Ισορροπία αλληλοσπαραγμού

2' 22" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Πρέπει να δημιουργηθεί ένας στρατός των καλών κατά του κακού» είπε προχθές ο Μπερλουσκόνι, χωρίς βεβαίως να κυριολεκτεί, αφού ως «στρατό των καλών» εννούσε τους συσπειρωμένους ψηφοφόρους του και ως «κακό» τους πολιτικούς του αντιπάλους (στο τέλος Μαρτίου διεξάγονται στην Ιταλία οι περιφερειακές εκλογές).

Αυτή τη χονδροειδή, άκρως υποκριτική «επιστράτευση» της έννοιας της αέναης πάλης των δυνάμεων του καλού με το κακό, της μάχης που εισδύει σε όλες τις φιλοσοφίες, όλες τις θρησκείες, όλες τις λαϊκές παραδόσεις, κάνουν συχνά οι πολιτικοί ηγέτες, με στόχο τη θρασύτατη ταύτιση του καλού με τους ίδιους και του κακού με τους εχθρούς τους. «Ο εφιάλτης είναι να πιστεύεις ότι το κακό είναι αλλού, στους άλλους» (Αμος Οζ).

Την εξίσωση του καλού με την επέμβαση στο Ιράκ είχε κάνει ο Τζορτζ Μπους, μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στους δίδυμους πύργους. Την ταύτιση του δικαίου με τη τζιχάντ (δηλαδή, τα αντίποινα) κατά της Ελβετίας για την απόφασή της κατόπιν δημοψηφίσματος να μην επιτρέψει την ανέγερση μιναρέδων στα εδάφη της έκανε προ ημερών ο Μουαμάρ Καντάφι. Ενας τιμωρός εξολοθρευτής Αγγελος που απαλλάσσει τον κόσμο από τη μισαλλοδοξία και την αδικία. Ομως, πόσο αγαθός, ηθικός, ανθρωπιστής μπορεί να είναι αυτός που βάφει τα χέρια του με αίμα; Δεν υφίσταται γεωγραφική κατανομή του καλού και του κακού. Δεν υπάρχει πολιτισμός, λαός, κοινωνία που να μην παράγει το δικό της μερίδιο βαρβαρότητας και αγριοτήτων. Συχνά η μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό είναι ένας αιματοβαμμένος πόλεμος συμφερόντων, από τον οποίο νικητής βγαίνει η απόλυτη βία.

Η μόνη επιλογή είναι εκείνη της ειρήνης. Χωρίς στρατόπεδα, χωρίς «καλούς» και «κακούς», χωρίς πρωταγωνιστές και ανταγωνιστές. Ομως, καθώς οι μηχανισμοί της επικυριαρχίας, της αλληλοεξόντωσης διακατέχουν όλη την κοινωνία, η ζωή δεν μπορεί παρά να είναι γεμάτη από αγίους και αμαρτωλούς, αγαθούς και δαίμονες, θεούς και εωσφόρους, χερουβείμ και πεπτωκότες αγγέλους, με τη μορφή των συνηθισμένων ανθρώπων. Εχουμε ανάγκη από την πάλη του καλού ενάντια στο κακό, γιατί εκτονώνει, απενοχοποιεί, καθησυχάζει. Εχουμε ανάγκη από έναν τόπο αδελφοσύνης (θρησκεία, κίνημα, ιδεολογία…), το -κατ’ αυτόν- επιτρεπτό και μη, εκείνο που οφείλουμε να είμαστε ώστε να επιχειρούμε πράξεις με (ηθική) αξία.

Εχουμε ανάγκη από παραδόσεις, Δαβίδ εναντίον Γολιάθ, ιστορίες του παρελθόντος (κατακλυσμός) ή του μέλλοντος (ημέρα της κρίσεως), από παραμύθια τύπου Χάρι Πότερ εναντίον Βόλντεμορ και Φρόντο εναντίον Σόρον. Χρειαζόμαστε ένα φανταστικό περιορισμένο δείγμα κόσμου για να μπορούμε να κατανοήσουμε αυτήν την πάλη και να ψηλαφήσουμε την έκβασή της. Εναν κόσμο οριοθετημένο, χωρίς το ανολοκλήρωτο και τις αβεβαιότητες του πραγματικού κόσμου. Στη ζωή δεν γίνεται να γνωρίζουμε το μέλλον, όμως στις ιστορίες ξέρουμε ότι ο ήρωας θα τα καταφέρει, ότι το καλό θα νικήσει. Και ότι θα δοθεί, έστω πρόσκαιρα, φευγαλέα, απάντηση σε μια από τις μεγαλύτερες ανθρώπινες αγωνίες. Ωστόσο, είναι τέτοια η ανθρώπινη μανία για δύναμη, δόξα και εξουσία, τόση η ακόρεστη δίψα για υποχθόνια, χωρίς όρια, παιχνίδια, που ο κόσμος μας τελικώς ισορροπεί οδυνηρά στον διαρκή αλληλοσπαραγμό και την ατελεύτητη βία.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή