Στην Ελλάδα, οι διεθνείς αγορές τεστάρουν τη συνοχή και τις αντοχές ολόκληρης της Ευρωζώνης. Προ δύο ετών έκαναν ανάλογο τεστ με την Ιταλία, προ έτους με την Ιρλανδία. Η αντοχή μιας αλυσίδας, εξαρτάται από την αντοχή του πιο αδύναμου κρίκου της. Σήμερα, η Ελλάδα είναι ο πιο αδύναμος κρίκος της Ευρωζώνης. Αν σπάσει, θα προκληθούν μείζονα προβλήματα στις βαλκανικές χώρες της Ενωσης και θα ανοίξει ο δρόμος για την Πορτογαλία και την Ισπανία. Στην Ελλάδα, σήμερα, δοκιμάζεται το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα και το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Γι’ αυτό, η Ευρωζώνη, τα κράτη και τα κοινά όργανά της, είναι στο ίδιο μέτωπο με την Ελλάδα, είναι στο ίδιο χαράκωμα – δεν είναι απέναντί της.
Ο εχθρός είναι απέξω. Και στοιχηματίζει στην ανικανότητα των κρατών-μελών να επιλύσουν το πρόβλημά τους. Ιταλία και Ιρλανδία, τον διέψευσαν. Το δικό μας στοίχημα θα κριθεί τις επόμενες ημέρες, με πρώτο σταθμό τη Σύνοδο Κορυφής της 11ης Φεβρουαρίου και έσχατο όριο την 16η Φεβρουαρίου, όταν το Ecofin θα εξετάζει το ελληνικό Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Κινείται σε σωστή κατεύθυνση, αλλά οι αγορές δεν κρίνουν κείμενα – προεξοφλούν δράσεις, μέτρα. Εφόσον συμπληρωθεί με μέτρα που θα καθιστούν ρεαλιστική την επίτευξη των στόχων του, θα δώσουμε την ευκαιρία στην ηγεσία της Ευρωζώνης να το στηρίξει πειστικά στις αγορές – ώστε να αποκρουσθεί η επίθεση (και) στο ευρώ. Ετσι, το ελληνικό κράτος και οι τράπεζες θα καταφέρουν να βρουν δάνεια με λογικά επιτόκια. Διαφορετικά, θα κάνουμε το μοιραίο βήμα, πέρα από το χείλος της καταστροφής…
Για διάφορους λόγους, η αντίδραση στη λαίλαπα που άφησε πίσω της η 6ετία, δεν ήταν άμεση και δραστική. Σήμερα, ακόμη, εμφανίζονται πολλά κέντρα οικονομικής πολιτικής να εκπέμπουν διαφορετικά μηνύματα. Η εισοδηματική πολιτική είναι απροσδιόριστη, η φορολογική πολιτική νεφέλωμα προτάσεων και «διαρροών», οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση από εκείνην προ τεσσάρων μηνών. Οι αγορές εν πολλοίς παραμένουν αγκυλωμένες – ενώ μειώνεται η λαϊκή κατανάλωση 14%, εξακοντίζονται οι τιμές 2,6%. Οι μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν την παραγωγή νέου πλούτου, προς το παρόν δεν είναι ορατές. Ορατός είναι ο κίνδυνος, το δημοσιονομικό πρόβλημα να μετατραπεί σε πιστωτικό, καθώς οι αγορές μένουν κλειστές για τις ελληνικές τράπεζες, με συνέπεια να μην μπορούν να δανειστούν παρά ελάχιστα, για μικρές διάρκειες και με υψηλό κόστος. Οι διαδικασίες αξιολόγησης κινδυνεύουν με εκφυλισμό και οι διαβουλεύσεις, ζωτικές σε συνήθεις καταστάσεις, τείνουν στη δημιουργία φαινομένων παραλυσίας, σε συνθήκες πολέμου. Διότι, είμαστε σε πόλεμο. Για το χρέος.
Μπορούμε να αποφύγουμε ένα νέο, επονείδιστο (κι επώδυνο) «δυστυχώς επτωχεύσαμεν»;
Η πρωτοβουλία ανήκει στην κυβέρνηση. Είναι θετικό ότι ο κ. Αντ. Σαμαράς, δηλώνει ότι θα στηρίξει τα αναγκαία μέτρα. Η Βουλή αναδεικνύεται ως το πρόσφορο πεδίο για τη λήψη αποφάσεων. Αλλά, όλοι πρέπει να αποφασίσουμε, με γνώση. Και οι «οπλαρχηγοί» που μπλοκάρουν τις εθνικές οδούς, οι εφοριακοί που αρνούνται να συλλέξουν φόρους, οι δημόσιοι υπάλληλοι που κατεβάζουν τα στιλό, ίσως έχουν άγνοια κινδύνου όταν μιλούν, περιφρονητικά, για κινδυνολογία. Μακάρι, να μην υποχρεωθούν να θυμηθούν ότι δεν έφταιγε η Κασσάνδρα, οι Τρώες έφταιγαν, γιατί δεν πίστεψαν ότι έρχεται καταστροφή.