Η οικονομική κρίση εξελίσσεται πλέον σαφώς σε κρίση του πολιτικού συστήματος. Ο νόμος, με τους όρους που επέβαλαν οι δανειστές της χώρας, ψηφίσθηκε την Πέμπτη στη Βουλή, αλλά η ασυμβατότητα των διατάξεών του με το αίσθημα της πλειοψηφίας παραμένει τεράστια.
Οργή και αίσθηση αδικίας θα λειτουργήσουν υπονομευτικά σε κάθε προσπάθεια εφαρμογής των ψηφισθέντων μέτρων, που η αποτελεσματικότητά τους αμφισβητείται ζωηρώς και αποτελεί υποκρισία της αίσχιστης μορφής να αναμένει κάποιος την κατανόηση πολιτών, τους οποίους επί δεκαετίες κολάκευσαν και εκμαύλισαν οι μεγαλόσχημοι πολιτικοί ηγέτες της χώρας.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι κάτω από ασφυκτικές συνθήκες πιέσεως χρονικής ίσως δεν ήταν δυνατόν να εξασφαλισθεί κοινωνική συναίνεση. Αλλά η πρωτόγονη πολιτική διαπάλη των δύο κομμάτων εξουσίας στη Βουλή την περασμένη Πέμπτη δεν επεβλήθη από χρονικούς περιορισμούς. Ηταν απλώς παράλογη, αφού τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η Ν.Δ. τα τελευταία τριάντα χρόνια επέδειξαν εγκληματική ανικανότητα.
Ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου τορπίλισε κάθε ελπίδα συναινέσεως με την πρωτοφανή επίθεση που εξαπέλυσε εναντίον της Ν.Δ. ενώ ο κ. Αντώνης Σαμαράς πρότεινε καταψήφιση του νόμου, με την ελπίδα προφανώς ότι θα προσελκύσει όσους πολίτες πλήττονται οικονομικά από την παρούσα κρίση. Αλλά ελιγμοί αυτού του τύπου καταδεικνύουν ότι οι ηγέτες των δύο κομμάτων εξουσίας δεν έχουν αντιληφθεί ότι οι συνθήκες είναι καινοφανείς και τα προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται με τακτικές του παρελθόντος.
Την Πέμπτη, επίσης, ο κ. Παπανδρέου διέγραψε για κομματική ανυπακοή τρεις βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και ο κ. Σαμαράς την κ. Ντόρα Μπακογιάννη, τη βασική αντίπαλό του κατά τη διεκδίκηση της προεδρίας της Ν.Δ. Θεώρησαν οι δύο ηγέτες ότι διά του τρόπου αυτού έχει αποκατασταθεί η εσωτερική ενότητα των κομμάτων των οποίων ηγούνται.
Η τρεις διαγραφέντες του ΠΑΣΟΚ συγκροτούν πυρήνα αμφισβητήσεως και ίσως έλξεως. Η περίπτωση της κ. Μπακογιάννη έχει άλλες διαστάσεις.
Ο κ. Σαμαράς και οι στενοί του συνεργάτες έζησαν έξι μήνες με το άγχος της κ. Μπακογιάννη, αλλά η διαγραφή της μάλλον λειτούργησε απελευθερωτικά για την ίδια. Παράλληλα, ο κ. Σαμαράς δίχως το άλλοθι της κ. Μπακογιάννη έχει επωμισθεί τις συνέπειες των αποφάσεων και των ενεργειών του και θα κριθούν συντόμως εάν είναι εναρμονισμένες με το αίσθημα των πολιτών που παραδοσιακά ψηφίζουν τη Ν. Δ.
Είναι προφανές ότι ο κ. Σαμαράς δεν ήταν πρόθυμος να προχωρήσει σε μια σύνθεση των δύο τάσεων που συγκροτούν τη Ν.Δ. -την πλειοψηφούσα συντηρητική και τη μειοψηφούσα πλην όμως δραστήρια φιλελεύθερη τάση- προσανατολίζεται κατά πάσα βεβαιότητα προς ένα κόμμα μονοφασικό. Πολύ σύντομα θα κριθεί η ορθότητα ή όχι της αποφάσεώς του.
Αλλά επί της ουσίας το πρόβλημα υπερβαίνει τους κ. Παπανδρέου και Σαμαρά. Η κοινωνία καταδικάζει πλέον συλλήβδην το πολιτικό σύστημα, σε σημείο που οι όποιες στρατηγικές των ηγετών παύουν να έχουν νόημα. Σε αυτό ακριβώς συνίσταται η σημερινή πολιτική κρίση.