Στη σημερινή δύσκολη συγκυρία για τη χώρα, ουδείς έχει το δικαίωμα να σιωπά. Πολύ δε περισσότερο οι άνθρωποι που άσκησαν εξουσία και γνωρίζουν σε βάθος τα προβλήματα, αφού οι ίδιοι τα δημιούργησαν, άλλος σε μικρότερο και άλλος σε μεγαλύτερο βαθμό.
Η κοινή γνώμη δικαιούται να ακούσει τους πρωταγωνιστές να κάνουν αυτοκριτική αλλά και να καταθέτουν σκέψεις και προτάσεις για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Ολοι θα πρέπει να υπερβούν τα στενά κομματικά όρια, κάτι σχετικά εύκολο για πρώην πρωθυπουργούς οι οποίοι καλούνται να κάνουν τις δικές τους προσεγμένες, συνετές παρεμβάσεις. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήδη κατέθεσε κάποιες σκέψεις. Προκάλεσαν αντιδράσεις στους κόλπους της Ν.Δ. και απορρίφθηκαν από το ΠΑΣΟΚ, αλλά έδωσαν τροφή για προβληματισμό. Θα ήταν χρήσιμο να ακουστούν και οι απόψεις των κ. Καραμανλή και Σημίτη. Τον δικό του ρόλο μπορεί επίσης να διαδραματίσει ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωστής Στεφανόπουλος. Το είχε κάνει παλαιότερα για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, με άρθρο του στην «Κ», το 2006.
Αλλά και πρώην υπουργοί πρέπει να παρέμβουν, ειδικότερα αυτοί που διαχειρίσθηκαν την οικονομία στο πρόσφατο παρελθόν και έχουν ευθύνες για το έλλειμμα και το χρέος. Σκοπός αυτών των παρεμβάσεων δεν μπορεί να είναι η συνήθης κριτική και μονόπλευρη επίρριψη ευθυνών. Αυτό που καλούνται να πράξουν είναι να υπερβούν εαυτούς, να αναλάβουν δημόσια ευθύνες και με παρρησία να προτείνουν λύσεις.
Υπό αυτό το πρίσμα, οι όποιες παρεμβάσεις θα ήταν πιο αποτελεσματικές εάν γίνονταν από κοινού. Θα παρουσίαζε ενδιαφέρον μια κοινή εμφάνιση και δημόσια δήλωση ή ένα άρθρο που θα συνυπέγραφαν όλοι οι πρώην υπουργοί Οικονομικών και από τα δύο κόμματα εξουσίας. Οι κ. Παπαθανασίου, Αλογοσκούφης, Χριστοδουλάκης και Παπαντωνίου διέπραξαν τα δικά τους σφάλματα. Προφανώς, ο καθένας πιστεύει ότι έκανε το σωστό και οι «άλλοι» το λάθος. Ολοι, όμως, διαθέτουν τις οικονομικές γνώσεις και το πολιτικό κριτήριο για να αντιληφθούν ότι κάπου στη μέση είναι η αλήθεια. Θα ήταν τόσο δύσκολο να καταθέσουν από κοινού μια εμπεριστατωμένη αποτίμηση της κατάστασης, τα λάθη που έκανε ο καθένας, και προτάσεις για το πώς μπορούν να διορθωθούν τα κακώς κείμενα στο μέλλον;
Ο Στέφανος Μάνος, με τη νηφαλιότητα που τον διακρίνει και τον γόνιμο λόγο που σταθερά προβάλλει, αλλά και την εμπειρία της συμμετοχής στη Ν.Δ. και της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως συνεκτικός κρίκος και να προσδώσει στην πρωτοβουλία τα στοιχεία της ειλικρίνειας και της αντικειμενικότητας.
Η μονόπλευρη παρουσίαση συνήθως απορρίπτεται από το άλλο κόμμα. Εάν, όμως, η μια πλευρά συνυπογράψει κάποια ανάλυση ή θεώρηση με τον «αντίπαλο», αυτή θα ερμηνευθεί ως πιο ρεαλιστική, αντικειμενική και αποδεκτή από κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, ενώ θα λειτουργήσει καθαρτικά για τους ίδιους, τα κόμματα, αλλά και τη χώρα έναντι των Βρυξελλών.
Το πρώτο βήμα για τη θεραπεία είναι η διαπίστωση της ασθένειας. Εάν την κάνουν από κοινού οι υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάσταση θα στείλουν στους εταίρους το μήνυμα ότι το διακομματικό, διαχρονικό κεφάλαιο αναξιοπιστίας κλείνει, ότι όλοι συμφωνούν στις βασικές αρχές και στους κανόνες που οφείλουν να διέπουν την καταγραφή των οικονομικών στοιχείων και πως από εδώ και στο εξής είτε ο κ. Παπακωνσταντίνου σήμερα είτε κάποιος άλλος από τη Ν.Δ. στο μέλλον δεν θα καταφεύγει σε δημιουργική λογιστική. Μια τέτοια κοινή παρέμβαση θα ήταν πρωτόγνωρη για την ελληνική πραγματικότητα. Αλλά ίσως χρήσιμη.