ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ

Τα Χριστούγεννα έγραφα για κάποιους δημοτικούς άρχοντες που -εν όψει εκλογών προφανέστατα- θυμήθηκαν τον προ 50ετίας αποθανόντα πατέρα μου και την προ 14ετίας μητέρα μου και τους έστειλαν κάρτες με… Χρόνια Πολλά. (Ζώντας και νεκρούς ανέσυραν απ’ τα δημοτολόγια οι ευχετιστές). (Τα ταχυδρομικά, αλήθεια, ποιος τα πληρώνει;) Σήμερα, της Αναστάσεως, ανερχόμεθα την κλίμακα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και ιδού Νομάρχης λαμπρός ο Αθηνών Ιωάννης ο Σγουρός ο οποίος χρόοονια τώρα στέλνει κάρτες προσκλήσεις και πάσης φύσεως επιστολές – όχι πείτε σε ποιον! Προς «Αξιότιμο Κύριο Σεραφείμ Μακαριώτατο». Λοφάκι έχουν μαζέψει οι κάτοικοι της πολυκατοικίας Ναυαρίνου 8 τους πολυτελείς φακέλους του ευσεβούς νομάρχη. Ε, κύριο νομάρκι! Πέ-τα-νε! Το ακσιότιμο κύριο Σεραφείμ, Μακαριώτατο. Μακαρίστηκε ζαμάνια τώρα! Μακαρίστηκε «Μακαριώτατο», μακαρίστηκε μετά και «Μακαριστό», εσύ χαμπάρι; (Εξ όνυχος, που λένε, η «Τοπική Αυτοδιοίκηση»). (Μωρέ Καλλικράτης – τι Καλλικράτης, Καλιγούλας της χρειάζεται). Μέρα που είναι ας μνημονεύσουμε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη μιας κι έχουμε πιάσει στο χέρι κατ’ αυτάς πρόσφατα εκδοθέν κείμενό του, αιώνα κοιμώμενο σε πανάρχαιες εφημερίδες όπου το ξετρύπωσε η -το μήλο κάτ’ απ’ τη μηλιά- Λαμπρινή Ν. Τριανταφυλλοπούλου. Μιλάμε για τη μετάφραση του κλασικού έργου επιστημονικής φαντασίας του Βρετανού Χ. Τζ. Ουέλς (Ε. Γ. Ουέλς κατά Παπαδιαμάντην) «Ο Αόρατος» (The Invisible Man) το οποίο εξέδωσε η «Κίχλη» με φιλολογική επιμέλεια Λαμπρινής (χρόνια πολλά) άμα τε και του πατρός της, του χαλκέντερου Νίκου Δ. Τριανταφυλλόπουλου. Η απόλαυση του παπαδιαμαντικού λόγου ισχυρή και στις μεταφράσεις του. Εχει βρεθεί ως γνωστόν και τελεί υπό έκδοση και «Ο πύργος του Δράκουλα» του Μπραμ Στόουκερ μεταφρασμένος από τον επίμονο κηπουρό, τον σταχανοβίτη εκείνο της γραφής, τον απόμερο, χαμηλοθώρη, τον σιγανά και ταπεινά πατώ στη γη Κυρ-Αλέξανδρο. Λίγα αλλ’ ενδιαφέροντα τα ξένα θεατρικά που φέρνει φέτος ο Φεστιβαλάρχης Λούκος: Πέτερ Στάιν με ολοήμερους (όι, όι μάνα μ’) «Δαίμονες» του Ντοστογιέφσκι, Σαουμπίνε με «Οθέλλο» εν Επιδαύρω και «Μπόρκμαν» εν Αθήναις (πόσο Σέξπιρ, πόσο Ιψεν, πόσο Τόμας Οστερμάγερ, ε, καλά!), «Ενα λεωφορείο» -πάνω κάτω ο Πόθος- με Ιζαμπέλ Ιπέρ σε σκηνοθεσία Κριστόφ Βαρλικόφσκι κ. ά. Μ’ αρέσουν τα ελληνικά του: Τι Νίκος Μαστοράκης με το πολυσυζητημένο «Αγγελοι στην Αμερική», τι Βασίλης Παπαβασιλείου που σκηνοθετεί (αλλά και παίζει – γιούπι!) «Τυχοδιώκτη» του Χουρμούζη, τι Λευτέρης Βογιατζής με έργο Δημήτρη Δημητριάδη (γητεμένος πια με τα δύσβατα), τι Θόδωρος Τερζόπουλος με Αισχύλο και Κουνέλλη, αλλά και νεότεροι. Οσο για την Επίδαυρο, Αριστοφάνης και Περίσκεψη να το πούμε; Κρείττον σιγάν και πίσω έχει το μεταμοδέρνον την ουρά. Οπως και η μούχλα άλλωστε. Πάντως ου χαρακτήρ. Αμήχανο μάζωμα «προτάσεων». (Και δεν θέλω «Καλύτερα!»). Εκείνο το ξεσκαρτάρισμα των άχρηστων ιδρυμάτων του Δημοσίου (κι έχει κι ο Πολιτισμός αρκετά – λ. χ. ΟΠΕΠ, ΚΟΕΜ κ. λπ.) που ροκανίζουν εκατομμύρια μηδέν παράγοντας πότε θα γίνει; Και γενικότερα: Δεν είναι ευκαιρία να αναμορφωθεί εκ βάθρων το Δημόσιο; Δεν θα έπρεπε να εργάζονται ήδη επιτροπές ειδημόνων σε κάθε υπουργείο για να δούμε πώς θα καθαριστούν οι στάβλοι του Αυγείου και πώς θα στηθεί στοιχειωδώς λογικό κράτος; «Στην Ελλάδα ζεις / δεν υπάρχει ελπίς»; ΄Η… Χριστός Ανέστη!