Στη δεινή κρίση που πλήττει τη χώρα διακυβεύονται, ίσως, πολλά περισσότερα απ’ ό,τι νομίζουμε. Αναφέρομαι στην πολιτική δοκιμασία που υφίστανται όλα τα ελληνικά κόμματα, αλλά και στους κοινωνικούς φορείς, που μετέχουν ή παρεμβαίνουν στην αντιμετώπισή της. Κατ’ αρχάς ζούμε ένα πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα γεγονός. Από τα πέντε κόμματα της ελληνικής Βουλής, τα τρία (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και ΛΑΟΣ), τα οποία εκπροσωπούν το 83% του ελληνικού λαού, αποδέχονται την αναγκαιότητα των σκληρών μέτρων, που ανήγγειλε ο πρωθυπουργός. Διαφωνούν και τα καταγγέλλουν το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, που εκπροσωπούν το 12% των ψηφοφόρων. Μεταξύ των δύο αντιτιθέμενων μερών υπάρχει και μια ουσιώδης διαφορά. Τα τρία συναινούντα κόμματα αποδέχονται τις πάγιες εθνικές επιλογές (συμμετοχή στην Ε.Ε., δυτική αμυντική συμμαχία κ.λπ., ενώ τα δύο άλλα τις αμφισβητούν ή και προσπαθούν να τις υπονομεύσουν. Υπό την έννοια αυτή το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνον αρνούνται διεκδίκηση και συμμετοχή στις ευθύνες της εξουσίας, αλλά και δηλώνουν σαφώς ότι πολιτεύονται με στόχο την ανατροπή των σημερινών δεδομένων, τα οποία -καλώς ή κακώς- επέλεξε και στηρίζει το 83% του ελληνικού λαού.
Είναι φυσικό η πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών να εκλαμβάνει τα κυβερνητικά μέτρα ως σκληρά και επώδυνα. Πιθανότατα τα θεωρεί και άδικα. Πρώτον, γιατί διακατέχεται από την πεποίθηση ότι είναι ανισότιμα, «εις βάρος των μισθωτών και συνταξιούχων». Και δεύτερον διότι καταλογίζει αποκλειστικά την ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση σ’ αυτούς που μας κυβέρνησαν τα τελευταία 30 χρόνια. Στην αντίληψη αυτή απευθύνεται η παρότρυνση Τσίπρα (ταυτιζόμενη με την πάγια θέση του ΚΚΕ) «ο ελληνικός λαός με τους αγώνες του να μπλοκάρει τα μέτρα ισοπέδωσης της κοινωνίας». Συνεπώς, το πρωτεύον ερώτημα είναι ποια απήχηση θα έχει η στάση των δύο κομμάτων της Αριστεράς στις μαζικές κινητοποιήσεις, οι οποίες αρχίζουν σε λίγα 24ωρα, με στόχο τη ματαίωση του κυβερνητικού Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Κάπου εδώ ανακύπτουν και τα δικά μας διλήμματα, ως πολιτών.
Αναμφίβολα οι ευθύνες των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν τον τόπο τα τελευταία χρόνια είναι τεράστιες. Αν όμως αναλύσουμε τις ευθύνες αυτές θα διαπιστώσουμε πως στη χρεοκοπία της οικονομικής διαχείρισης, τα σκάνδαλα, οι μίζες και οι λαθροχειρίες πολιτικών, δεν είναι, φυσικά, η βασική αιτία καταρρεύσεως της οικονομίας. Σαφώς μεγαλύτερη συμμετοχή έχει η πολιτική φαυλότητα. Η φαυλότητα, η οποία διόγκωσε υπέρμετρα τον δημόσιο τομέα. Η φαυλότητα που διέλυσε το ασφαλιστικό μας σύστημα, με σωρεία προώρων συνταξιοδοτήσεων, εθελουσίων εξόδων, μαϊμουδοαναπήρων, μαϊμουδοαντιστασιακών κ.λπ. Η φαυλότητα, με την οποία χορηγήθηκαν αφειδώς επιδόματα, ειδικές παροχές και πρωτοφανή -ανά την υφήλιο- προνόμια, σε εκατοντάδες χιλιάδες υπαλλήλους και συνταξιούχους του Δημοσίου. Η φαυλότητα, που εκμαύλισε τον Ελληνα αγρότη, καθιστώντας τον από παραγωγό σε επιδοματούχο. Η ίδια φαυλότητα, τέλος, που ευθύνεται για τον εσμό των εργατοπατέρων, οι οποίοι στην εποχή μας εκφράζουν «συνδικαλιστικά» μόνον τις παραπάνω οικονομικο-κοινωνικές στρεβλώσεις, που καταδυναστεύουν τον τόπο.
Ομως στη φαυλότητα έχουμε μερίδιο ευθύνης και εμείς. Τουλάχιστον όσοι «αξιοποιήσαμε» την πελατειακή σχέση που μας πρότειναν οι πολιτικοί μας, προς ίδιον όφελος. Ως κλάδος, ως επάγγελμα, ως κατηγορία εργαζομένων. Και είμαστε πολλοί. Κυρίως, όμως, οφείλουμε να γνωρίζουμε τι διακυβεύεται σήμερα, αν συνταχθούμε με τα δύο κόμματα της Αριστεράς και με τους αυτόκλητους συνδικαλοπροστάτες μας…