Ιστορική διάρκεια του ελληνικού έθνους
Κύριε διευθυντά
Παλλάδιο ηθικό των Ελλήνων της γενεάς μου, η επί αιώνες πολλούς παρουσία του ελληνικού έθνους στην ιστορία της ανθρωπότητας, από τους προ Χριστού χρόνους έως την εποχή μας και με συμβολή μεγαλουργό κάποτε, αμφισβητείται και πάλι, από Ελληνες τώρα μάλιστα, και χαρακτηρίζεται έωλο θεώρημα, γέννημα του ελληνικού ρομαντισμού του ΙΘ΄ αιώνα είτε κατασκεύασμα ιδεολογικό της εκπαιδευτικής πολιτικής του νεοσύστατου κράτους.
Δεν κατονομάζω πρόσωπα, εφόσον αδυνατώ να τα επαινέσω. Δεν ανέχομαι όμως την οικτρή αυτή απάρνηση της ιστορικής αλήθειας, συνοδευμένη, άλλωστε, και από την αξίωση να εισαχθεί στα διδακτικά βιβλία της Ιστορίας.
Επικαλούμαι, λοιπόν, τα εξής προς τους διδασκάλους της Ιστορίας ή και προς το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο:
1. Ο φιλόσοφος Πλήθων, στον 15ο αιώνα, είχε ζητήσει, πριν από την Αλωση, ο τελευταίος αυτοκράτωρ της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, να ανακηρυχθεί Βασιλεύς των Ελλήνων, ώστε και να συμμορφωθεί προς την ιστορική τότε πραγματικότητα.
2. Ο πρώτος μετά την Αλωση Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, απευθυνόμενος στους μοναχούς της Πάτμου, τονίζει προς αυτούς ότι με την περίσωση των ευρισκομένων στη Μονή χειρογράφων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας συμβάλλουν στην επιβίωση του υπόδουλου Γένους.
3. Ο Ιανός Λάσκαρις και άλλοι Ελληνες λόγιοι στην Ιταλία, πολύ πριν από τον 19ο αιώνα, όχι μόνο διδάσκουν τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και με αμείωτο ζήλο επιδιώκουν να προκαλέσουν πολεμική επιχείρηση των Δυτικοευρωπαίων για την απελευθέρωση των συγχρόνων τους Ελλήνων.
4. Στον 17ο αιώνα, ο Ελληνας Επίσκοπος Βελιγραδίου έγραφε για τον σύγχρονό του φιλόσοφο Θεόφιλον Κορυδαλλέα ότι δεν υστερεί όχι μόνο των διάσημων τότε φιλοσόφων της Ιταλίας, αλλά και των ημετέρων φιλοσόφων της αρχαίας εποχής.
5. Ο μέγας ζωγράφος Θεοτοκόπουλος, στον 17ο αιώνα, ονομάζεται για τους Ευρωπαίους «Ελ Γκρέκο», ο Ελληνας με όσα ένδοξα υποβάλλει τότε η λέξη αυτή, ενώ και υπενθύμιζε την ύπαρξη του Γένους των Ελλήνων, μεγαλουργού άλλοτε και υπόδουλου τότε.
6. Αλλά και στον 18ο αιώνα, Ελληνες έμποροι και λόγιοι, που ζούσαν και δρούσαν στις ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα στη σημερινή Ρουμανία, διατηρούσαν ακμαίο το ελληνικό φρόνημά τους, μάλιστα ήκμαζαν τότε οι «Αδελφότητες» Ελλήνων στην Ιταλία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
7. Ο Διονύσιος Σολωμός, στον Υμνον εις την Ελευθερίαν, γραμμένον πριν να υπάρξει ακόμη ελληνικό ανεξάρτητο κράτος, όχι λοιπόν ως φερέφωνο της εκπαιδευτικής πολιτικής του, αναφέρεται σε «περασμένα μεγαλεία» και χαρακτηρίζει «σαν πρώτα αντρειωμένη» την ελευθερία, δηλαδή εμπνέεται από την ιστορική διάρκεια του ελληνικού έθνους.
8. Ο φιλελληνισμός, το υπέροχο αυτό κίνημα των ηθικά αισθαντικών Ευρωπαίων και Αμερικανών, εξηγείται μόνο από την πεποίθησή των ότι ένα μεγαλουργό στους αρχαίους χρόνους έθνος έχει εξεγερθεί για την απόσειση της επί αιώνες δουλείας του.
9. Εκφραστικότατο είναι και ό,τι διακήρυξε ο ραδιοσταθμός της Μόσχας τον Νοέμβριο του 1940: Οι Ελληνες στην Πίνδο έγραψαν νέον Μαραθώνα. Και ο ρωσικός φιλελληνισμός υπάρχει έντονος ήδη από τον δέκατο όγδοο αιώνα.
10. Δεν πρέπει να παραγνωρίζεται η συγκινητική αντοχή του ελληνικού φρονήματος συμπαγών ελληνικών πληθυσμών υπό εξουσία τουρκική επί αιώνες σε περιοχές των εσχατιών της Μικράς Ασίας και ιδιαίτερα του Πόντου, όπου η τοπική ελληνική γλώσσα διατήρησε χαρακτηριστικά στοιχεία της αρχαίας ελληνικής πολύ έκδηλα.
Η διαχρονική συνέχεια του ελληνικού έθνους, λοιπόν, είναι διάτορα μαρτυρημένη από την ιστορική πραγματικότητα και δεν είναι απλώς εφεύρημα του «ελληνικού ρομαντισμού του 19ου αιώνα», προς ιδεολογική στήριξη «εθνικών επεκτατισμών», όπως επιπόλαια γράφεται σε πρόσφατο δημοσίευμα. Στον 19ο αιώνα συζητήθηκε απλώς η «διαχρονική συνέχεια του ελληνικού έθνους» με αφορμή την αμφισβήτησή της από μη Ελληνες. Πριν δεν συζητούσαν γι’ αυτήν, καθώς δεν συζητεί κανείς για τα δεδομένα και αυτονόητα.
Οι πολέμιοι της ιστορικής αλήθειας για την αδιάκοπη επί αιώνες πολλούς ύπαρξη του ελληνικού έθνους δεν επιτρέπεται να συγχέουν τη λεγόμενη συχνά «προγονοπληξία» με τη νηφάλια επίγνωση από τους σημερινούς Ελληνες των αρχαιότατων εθνικών τίτλων τους, εμπνευστική μάλλον προς εθνική αξιοπρέπεια ή και υποκινητική σε προσπάθεια για ιστορική μεγαλουργία. Στους αρχαίους Ελληνες διάχυτη κατά Ηρόδοτον ήταν η πίστη ότι «απεκρίθη εκ παλαιτέρου του βαρβάρου έθνεος το ελληνικόν, εόν και δεξιώτερον και ηλιθίου ευηθείης απηλλαγμένον μάλλον». Η πίστη αυτή όμως δεν τους εμπόδισε να μεγαλουργήσουν.
Κωνσταντινος Δεσποτοπουλος – Ακαδημαϊκός – πρώην υπουργός Παιδείας
Η παιδεία στη Θράκη
Κύριε διευθυντά
Σχετικά με το άρθρο της κ. Μαντούβαλου υπό τον τίτλο «Παιδεία ελληνική η πολυπολιτισμική» θα πρέπει να επισημανθούν οι ακόλουθες ανακρίβειες:
Η παιδεία που παρέχεται στους Μουσουλμάνους της Θράκης (μέσα και από το πρόγραμμα των Φραγκουδάκη – Δραγώνα αλλά και τα λοιπά προγράμματα του υπουργείου Παιδείας) δεν είναι πολυπολιτισμική αλλά διαπολιτισμική. Η διαφορά έγκειται στο ότι η πολυπολιτισμική εκπαίδευση επιχειρεί να αναδείξει όλα τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά των παιδιών από διαφορετικές φυλές/έθνη που συνυπάρχουν σε μία σχολική τάξη χωρίς προτεραιότητα. Αντίθετα, η διαπολιτισμική εκπαίδευση, ενώ σέβεται τα ξεχωριστά πολιτισμικά χαρακτηριστικά κάθε μαθητή, έχει ως προτεραιότητα να μάθει στους μαθητές τη γλώσσα της χώρας που διαμένουν για να μπορέσουν να ενταχθούν πιο εύκολα στην κοινωνία. Το πολυπολιτισμικό μοντέλο εκπαίδευσης έχει εγκαταλειφθεί εδώ και χρόνια απ’ όλες τις χώρες που το εφάρμοσαν.
Επίσης, η κ. Μαντούβαλου αναπαράγει τον μύθο που προσπαθούν να στήσουν γύρω από το εκπαιδευτικό τους πρόγραμμα στη Θράκη οι κ. Φραγκουδάκη και Δραγώνα. Πράγματι τα στοιχεία που αναφέρονται στο άρθρο ως προς τη μεταστροφή των Μουσουλμάνων προς την ελληνική εκπαίδευση την τελευταία δεκαετία είναι σωστά. Οφείλονται, όμως, κατά κύριο λόγο στη θέσπιση ποσοστού 0,5% για την εισαγωγή των Μουσουλμάνων στα ελληνικά πανεπιστήμια στην οποία προχώρησε το 1996 ως υπουργός Παιδείας ο νυν πρωθυπουργός.
Με το ποσοστό αυτό οι Μουσουλμάνοι εισάγονται, άνευ εξετάσεων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Αυτό τους έστρεψε προς την ελληνική εκπαίδευση και έκοψε τη μετανάστευσή τους στην Τουρκία όπου πήγαιναν για να σπουδάσουν στα εκεί ΑΕΙ. Εάν το πρόγραμμα Φραγκουδάκη -Δραγώνα, που έχει στοιχίσει από το 1997 17.000.000 ευρώ, ήταν τόσο επιτυχημένο, δεν θα υπήρχε τόσο μεγάλη αποτυχία των Μουσουλμάνων φοιτητών εντός των ελληνικών ΑΕΙ-ΤΕΙ.
Σπυρος Στυλιανιδης / Ξάνθη
Θυσίες για όλους
Κύριε διευθυντά
Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον το άρθρο του Κωνσταντίνου Ζούλα σχετικά με τη Βουλή και τους βουλευτές, πώς σκέπτονται και πώς ενεργούν για να εξασφαλίσουν την έδρα τους και τη σύνταξή τους.
Θα ήθελα όμως να διαβάσω και πόσες είναι συνολικά οι απολαβές των βουλευτών, περιλαμβανομένων των διαφόρων άλλων παροχών (τηλέφωνα, έξοδα γραφείου, έξοδα ταξιδιού, σύνταξη κ.λπ.) ώστε εγώ ο πολίτης να έχω μία ολοκληρωμένη εικόνα για το πόσο στοιχίζει στον Ελληνα φορολογούμενο η λειτουργία του ναού της Δημοκρατίας, συνολικά.
Σημειωτέον ότι κανείς δεν υποχρεώνει τους βουλευτές να κατέβουν στις εκλογές ως υποψήφιοι. Επίσης, η εργασία τους δεν είναι τόσο βαριά όπως των άλλων υπαλλήλων, εργατών, διευθυντών υπηρεσιών ή επιχειρήσεων κ.λπ. με 8ωρο εργασίας.
Ο φορολογούμενος πολίτης διερωτάται: Γιατί απαιτούνται 300 βουλευτές για ένα κράτος με πληθυσμό λιγότερο από δέκα εκατομμύρια; Τι γίνεται συγκριτικά στις άλλες χώρες της Ευρώπης; Πιστεύω ότι 150 μέλη της Βουλής φθάνουν για το ίδιο έργο.
Αν υπολογίσουμε ότι κάθε βουλευτής στοιχίζει περίπου 10.000 ευρώ μηνιαίως, τότε τα έξοδα, εφόσον οι βουλευτές περιοριστούν στους 150, θα μειωθούν κατά 150×10.000×12 μήνες = 18.000.000 ετησίως. Οταν η κυβέρνηση ζητάει οικονομικές θυσίες από τους πολίτες, θα πρέπει να ξεκινάει από την κορυφή. Νομίζω ότι μια παρόμοια έρευνα θα έφερνε στο φως πολλά τρωτά της δικής μας δημοκρατίας.
Πλατων Ναντσος – Πολιτικός μηχανικός
Ανάπτυξη
Κύριε διευθυντά
Στο σχόλιο του δημοσιογράφου Νίκου Γ. Ξυδάκη με θέμα: «Πού είναι η ανάπτυξη;» («Η Καθημερινή», 16-1-2010) επιτρέψτε μου τις ανησυχίες:
Η αμετροέπεια «φευ» κυριαρχεί στη ζωή μας. Καημός αμβλυνόων «το παράθυρο στην τηλεόραση». Οι χοντρές καληώρες δεν λύνουν τα προβλήματα, ξεσκεπάζουν την άνοια, τη μωρία μας. Τα αδιέξοδα, οι δύσκολες καταστάσεις βρίσκουν λύσεις, όχι με λόγια και σάλτσες εκνευρισμών, αλλά με σκληρή δουλειά έντιμων και ικανών.
Η διαφθορά έχει αλλοιώσει και τη σκέψη των παιδιών μας. Ενα παράδειγμα: Παλιά, όταν ρωτούσαν οι διδάχοι, που ήταν χορτάτοι από γράμματα και είχαν ήθος, τις μαθήτριές τους στο δημοτικό σχολείο τι θέλουν να γίνουν όταν τελειώσουν το σχολείο με συστολή και σεβασμό απαντούσαν: δασκάλες, μοδίστρες, γιατρίνες. Στην ίδια ερώτηση σήμερα, όταν ερωτηθούν, αν ερωτηθούν, απαντούν: Παρουσιάστριες, μοντέλες κ.λπ. Οι κρίσεις δικές σας.
Ρωτάμε με πόνο ψυχής: Πώς να γίνει ανάπτυξη με το υπουργείο: Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων; (Κάπως έτσι λέγεται σήμερα το υπουργείο Γεωργίας, λες και η ταμπέλα δίνει λύσεις στο μαγαζί, στην Αθήνα.) Η θέση του είναι στον Θεσσαλικό κάμπο και τον υπουργό πάνω στο τρακτέρ να δείχνει στους αγρότες σύγχρονες υποδειγματικές μορφές καλλιέργειας της γης μας. Ακόμη η θέση των γεωπόνων μας, δεν είναι στα γραφεία να λύνουν σταυρόλεξα, αλλά δίπλα στον αγρότη…
Ιωαννης Γ. Θεοχαρης – τ. Λυκειάρχης / Ιωάννινα