Τον Ιανουάριο του 1974, εν μέσω της προηγούμενης μεγάλης οικονομικής κρίσης, ο κριτικός Ρέιμοντ Ουίλιαμς παρακολουθούσε μια συζήτηση στην τηλεόραση, όταν άκουσε τον παρουσιαστή να λέει: «Τελικά, λοιπόν -και λυπάμαι που πρέπει να βιαστούμε, αλλά έχει σχεδόν τελειώσει ο χρόνος μας, γι’ αυτό απαντήστε παρακαλώ πολύ σύντομα, σε 20 δευτερόλεπτα- βρίσκεται η Βρετανία πραγματικά στο χείλος της καταστροφής;» Ο Ουίλιαμς σύγκρινε το αδυσώπητο του ρολογιού σε αυτές τις «σοβαρές» συζητήσεις με τα αθλητικά προγράμματα, όπου υπήρχε «μια ατέλειωτη λογοδιάρροια, μια ακατάσχετη ανατροφοδότηση της κουβέντας, σάμπως ο τηλεοπτικός χρόνος να ήταν ανύπαρκτος».
Ο κανόνας που διατύπωσε ο Ουίλιαμς, ότι ο χρόνος που αφιερώνεται σε μια τηλεοπτική εκπομπή είναι αντιστρόφως ανάλογος με τη σπουδαιότητα του θέματος, ισχύει ακόμα περισσότερο σήμερα. Εάν θέλεις να ακούσεις εκτενή ανταλλαγή απόψεων για τους λοβούς των αυτιών της Ιβάνα Τραμπ μπορείς να τη βρεις στα ψηφιακά κανάλια, όπου ο Celebrity Big Brother και άλλα ριάλιτι σόου συζητιούνται διά μακρόν σε ειδικά προγράμματα. Εν τω μεταξύ, σε μια πρόσφατη επετειακή εκπομπή για τα 30 χρόνια του Newsnight (του προγράμματος του BBC που ασχολείται με τρέχοντα πολιτικά θέματα, σχολιασμό και έρευνα), ο Μάρτιν Εϊμις, η Α. Σ. Μπάιατ, ο Κρις Πάτεν και άλλοι είχαν στη διάθεσή τους λίγα λεπτά ο καθένας για να συζητήσουν τις πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές στη Βρετανία τις τελευταίες τρεις δεκαετίες – ένα θέμα που θα πίστευε κανείς ότι του αξίζει τουλάχιστον όσος χρόνος διατίθεται για τα αυτιά ή τη μύτη κάποιας διασημότητας.
Σε παλιότερες εποχές της τηλεόρασης, ήταν αποδεκτό τα προγράμματα συζητήσεων να τελειώνουν αργότερα ή νωρίτερα από την προγραμματισμένη ώρα. Υπήρχε κι ένας εμπνευσμένος κωμικός, ο Stanley Unwin, ο οποίος ήταν πολύ αγαπητός στους παραγωγούς γιατί, όταν μια συζήτηση είχε εξαντληθεί πριν από την ώρα της, μπορούσε να γεμίσει το κενό φλυαρώντας χωρίς να λέει τίποτα. Τώρα τα χρονικά περιθώρια είναι πολύ πιο τυραννικά, και οι παραγωγοί σοβαρών προγραμμάτων φαίνεται να φοβούνται μήπως κάνουν τους τηλεθεατές να βαρεθούν αν σταθούν κάπως περισσότερο σε ένα θέμα· γι’ αυτό έχουν αναθέσει σε κάποιους να παρενοχλούν τους παρουσιαστές μέσα από τα ακουστικά, προτρέποντάς τους να αλλάξουν θέμα. Αυτό το άγχος περνάει από τον παρουσιαστή στον τηλεθεατή, ο οποίος συχνά έχει την αίσθηση πως μια συζήτηση ή ένα ρεπορτάζ τελειώνει βεβιασμένα.
Πολλές τηλεοπτικές συζητήσεις φαίνεται να κυριαρχούνται από παρόρμηση θανάτου: την επιθυμία να φέρουν όπως όπως τη συζήτηση στο τέλος της. Αντί να αναπτύσσονται φυσιολογικά, αναζητούν βεβιασμένες, απλουστευτικές απαντήσεις, έτσι ώστε γρήγορα να φτάσουν στη στιγμή όπου ο παρουσιαστής θα πει «φοβούμαι ότι ο χρόνος μας τελείωσε» ή «θα πρέπει να αφήσουμε εδώ το θέμα». Αναρωτιέμαι αν η ευχαρίστηση που προκαλεί η παρακολούθηση αθλητικών εκπομπών, με τη χαλαρότητα και τις παρεκβάσεις τους, δεν έχει να κάνει τόσο με το κρίκετ ή το ποδόσφαιρο, όσο με τη σπάνια εμπειρία να ακούς μια αδιατάρακτη συζήτηση που ξετυλίγεται σύμφωνα με τη δική της λογική.
Εχω ένα όραμα για την οικο-αποκάλυψη του έτους 2110. Η μισή Βρετανία είναι κάτω από τα νερά και οι άνθρωποι έχουν καταφύγει πάνω στους λόφους, όπου το νερό παφλάζει γύρω από τους αστραγάλους τους. Σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια φλυαρούν για τα ριάλιτι σόου και κουτσομπολεύουν διασημότητες – εκτός από μια σοβαρή συζήτηση στο BBC 4, όπου ο παρουσιαστής πιέζει τους διακεκριμένους ειδικούς στο πάνελ: «Δυστυχώς, πρέπει να βιαστούμε γιατί ο χρόνος μας τελειώνει, πείτε μου όμως… είμαστε όλοι καταδικασμένοι;»