Τι είναι η πατρίδα μας; Στην παρούσα δραματική περίσταση, η πανταχόθεν βαλλομένη πατρίς μας θυμίζει μια παρέα «ωραίων τύπων», οι οποίοι έχουν περάσει μια αλησμόνητη νύχτα στα μπουζούκια και έχουν ξεμείνει τελευταίοι, ενώ το μαγαζί κλείνει και οι υπάλληλοι αρχίζουν να συμμαζεύουν το χάος.
Στην όψη και στη συμπεριφορά τους είναι ορατά τα επίχειρα της ευωχίας: μειωμένη αντίληψη της πραγματικότητος, αργά αντανακλαστικά, ακόμη και ψευδαισθήσεις, οι οποίες τους κάνουν να αντιδρούν σε πράγματα και καταστάσεις που δεν υπάρχουν στον χώρο (κάποιοι π.χ., βλέπουν την Wermacht να μπαίνει στην Αθήνα…). Ερχεται όμως και η τρομερή στιγμή της αλήθειας: ο λογαριασμός. Αρχικά, αντιδρούν υπερήφανα, σύμφωνα με το ισχύον έθος στους χώρους αυτούς: με μια περιφρονητική χειρονομία, χωρίς καν να τον κοιτάξουν, στέλνουν τον λογαριασμό πίσω, για να έλθει «βελτιωμένος» – δηλαδή, στα μέτρα τους. Η τελετουργία επαναλαμβάνεται δυο – τρεις φορές και, στο διάστημα αυτό, ένας από την παρέα (ας τον πούμε, Κωστάκη…) επωφελείται και, προφασιζόμενος ότι πηγαίνει στην τουαλέτα, γίνεται καπνός.
Τώρα, βρισκόμαστε στη δυσάρεστη φάση όπου οι υπόλοιποι της παρέας, έχοντας αρχίσει να «ξενερώνουν» από το σοκ, διαπραγματεύονται τα καθέκαστα του λογαριασμού με τον μετρ, ενώ τριγύρω τους έχουν μαζευτεί απειλητικά οι μπράβοι του καταστήματος. «Μα είναι δυνατόν 50 ευρώ το καλαθάκι τα λουλούδια!», διαμαρτύρονται με αξιολύπητο ύφος. Δεν μπορώ να προβλέψω την ακριβή μορφή που θα έχει το τέλος της ιστορίας. Οπωσδήποτε, όμως, δεν θα είναι happy end. Αλλ’ επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, από τις διάφορες ρεαλιστικές εκδοχές περί του τέλους, προτιμώ εκείνη που θέλει τους γλεντζέδες ξεμέθυστους, με σηκωμένα τα μανίκια, να πλένουν πιάτα στην κουζίνα του καταστήματος…
Κάπως έτσι είναι η κατάσταση. Βλέπετε όμως, οι ξένοι -οι μονίμως ξενέρωτοι- δεν ξέρουν τι είναι μια νύχτα στα μπουζούκια, oύτε πόσο γλυκιά είναι η νύχτα αυτή, όταν την περνάς με τα λεφτά των άλλων. Καιρός είναι λοιπόν να μάθουμε κι εμείς -το ξεχάσαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια- τι σημαίνει να πληρώνεις τον λογαριασμό με τα δικά σου λεφτά! Υπενθυμίζω, για όσους είναι νεώτεροι ή έχουν ασθενή μνήμη ότι εις εκ των κορυφαίων εκφραστών του παπανδρεϊσμού ονόμασε κάποτε τα μπουζούκια «πολιτιστικά κέντρα», προκειμένου να δικαιολογήσει τη συμπερίληψή τους στα επιδοτούμενα από την Εργατική Εστία καταστήματα. Προκειμένου, δηλαδή, να επιδοτήσει, μέσω του κράτους, τη φοροδιαφυγή και την μαύρη οικονομία. (Αλλά -τι τα θέλετε;- όλοι έχουμε ασθενή μνήμη. Τιμάμε, λ.χ., έναν εκ των δανειστών του Ανδρέα Παπανδρέου για την ανέγερση της βίλας της οδού Αγράμπελης και μάλιστα ανεχόμαστε εκ μέρους του κηρύγματα κατά της διαφθοράς…)
Εύγε, λεβέντες!
Θυμάστε το σκάνδαλο που κατήγγελλε η αντιπολίτευση του 2007, για τα τριχίλιαρα που μοίρασε αφειδώς η «Νέα Διακυβέρνηση» στους πυρόπληκτους της Ηλείας; Να θυμίσω στους επιλήσμονες ότι, σύμφωνα με τις καταγγελίες της περιόδου εκείνης, το βοήθημα είχαν λάβει άνω των 20.000 ατόμων· επίσης ότι, λόγω των συνοπτικών διαδικασιών, ορισμένοι (κοντά στους 3.000) το έλαβαν δύο και τρεις φορές· και, τέλος, να θυμίσω ότι υπήρξε και η περίπτωση του πονηρού, ο οποίος το εισέπραξε επτά φορές από ισάριθμες τράπεζες, μέσα στην ίδια ημέρα.
Τότε, η αντιπολίτευση είχε δεσμευθεί ότι, εφόσον γινόταν κυβέρνηση, θα μεριμνούσε ώστε όσοι εξαπάτησαν το Δημόσιο (τους φορολογουμένους, δηλαδή) να επιστρέψουν τα χρήματα. Ελα όμως που η τότε αντιπολίτευση είναι σήμερα κυβέρνηση! Δεν με εκπλήσσει, λοιπόν, που βλέπω σε τοπική εφημερίδα της Ηλείας τη φωτογραφία του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών Φ. Σαχινίδη, πλαισιωμένου από τους τέσσερις βουλευτές Ηλείας του ΠΑΣΟΚ, Μ. Κατρίνη, Π. Δημητρουλόπουλο, Π. Αντωνακόπουλο και Ι. Κουτσούκο, υπό τον τίτλο «Δεσμεύτηκε να εξετάσει…»
Τα αποσιωπητικά στον τίτλο δεν βρίσκονται τυχαία εκεί. Η ασάφεια του κειμένου είναι πλήρης και μάλλον σκόπιμη. Οι βουλευτές ζήτησαν, λέει, από τον Φ. Σαχινίδη και εκείνος φέρεται να έχει δεσμευθεί «να εξετάσει εκ νέου το μείζον ζήτημα με την επιστροφή του βοηθήματος», του «ανέλυσαν την άδικη διαδικασία επιστροφής του βοηθήματος» και «ζήτησαν την αντιμετώπιση του προβλήματος με δίκαιο τρόπο». Ποιο είναι το «μείζον πρόβλημα», πού είναι το «άδικο» και πού το «δίκαιο»; Τίποτε από αυτά δεν εξηγείται.
Υποψιάζομαι ότι ο σκοπός του δημοσιεύματος είναι, αφενός μεν να φανεί στους υπόχρεους της επιστροφής ότι οι καλοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ παλεύουν για τα «δίκαιά» τους· αφετέρου δε, εμείς τα κορόιδα οι υπόλοιποι, που πληρώσαμε με τους φόρους μας το μάρμαρο, να μην καταλάβουμε τι απεργάζονται στο παρασκήνιο οι πονηροί και οι προστάτες τους. Ομως, το θέμα είναι απλό και έχει ως εξής: Πήρε κάποιος το βοήθημα δύο ή περισσότερες φορές; Αν το πήρε, είτε είναι είτε δεν είναι πυρόπληκτος, οφείλει να το επιστρέψει! Το οφείλει, κατ’ αρχάς, στους εντίμους που το εισέπραξαν άπαξ και, ύστερα, το οφείλει στους φορολογουμένους. Ας ελπίσουμε ότι ο Φίλιππος Σαχινίδης δεν θα διαψεύσει την εντύπωση της σοβαρότητας που έχει δώσει ώς τώρα με την παρουσία του στην πολιτική σκηνή…
Αίγλη και θεωρία
Εχω πεισθεί πλέον ότι το «ΙΣΤΑΜΕ Ανδρέας Παπανδρέου» είναι το κατ’ εξοχήν ελληνοπρεπές ινστιτούτο παραγωγής πολιτικής σκέψης, με την έννοια ότι αντιπροσωπεύει πληρέστερα όλο αυτό το συνονθύλευμα γύρω μας, του οποίου την κατάρρευση βιώνουμε τώρα. Το λέω, κατ’ αρχάς, επειδή το ΙΣΤΑΜΕ ετίμησε εμπράκτως μία από τις ιερότερες παραδόσεις μας του έθνους μας: την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας δύο μήνες μετά την Πρωτοχρονιά! (Ας μην θεωρηθεί υπερβολική η φρασεολογία παραπάνω. Διότι αυτή συνήθεια εκφράζει την τάση του νέου ελληνισμού να μη χάνει ποτέ ευκαιρία για πάρτι…) Επιπροσθέτως, ποιον χώρο νομίζετε ότι επέλεξε -σε περίοδο επαπειλούμενης χρεοκοπίας- το αγλαόν ινστιτούτο για την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας την περασμένη Τετάρτη, 24 Φεβρουαρίου; Μα, φυσικά, την «Αίγλη» του Ζαππείου. (Συμβολική επιλογή, που δείχνει ότι, ακόμη και αν η Ελλάς καταλήξει στον βυθό, η αίγλη του ΙΣΤΑΜΕ θα μείνει φωτεινός φαροδείκτης στον κόσμο του πνεύματος…)
Την εκδήλωση, καθώς και τη δεξίωση που ακολούθησε, ετίμησαν ή, μάλλον, ηγλάισαν διά της παρουσίας των η υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Κατερίνα Μπατζελή, ο υφυπουργός της Μιχάλης Καχριμάκης, όμως την παράσταση έκλεψε ο αγλαϊστής του Γιώργου Παπανδρέου, Νίκος Κοτζιάς. Το μήνυμα που εστάλη διά της εκδηλώσεως, σε κάθε γωνιά του πλανήτη -ιδίως δε στις διεθνείς αγορές-, ήταν ότι η Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου (σε αυτήν -δυστυχώς- ζούμε από το 1981, παρά τα διαλείμματα νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης…) ποτέ δεν πεθαίνει!
Χαμένοι στη μετάφραση
Την ημέρα της απεργίας, οι επαγγελματίες αγωνιστές του ΠΑΜΕ (υποκατάστημα του ΚΚΕ) έκλεισαν την είσοδο του Χρηματιστηρίου, εμποδίζοντας -δημοκρατικότατα- την είσοδο στους πάντες. Υψωσαν μάλιστα και ένα πανό, το σύνθημα του οποίου ήταν γραμμένο και στην αγγλική, ώστε το μήνυμά τους να γίνει κατανοητό στα πέρατα του κόσμου, όπου μεταδόθηκε η είδηση. Χάθηκαν, όμως, στη μετάφραση! Διότι το σύνθημα «την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία» είχε αποδοθεί στην αγγλική ως… «crisis pay the plutocracy»! Ενώ, δηλαδή, καλούσαν την πλουτοκρατία να πληρώσει την κρίση, κατάφεραν οι φωστήρες να στείλουν στο εξωτερικό το μήνυμα ότι «η κρίση πληρώνει την πλουτοκρατία» – άλλα αντ’ άλλων. Κρίμα που κατέρρευσε η Σοβιετία! Ο σύντροφος που ευθύνεται για την γκάφα θα έπρεπε να σταλεί αμέσως στην Σιβηρία για εντατικά μαθήματα αγγλικής…
Απορία αδαούς
Μα γιατί ξεσηκώθηκε σύσσωμος η εθνικολαϊκή παράταξις με αφορμή το εξώφυλλο του γερμανικού «Focus»; Αν κάποιος είχε έννομο συμφέρον να διαμαρτυρηθεί για την παραποίηση της Αφροδίτης της Μήλου είναι μάλλον το Μουσείο του Λούβρου, στο οποίο ανήκει το γλυπτό…