Σήμερα που τα δύο μεγάλα κόμματα κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για «κρίση του πολιτικού συστήματος» τι εννοούν; Ασφαλώς τον κίνδυνο καταρρεύσεως του διπολισμού, σε συνάρτηση με την αδυναμία των λοιπών πολιτικών δυνάμεων να τα υποκαταστήσουν -έστω και με συμμαχικά σχήματα- στη διακυβέρνηση της χώρας. (Για τον λόγο αυτόν κινείται, στα σπάργανα ακόμη, μια συζήτηση για την εμφάνιση κάποιου μεσσιακού σχήματος, που θα εκτοπίσει τους δύο μονομάχους από την πολιτική κονίστρα και θ’ αναλάβει την εξουσία). Εξίσου γνωστά είναι και τα αίτια της κρίσεως του συστήματος, έστω και μη καθομολογούμενα. Πρόκειται για την ταυτόσημη και προϊούσα ανυποληψία των δύο κομμάτων εξουσίας, που καλύπτει τουλάχιστον τις τρεις τελευταίες 10ετίες.
Συνεπώς, το ερώτημα είναι τι πράττουν τα δύο κόμματα για να αντιμετωπίσουν τη δεινή δοκιμασία του συστήματος, η οποία είναι φυσικό να κορυφώνεται ταυτόχρονα με την ανεξέλεγκτη οικονομική κρίση. Προτού δε αυτή εξελιχθεί και σε κοινωνική αναταραχή. Η απάντηση είναι εμφανέστατη. Η πολιτική αντιπαράθεση ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ., αντί να συγκλίνει στην αντιμετώπιση της καταστάσεως, επικεντρώνεται ακόμη στη διαμάχη για τα… αίτια της κρίσεως. Η μεν κυβέρνηση αποδίδει το σημερινό οικονομικό αδιέξοδο (μόνον) στην 5ετία διακυβερνήσεως της Ν.Δ., η δε αξιωματική αντιπολίτευση διατείνεται πως το πρόβλημα έλαβε τις σημερινές του διαστάσεις, εξαιτίας της (μόλις) 5μηνης αφασίας του νέου φορέα της εξουσίας. Ουδείς πολιτικός εγκέφαλος στην Ιπποκράτους και στη Ρηγίλλης διερωτήθηκε αν η σύγκρουση αυτή απηχεί το ενδιαφέρον και την αγωνία της πλειονότητος των Ελλήνων, ή αντίθετα, προκαλεί καθολική αηδία και οργή. (Με την απλούστατη λογική, πως όταν το σπίτι σου καίγεται τρέχεις να σβήσεις τη φωτιά. Δεν το βλέπεις να αποτεφρώνεται, διαπληκτιζόμενος με τους συνοίκους σου για τα αίτια και τις ευθύνες).
Με τη στάση τους αυτή τα δύο κόμματα εξουσίας συμπράττουν -και μάλιστα εν μέσω πρωτοφανούς κρίσεως- στην κατάρρευση του διπολισμού, με άδηλες για τον τόπο εξελίξεις και έκβαση. Στα επιτελεία τους γίνονται αλλεπάλληλες συσκέψεις για την επιλογή της «καταλληλότερης» επικοινωνιακής πολιτικής, η οποία (ας μην κρυβόμαστε) αποβλέπει στην εξασφάλιση κομματικών κερδών από την κρίση και την πρόκληση αντιστοίχων ζημιών στον αντίπαλο. Είναι ωσάν οι ηγεσίες τους να προσπαθούν να «επικοινωνήσουν» με εξωγήινους και όχι με τους Ελληνες πολίτες. Διότι οι πάντες σήμερα προτάσσουν τη σωτηρία τους από την επερχόμενη λαίλαπα και ουδείς επικαλείται ή εμπιστεύεται κομματικές προτιμήσεις του παρελθόντος. Με εδραιωμένη και ορθότατη την πεποίθηση ότι τα δύο μεγάλα κόμματα φέρουν ισομερώς την ευθύνη για το σημερινό κατάντημα της χώρας, η πλειονότητα των πολιτών τα έχει καταστήσει και απολύτως συνυπεύθυνα για την αντιμετώπιση του αδιεξόδου. Φυσικά η αποδοχή της συνυπευθυνότητος συνεπάγεται και μια κοινή βάση, ως προς τα απαιτούμενα οδυνηρά μέτρα για την αντιμετώπιση της υποβόσκουσας, επί μια 30ετία, κρίσεως. Ομως αυτό θέλουν να αποφύγουν οι δύο αντίπαλοι. Οι μεν εγκέφαλοι του ΠΑΣΟΚ πιστεύουν πως η διαφαινόμενη κοινωνική αναταραχή θα καταλογισθεί εκλογικά στην «καταστρεπτική 5ετία της Ν.Δ.», οι δε «ταυτόνοες» της Ρηγίλλης ελπίζουν πως μια κυβερνητική ανατροπή, έστω και εν μέσω γενικής παραλύσεως της χώρας, θα τους επαναφέρει ως σωτήρες στην εξουσία. Κοντολογίς και ως προς την τύχη του διπολισμού, μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι…