Στη Ν.Δ., η εορτή της Αγίας Δουλοπρεπείας είναι κινητή εορτή, δοθέντος ότι, κατά παράδοση, ταυτίζεται με την ονομαστική εορτή του εκάστοτε προέδρου. Εφέτος, η 17η Ιανουαρίου (του Αγίου Αντωνίου) έπεσε Κυριακή, ημέρα σχόλης για τους περισσοτέρους φυσιολογικούς ανθρώπους. Οχι όμως και για τους κυνηγούς της αυταπάτης ότι αρκούν τα δεκαπέντε δευτερόλεπτα φιλοφρονήσεων και μιας τυπικής χειραψίας με τον πρόεδρο ώστε να τους θυμάται. Επόμενο ήταν, λοιπόν, το μεσημέρι της 17ης, οι χώροι που οδηγούν στα προεδρικά δώματα της Ρηγίλλης να είναι πλημμυρισμένοι από ευχέτες, που περίμεναν υπομονετικά. «Δεν ήταν του Αγίου Αντωνίου, αλλά του Αγίου Παντελεήμονος, αν με εννοείς», όπως το έθεσε φίλη, η οποία εργάζεται εκεί.
Είπα όμως για «απλούς ανθρώπους»; Οχι μόνον! Διότι μια κλεφτή ματιά, στην ουρά των στριμωγμένων στη σκάλα προσκυνητών, τόλμησε να ρίξει η εν λόγω φίλη και ξεχώρισε ανάμεσά τους (φρικτόν ειπείν!..) την πολιάδα κεφαλήν του Πάκη Παυλόπουλου και λίγο πιο μπροστά -μόλις και μετά βίας διακρινόταν- τον άνθρωπο που θα γινόταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας (έτσι πίστευε), τον Δημήτρη Σιούφα. Ούτω επληρώθη το ρηθέν υπό του Κυρίου – αν το θυμάμαι καλά: Οι πρώτοι έσονται έσχατοι και οι ταπεινοί πρώτοι…
Τo σύστριγκλο
Σκηνές απείρου κάλλους, χθες στη Ρηγίλλης. Ο μεν Πάνος Παναγιωτόπουλος ανέλαβε τον συνετισμό του Κώστα Μαρκόπουλου, ο δε Αντώνης Σαμαράς, προσωπικώς, τον Σίμο Κεδίκογλου. Εδώ που τα λέμε, όμως, ο Κεδίκογλου δεν ευθύνεται, επειδή πριν από σχεδόν δύο μήνες κατέθεσε μια ερώτηση τοπικού ενδιαφέροντος (για την λουτρόπολη της Αιδηψού συγκεκριμένα), από αυτές που αποτελούν ρουτίνα για τους βουλευτές της επαρχίας και χρησιμεύουν κυρίως ως αποδείξεις του ενδιαφέροντός τους για τους ψηφοφόρους τους. Εχω την εντύπωση ότι στόχος της οργής του Κ. Μαρκόπουλου θα έπρεπε μάλλον να είναι η υφυπουργός Αντζελα Γκερέκου, καθώς ήταν εκείνη που αποκάλυψε την κακοδιοίκηση του υπουργείου Τουρισμού…
Τα ερείπια της Ελλάδος
Στη συνεδρίαση της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, την περασμένη Παρασκευή στη Βουλή, συγκίνησε η δραματική έκκληση του τέως υφυπουργού Εξωτερικών Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη υπέρ της αποστολής ελληνικών σωστικών συνεργείων στην Αϊτή. Ο Μιλτιάδης -άνθρωπος συναισθηματικός και σπλαχνικός- γούρλωσε τα μάτια και με τη φωνή να πάλλεται από συμπόνια για τους Αϊτινούς επανέλαβε τρις: «Πού είναι τα σωστικά συνεργεία, κύριοι της κυβερνήσεως; Προσέξτε καλά!» Τότε ηκούσθη η φωνή της Νίκης Τζαβέλλα από το βάθος: «Μα είναι απασχολημένα στα ερείπια της Ελλάδος»…
Πού ζούνε;
Στην ίδια συνεδρίαση, προκάλεσε εντύπωση η ακράδαντη πεποίθηση, την οποία εξέφρασε επανειλημμένως ο αναπληρωτής υπουργός Δρ. Δρούτσας ότι η Ελλάδα «θα ηγηθεί» της προσπάθειας για την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση των Δυτικών Βαλκανίων! Συγγνώμη, είμαστε στα καλά μας; Η Ελλάδα, με την καταρρακωμένη αξιοπιστία της, θα το κάνει αυτό; (Εκτός αν την Ελλάδα εκπροσωπήσει ο συμπαθής κύριος Μπορίσοφ με το σκουφάκι του…)
Ογκηθμοί
Δεν θα έλεγα ότι ο Ευάγγελος Αντώναρος είναι η αδυναμία μου, εντούτοις είναι μάλλον υπερβολικό να εγκαλείται, επειδή κάποτε ζήτησε από τον Δ. Χριστοφοράκο της Siemens να βρει δουλειά σε κάποια φίλη του (με την καλή έννοια του όρου). Και ποιος δεν το έχει κάνει; Είναι πάγια η πρακτική των πολιτευομένων να παραπέμπουν στους φίλους τους από τον ιδιωτικό όσους τους χτυπούν την πόρτα, αναζητώντας μια θέση. Ως εδώ, λοιπόν, ουδέν το μεμπτόν.
Αν όμως, ευσταθούν τα όσα μετέδιδε από την κρατική τηλεόραση δημοσιογράφος διαπιστευμένος στη Ν.Δ., συγκεκριμένα τους ισχυρισμούς του τέως κυβερνητικού εκπροσώπου ότι, ακόμη και να του είχε τηλεφωνήσει ο Δ. Χριστοφοράκος, εκείνος ποτέ δεν θα ανταπέδιδε το τηλεφώνημα, τότε το πράγμα αλλάζει. Διότι δεν γίνεται από την μια να προστρέχεις στους κραταιούς των επιχειρήσεων για να σου βολέψουν τους φίλους και από την άλλη, όταν δεν τους έχεις ανάγκη, να μην απαντάς στο τηλέφωνο. Ή μάλλον (μα τι λέω;) γίνεται και παραγίνεται! Ονομάζεται μάλιστα γαϊδουριά και, σε ορισμένες περιπτώσεις, αποτελεί προϋπόθεση για να εμπλακεί κανείς με την πολιτική…
Constitution montagnarde
Μολονότι εξαιτίας του πολέμου δεν ίσχυσε για περισσότερους από δύο μήνες, το λεγόμενο «Σύνταγμα των Ορεινών», που εγκρίθηκε με δημοψήφισμα και επικυρώθηκε από την Γαλλική Εθνοσυνέλευση στις 24 Ιουλίου 1793, θεωρείται από τους ειδικούς ένα κείμενο-σταθμός στην εξέλιξη των σύγχρονων δημοκρατικών θεσμών. Με την ευκαιρία της τρέχουσας συζήτησης στη χώρα μας, σχετικά με την ενσωμάτωση των μεταναστών, παραθέτω -άνευ σχολίων- το τρίτο άρθρο του: «Ενας αλλοδαπός γίνεται Γάλλος πολίτης, εφόσον έχει συμπληρώσει το εικοστό πρώτο έτος της ηλικίας του, έχει δηλώσει την πρόθεσή του να εγκατασταθεί στην Γαλλία, όπου κατοικεί επί δέκα συναπτά έτη»…
Αddio del passato
Σε κάποια εφημερίδα πήρε το μάτι μου την «είδηση» ότι η Αντζελα Γκερέκου έχει βάλει στο πρόγραμμά της να παρακολουθήσει την παράσταση της όπερας του Βέρντι «Τραβιάτα» στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Μα -διερωτώμαι- είναι είδηση ότι η Αντζελα θα πάει στην Λυρική; Υφυπουργός Πολιτισμού είναι στο κάτω κάτω και μάλιστα σπουδαγμένη στην Ιταλία! Είδηση θα είναι αν πάρει μαζί της και τον Τόλη Βοσκόπουλο…