στη βάση της ιδιοτέλειας και χωρίς αντικειμενικότητα. Σε τελευταία ανάλυση, ενδέχεται ακόμη και να προκαλέσει τον διχασμό της κοινής γνώμης.
Εν προκειμένω, η θέση της Ντόρας είναι αυτή που υπαγορεύει η σωφροσύνη. Δεδομένου, μάλιστα, ότι ο Αντώνης Σαμαράς έχει την τόλμη να ταχθεί υπέρ της απονομής της ιθαγένειας στα παιδιά των νομίμων μεταναστών, που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, (έστω και αν η στάση του δεν έχει εκτιμηθεί όπως θα της άξιζε), δεν θα με εξέπληττε καθόλου αν την υιοθετούσε. Τώρα, αν είναι πιθανό να την υιοθετήσει και ο Γιώργος είναι κάτι για το οποίο δεν τολμώ ούτε υποθέσεις να κάνω. Πώς μπορεί ένας απλός δημοσιογράφος να διεισδύσει στη σκέψη του Γιώργου;
Υπάρχουν!
Μάθαν ότι «διαβουλευόμαστε», πλακώσαν κι οι αγρότες! Ο εκβιασμός εις βάρος της κοινωνίας, που επιχειρούν οι αγρότες με τα μπλόκα τους, είναι κατάφωρος. Αμφιβάλλω αν η στάση και τα αιτήματά τους θα βρουν υποστηρικτές, πέραν των στενών συγγενών τους. (Εξαιρουμένου, βεβαίως, του ΚΚΕ, το οποίο με τις θέσεις του επιδιώκει παγίως τη διάλυση των πάντων, ώστε να δημιουργηθούν οι συνθήκες για την έλευση του σοσιαλισμού – ίσως δε και του ΣΥΡΙΖΑ, που απλώς δεν καταλαβαίνει…) Εντούτοις, όπως σε κάθε τι δυσάρεστο, υπάρχει πάντοτε και μια θετική διαπίστωση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ότι -περιέργως- εξακολουθούν να υπάρχουν Ελληνες αγρότες. Το λέω, διότι όποιος έχει γυρίσει λίγο στην επαρχία αντιλαμβάνεται ότι η συντριπτική πλειονότητα όσων δουλεύουν σήμερα στα χωράφια είναι μετανάστες…
Ορθοπεταλιές
Αφού οι ορθοπεταλιές πέρασαν πλέον στην τρέχουσα πολιτική ορολογία, αξίζει να θυμίσουμε ένα ξεχασμένο περιστατικό από το ηρωικό παρελθόν του Ελληνισμού. Οταν ο Μακάριος είχε εξορισθεί από τους Βρετανούς στην κόλαση των Σεϋχελλών (όπου, σύμφωνα με τον ελληνικό Τύπο της εποχής, καθημερινώς η ζωή του διέτρεχε κίνδυνο, λόγω των αγρίων θηρίων…), συνήθιζε να ασκείται κάνοντας ποδήλατο. Αυταρχικός ων, ο Μακάριος είχε επιβάλει την ίδια άσκηση και στους επισκόπους που τον συντρόφευαν στην εξορία του – τους είχε κάνει, δηλαδή, τη ζωή ποδήλατο. Ο ίδιος προτιμούσε ένα ποδήλατο «γαλλικού τύπου», από εκείνα με τις δύο σέλες και στην πίσω θέση έπαιρνε πάντοτε τον Κιτίου. Ομως, στις ανηφόρες, ο επίσκοπος έκλεβε: Εβγαζε τα πόδια από τα πετάλια και άφηνε τον Μακάριο να πηγαίνει το ποδήλατο μόνος του. Κάποτε, ωστόσο, ο Αρχιεπίσκοπος τον πήρε χαμπάρι και τότε ανέκραξε το ιστορικό: «Είπαμεν, Κιτίου. Ορθοπεταλιάν!»
Δύσκολες αποφάσεις
«Οταν αποφασίσαμε να παντρευτούμε, τον ρώτησα: «Δεν πιστεύω να κάνεις σχέδια να ασχοληθείς με την πολιτική;». Μου το απέκλεισε κατηγορηματικά: «Ούτε να το συζητάς!»». Μου το έλεγε χθες σύζυγος υπουργού και εγώ, για να την παρηγορήσω, της θύμισα τι είπε ο Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ, όταν τον ρώτησαν αν ήταν δύσκολη η απόφασή του να διεκδικήσει την εκλογή του ως κυβερνήτη της Καλιφόρνιας: «Ηταν η δυσκολότερη απόφαση της ζωής μου, αν εξαιρέσω βέβαια την απόφαση που πήρα το 1978 να κάνω χαλάουα»…