Η οικονομία είναι πολιτική με άλλα μέσα· και είναι επίσης πόλεμος με άλλα μέσα· και ευρέθη η Ελλάς σε περιδίνιση και η πολιτική της ηγεσία ευθύνεται κατ’ εξοχήν για όσα δεν έπραξε εδώ και μία δεκαετία. Τη χρηματοοικονομική κρίση διεδέχθη κρίση παγκόσμια δημοσιονομική. Στη διάρκεια του τρέχοντος έτους, η Γαλλία θα δανεισθεί 450 δισ., η Ιταλία 400, η Γερμανία 370, ενώ από 100 δισ., περίπου, το Βέλγιο και η Ολλανδία, για να περιορισθεί κανείς μόνον στην Ευρωζώνη. Οι ασθενείς είναι πολλοί και ασθενεστέρα η Ελλάς.
Από το σημείο όμως αυτό έως τον πανικό που έχει καταλάβει τους πάσης φύσεως σχολιαστές, με αποτέλεσμα να αποδομηθεί πλήρως η αγορά, να σπεύδουν προς συνταξιοδότηση χιλιάδες πολιτών για να προλάβουν τα χειρότερα, υπάρχει διαφορά, μικρή ή μεγάλη δεν είναι δυνατόν να προσδιορισθεί με ακρίβεια.
Δεν πρόκειται, βεβαίως, να πτωχεύσει η χώρα, όχι μόνον επειδή θα ήταν εξέλιξη πολιτικώς ολέθρια για το ευρώ, αλλά και για κάποιους λόγους πρακτικούς. Τα δύο τρίτα του ελληνικού χρέους (200 δισ. ευρώ) βρίσκονται υπό μορφή ελληνικών κρατικών ομολόγων στις τράπεζες της Γερμανίας και εν μέρει της Γαλλίας. Στα χαρτοφυλάκια των ιδίων τραπεζών υπάρχουν μετοχές ή δάνεια προς ελληνικές εταιρείες ύψους 150 δισ. Με δύο λόγια, η Ελλάς χρωστά πολλά για να πτωχεύσει και να κηρύξει στάση πληρωμών. Κατά συνέπεια, ειλικρινώς οι εταίροι της χώρας, και ειδικότερα η Γερμανία, επιθυμούν την στήριξη της Ελλάδος και την διάσωση του ευρωπαϊκού νομίσματος.
Πέρα από το φάσμα της πτωχεύσεως, που κάποιοι διακινούν, υπάρχει και η τρομοκρατία των «μέτρων», που με εκδικητική περίπου ηδονή προβάλλουν ορισμένοι, προεξοφλώντας την διάλυση της κοινωνίας. Αλλά το εύρος του φάσματος των μέτρων τελεί σε απόλυτη συνάρτηση με τα έσοδα που προσδοκά η κυβέρνηση. Οσο, όμως, διαρκεί η εκστρατεία τρόμου, η ασυναρτησία των σχολιαστών, τόσο θα πλήττεται η αγορά, τόσο η ύφεση θα αυξάνει -κάποιοι την υπολογίζουν σαφώς μεγαλύτερη από το 3%- και τόσο ο αριθμός των πακέτων θα γίνεται καθημερινά και μεγαλύτερος.
Η ανωριμότητα που διακρίνει την ιθύνουσα τάξη της χώρας δημιουργεί τον κίνδυνο να μετεξελιχθεί μία κρίση, αναμφιβόλως σοβαρή, αλλά παρά ταύτα διαχειρίσιμος, σε εμφύλια διαμάχη· σε μία «ταξική» πάλη, την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Προς Θεού, λίγο ακόμη και θα καταστήσουμε σημείο αναφοράς το ΚΚΕ και την κ. Αλέκα Παπαρήγα.
Υποθέτουμε ότι ο κ. Γιώργος Παπανδρέου διαπραγματεύεται πολιτικά το θέμα με τους ηγέτες της Ενώσεως και κυρίως με τη Γερμανία. Υποθέτουμε ότι θα υπάρξει στήριξη σαφέστερη από τις Βρυξέλλες, όχι, όμως, προσφορά χρήματος για αλόγιστη σπατάλη. Αλλά όλα αυτά δεν θα συμβούν αν δεν υιοθετηθούν συγκεκριμένα μέτρα, πράγμα που θα έπρεπε να είχε αρχίσει πριν από μία δεκαετία.
Η δαιμονοποίηση της Γερμανίας ή της Ενώσεως δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα της χώρας· όπως και η στοχοποίηση της Ελλάδος, από το FOCUS ή κάποιους Ευρωπαίους πολιτικούς, δεν πρόκειται να λύσει τα προβλήματα του ευρώ, των δημοσιονομικών ελλειμμάτων όλων των κρατών της Δύσεως ή της υφέσεως. Τα προβλήματα είναι πολύ σοβαρότερα από ό, τι αποτυπώνουν οι άναρθρες κραυγές.