ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ

«Ζημίαν αιρού μάλλον» παρά «κέρδος αισχρόν» προέτρεπε ο σοφός Χίλων ο Λακεδαιμόνιος, καθότι «το μεν άπαξ λυπήσει, το δε αεί». Αλλά ποιος τον ακούει τον αρχαίο. Παραπροτιμήσαμε το «αισχρόν» και ιδού νυν το «αεί»… Ευρώ κόβει άραγε ολονυχτίς το Νομισματοκοπείο επί της Μεσογείων στο Χολαργό και καίνε αβέρτα τα φώτα του σ’ ολάκερο το κτίριο; Το άσυλο άραγε προστατεύουν μαύρα μεσάνυχτα στα πάμφωτα παράθυρα της πανεπιστημιούπολης; Για το Πεντάγωνο δεν ερωτώ – για την ασφάλεια του έθνους αγρυπνούν εκεί. Ακατάσβεστα τα φώτα ολόφωτα των ωχαδερφών Ελλήνων στα δημόσια κτίρια. Είναι η έγνοια για συμμάζεμα. Εξόδων τε και ακηδίας. Τηλεκάναλα: Ο χώρος των α-γραμμάτων και των κακο-τεχνών. Αλλα σάρκαζε όταν το έλεγε προ t.v. ο Αλέκος Σακελλάριος (που κι εκεί διαρκεί και διαρκεί…) αλλά της έρχεται γάντι και της τηλεκαφρίλας. Κι εσείς, ω Βρούτοι, Αγγελε Μέντη και Βαγγέλη Θεοδωρόπουλε; Κι εσείς μποτάκια και καμπαρντίνες σε Χορό αρχαίας τραγωδίας; Δεν γροικάτε το «Ελεος πια!»; Κι απέ, οι καμπαρντίνες … συνάδουν με τα ηπειρώτικα που μοιρολογάνε στα Χορικά οι «Τρωάδες» σας στο Θέατρο του Νέου Κόσμου; Κοινό αίσθημα εκφράζει ο Αγγελος Δεληβοριάς λέγοντας ότι περιμένει από τον Γερουλάνο σε τέτοιες εποχές αφραγκίας «τουλάχιστον ορισμένες κινήσεις ηθικής τάξεως». Για παράδειγμα «την επιστροφή του Στέφανου Λαζαρίδη στη Λυρική». Συντάσσομαι συντρέχω! Αλλά ο Παύλος ο Μυροβλήτης γιαβάς γιαβάς φίλε μου. Και πολύ της «θεωρητικής» περικοκλάδας, φοβάμαι – αν κρίνω κι από ραδιοφωνικές πλέον συνεντευξοεπιδόσεις του. Μα ποοολύ γιαβάς. Δεν μας έφτανε το «θα παράξει» των … αρχαϊστών στα ραδιοκάναλα, άρχισαν και το «θα παρέξει». Εξει και ξερός, μανάρια μου, έξει και ξερός. Καιρό είχα ν’ ακούσω τόσο ενδιαφέρον live όσο το διπλό της Μάρθας Φριντζήλα «2 νύχτες στα Μέγαρα». Ποικίλα ελληνικά και ξένα διασκευασμένα με δημιουργική πνοή. Ηχογράφηση του προγράμματος που παρουσίασε στο αίθριο του Μεγάρου το Σεπτέμβρη και που, νομίζω, παρουσιάζει κατ’ αυτάς σε μουσική σκηνή. Δημιουργικές διασκευές αγαπημένων παλιών ξένων τραγουδιών απολαμβάνω και στο νέο δίσκο του Βασιλικού Vintage. Νέοι με ουσία. Διαβάζω εδώ και μήνες με διαλείμματα για άλλα βιβλία τα πολυσέλιδα και ποικιλοτρόπως ερεθιστικά Collectanea του Ζήσιμου Λορεντζάτου, που εκδόθηκαν πέρυσι, μεταθανατίως όπως το είχε σχεδιάσει (Δόμος). «Ημερολογιακές» καταγραφές χωρίς ημερομηνίες σκέψεων, εμπειριών, διαπιστώσεων, ερωτημάτων, κρίσεων του ξεχωριστού αυτού στοχαστή για λογοτεχνία, ζωή, κοινωνία, τέχνη, πολιτική… Παρακολουθώ και ό,τι δω γραμμένο σε εφημερίδες και περιοδικά για την «προκλητική» αυτή στέρνα. Στο πρόσφατο τεύχος της Νέας Εστίας (Δεκεμβρίου) απάντησα ό,τι πληρέστερο διάβασα μέχρι τώρα για τα Collectanea – ένα εξαιρετικό κείμενο του Νίκου Λάζαρη. Αληθινά το χάρηκα. (Αναφέρει ευθέως και τις αντιρρήσεις του). ΕΚΕΘΕΧ: Ιδρύθηκε, αφέθηκε στη μοίρα του, κοστίζει κάνα δυο εκατομμύρια ευρώ το χρόνο μόνο για «λειτουργικά έξοδα» (ποια «λειτουργία»…) να τώρα και η ενδοφαγωμάρα κι οι «προσωπικές κόντρες κορυφής» και μάλιστα δημοσίως. Αιδώς… αργίοι! Ακούς συχνά: «Διαβάζω ανελλιπώς τον τάδε, αν και δεν συμφωνώ πάντα μαζί του»: Δεν είναι περιττή για να μην πω ηλίθια η «διευκρίνιση»; Δεν εξυπακούεται, δεν είναι αυτονόητο; Εγώ πάντως, αγαπητέ αναγνώστη του Υποβολείου, ούτε που το διανοήθηκα. Οτι συμφωνούμε σε όλα. Αν ήταν έτσι, γιατί να το γράφω γιατί να το διαβάζεις.