ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ

Δικαιότατα έχει γίνει «σημαία» το ζήτημα των αμοιβών των υπαλλήλων της Βουλής (οι οποίοι διπλασιάστηκαν, λέει, κατά την περίοδο της νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης). Διότι έχει και συμβολική σημασία το πράγμα. Ως πότε θα κανακεύονται οι κοντινοί της εξουσίας; Και αληθεύει ότι εκτός από τους 16 μισθούς παίρνουν και υπερωρίες όλοι, ασχέτως αν τις κάνουν ή όχι; Ακου απειλούν με απεργία! Ο δε Φίλιππος Πετσάλνικος τι μεγάλη απογοήτευση. Αλλιώς τον πίστευα. Ο καθείς και το μαγαζάκι του… Οι τραπεζίτες το χαβά τους, οι αγρότες (και «αγρότες») το δικό τους, εφοριακοί και τελωνειακοί με εφ’ όπλου λόγχη (μη χάσουν πενταράκι, ε;) γιατροί, εκπαιδευτικοί και πάσης φύσεως δημόσιοι υπάλληλοι ετοιμάζουν «αντεπίθεση» – καλά, ομοψυχία ένα πράμα! Αλλος για το χορό του Ζαλόγγου; Και μέσα στον ορυμαγδό, να ‘σου κι ο χορός των κανιβάλων στα λυματοκάναλα με το «εθνικό διαζύγιο» – για να ‘χει να ξεχνιέται το έθνος το ανάδελφο. Πρόκειται βέβαια για ανθρώπους που έτσι κι αλλιώς «είχαν κρεμάσει την προσωπική τους ζωή στα μανταλάκια της δημοσιότητας» – όπως τα είπε όλα με μια φράση η Μ. Πετρούτσου στο Ζιπ Ζαπ της «Ελευθεροτυπίας». «Ο φύλακας στη σίκαλη» φουσκώνει ακόμη τα στήθη μας μ’ εκείνο το ανάμεικτο -κάτι σαν κραυγή αντίστασης και λυγμό μαζί. Χαίρε Τζ. Ντ. Σάλιντζερ θα ζεις σ’ εμάς με την ακριβή μεταφορά της πνοής σου στη γλώσσα μας από τη μοναδική μας Τζένη Μαστοράκη. Αφωνος μπρος στον αδόκητο χαμό του 25χρονου γιου του Σπύρου Ευαγγελάτου λίγα μόλις χρόνια αφ’ ότου έφυγε, τόσο πρόωρα, η σύντροφός του και μητέρα του παλικαριού Λήδα Τασοπούλου. Δυο κεραυνοί απανωτοί, πονάει η ψυχή σου και να το σκέφτεσαι. Ας είναι να βρει κάπου τη δύναμη να μη λυγίσει. Χαλάει ο κόσμος στα ταμεία του Λαμπέτη για τη φαρσοκωμωδία των Ρέππα – Παπαθανασίου «Συμπέθεροι από τα Τίρανα» και γίνεται χαμός από τα γέλια στη διάρκεια της παράστασης – πικρότατο όμως το κουκούτσι του έργου. Η παθογένεια της κοινωνίας μας ανοιχτή σαν βεντάλια με όλων των αποχρώσεων τα δηλητήριά της. Παρουσιάζεται βέβαια «εκκωφαντικά», πράγμα που προκαλεί άκρατο χαχάνισμα (το οποίο βάζει σε σκέψεις για το τι εισπράττει η πλατεία από το αδυσώπητο μαστίγωμά της) προσωπικώς όμως έπαθα! Δεν αφήνουν τίποτα όρθιο. Και το ίδιο πάλι κατορθώνουν -από άλλη «τομή» κοιτάζοντας την ίδια αυτή κοινωνία- και στην άλλη πρόζα τους που παίζεται φέτος, την «Αττική οδό», στο θέατρο Εμπορικόν. Πιο σκούρα εδώ η διάθεσή τους, αλλά το ίδιο κι ίσως και περισσότερο δραστική, με μια εντυπωσιακή παλέτα δηλητηριωδών «δειγμάτων» και με το κάθε «χρώμα» βαλμένο αποτελεσματικά στη θέση του. Ασπαίροντα έργα, για μας σήμερα. Και καλές ερμηνείες και στις δύο παραστάσεις από όλους, θα έλεγα, τους ηθοποιούς. Σταμάτησε πιο πολύ το μάτι μου στο ραφινάτο μέτρο της κυρίας Τζένης Ρουσέα και στην έσω απόγνωση του Σταύρου Ζαλμά στην «Αττική οδό» και στον απολαυστικά ζυγιασμένο, εν μέσω φαρσικού χαμού, Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, στους «Συμπέθερους…». Ο οποίος Χατζηπαναγιώτης αξιοποιείται επιτέλους και στην αριστοφανική κωμωδία. Θα παίξει τον Πρόβουλο στην αποκλειστικά ανδρική «Λυσιστράτη» που θα ανεβάσει το Εθνικό στην Επίδαυρο σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα με Λυσιστράτη τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο. Ωραίο αριστοφανικό δίδυμο οι Χαραλαμπόπουλος – Χατζηπαναγιώτης, αρκεί να μην καούν σε καμιά κρυόκωλη μοντερνιά απ’ αυτές που βάλθηκε τελευταία να μας εθίσει η εθνική μας σκηνή.