«Υπάρχει περίπτωση να πτωχεύσουμε και να βγούμε από το ευρώ»; Δεχόμενος προχθές το συγκεκριμένο ερώτημα από έναν ταξιτζή, άκουσα σε δύο κουβέντες, αυτό που, νομίζω, όλοι σκεφτόμαστε. «Να δώσουμε ρε παιδί μου κάτι, να στερηθούμε, αλλά αυτή τη φορά να το κάνουν όλοι για να έχει αποτέλεσμα. Αλλά όταν λέω όλοι, εννοώ όλοι και αυτό να το πεις στον Παπακωνσταντίνου».
Ακουλουθώντας την προτροπή του ταξιτζή, μεταφέρω στον υπουργό Οικονομικών κάτι που μάλλον έχει ήδη αντιληφθεί. Είναι ίσως η πρώτη φορά που η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών δηλώνουμε πρόθυμοι να αποδεχθούμε μια προσωπική ή και οικογενειακή θυσία στον τρόπο που διαβιώνουμε. Να δεχθούμε δηλαδή μια λελογισμένη περικοπή των απολαβών μας κατανοώντας απολύτως τον κίνδυνο του οριστικού ναυαγίου της χώρας. Με μια προϋπόθεση όμως: Να πεισθούμε ότι η θυσία αυτή θα επιβληθεί από την πολιτεία στους πάντες χωρίς εξαιρέσεις. Οτι καθείς, δηλαδή, θα πληρώσει αυτό που του αναλογεί βάσει του αληθινού του εισοδήματος και όχι αυτού που ψευδώς δηλώνει. Και τούτο διότι το 94% (!) των φορολογουμένων ισχυρίζεται στην εφορία ότι κερδίζει λιγότερα από 2.000 ευρώ τον μήνα (μικτά)…
Ανήκοντας στο ειλικρινές (και αφελές;) 6% που ήδη υπερφορολογείται (με 40%) και δεν έχει τρόπο απόκρυψης του εισοδήματός του, οργίζομαι που η κυβέρνηση εξακολουθεί να υπεκφεύγει ακόμη και στην περιγραφή της ουσίας του προβλήματος. Μόνον ο κ. Θοδ. Πάγκαλος αποτόλμησε χθες, έστω υπαινικτικώς, να επικαλεσθεί π. χ. το… υπέρβαρον κάποιων εκ των εξεγερμένων αγροτών για να υποδηλώσει αυτό που γνωρίζουμε όλοι. Οτι πολλοί δήθεν «αγρότες» έχουν καλοσυνηθίσει επί χρόνια να τσεπώνουν τις επιδοτήσεις για να κάθονται στα καφενεία. Οπως επίσης ουδείς θίγει τον έτερο νοσηρό κλάδο των εφοριακών, που επίσης εξηγγειλε απεργίες. Μόνο κάτι υπουργικά μισόλογα ακούγονται, ενώ είναι γνωστό τοις πάσι πως η πλειονότητά τους έχει διαχρονικώς καταστήσει τον εκβιασμό και τη μίζα νόμιμα, διαβιώνοντας με προκλητικό τρόπο επί ζημία του κράτους. Το αυτό ισχύει για τις πολεοδομίες, τους επιδοματούχους συνδικαλιστές, τους πάσης φύσεως μεσάζοντες, τους γνωστούς «επιχειρηματίες» λαμόγια, την προκλητική φοροδιαφυγή γιατρών, δικηγόρων κ. ο. κ.
Ουδείς ισχυρίζεται ότι το έργο του κ. Παπακωνσταντίνου είναι εύκολο. Αλλά για τους παραπάνω λόγους η ευθύνη του είναι ακόμη μεγαλύτερη. Και επειδή στη χώρα μας έχει αποδειχθεί ότι τηρούμε τους νόμους μόνον όταν αντιληφθούμε ότι η αθέτησή τους έχει συνέπειες, μακάρι να εννοεί την απειλή του ότι «κάποιοι θα πάνε φυλακή, για να δείξουμε ότι εννοούμε όσα λέμε». Μπορεί να ξεκινήσει από όσους τελεσιδίκως θα έπρεπε να είναι «μέσα» και έχουν παραδόξως επιτύχει διακομματική αναστολή, καταπολεμώντας τη χρόνια αναπνευστική τους ανεπάρκεια φουμάροντας πούρα στο Κολωνάκι. Παρεμπιπτόντως, στο λεξικό το ρήμα «φουμάρω» έχει και την έννοια του «εμπαίζω»…