Δίχως εμβατήρια, δίχως στολές και λάβαρα, δίχως το δάκρυ και το φιλί της μάνας στον γιο που τραβάει για το μέτωπο, κύλησε η πρώτη Κυριακή του Μάη, η μέρα της κήρυξης του νέου πολέμου, που άλλοι τον λένε κοινωνικό, άλλοι οικονομικό και άλλοι πόλεμο κατά του κακού εαυτού μας. Ηταν η μέρα της ανακοίνωσης των νέων, όχι όμως και των τελευταίων, μέτρων που θα σφραγίσουν γι’ αρκετά χρόνια τη ζωή μας. Η μέρα που, σύμφωνα με αρκετές φωνές μέσα και γύρω από τα κέντρα εξουσίας, το χρέος προς την πατρίδα και το χρέος προς τους διεθνείς τοκογλύφους γίνονται συνώνυμα.
Πολλά είναι τα ηχητικά και οπτικά τεκμήρια για την πρώτη μέρα της γερμανικής κατοχής, την πρώτη μέρα της δικτατορίας, την πρώτη μέρα της κυπριακής τραγωδίας, την πρώτη μέρα της μεταπολίτευσης, την πρώτη μέρα των πολέμων των τελευταίων δεκαετιών. Δύσκολο να μας αφήσει αδιάφορους η φωνή του ιστορικού εκφωνητή Κώστα Σταυρόπουλου («Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών ύστερα από λίγο δεν θα είναι ελληνικός. Θα είναι γερμανικός και θα μεταδίδει ψέματα. Ελληνες μην τον ακούτε»), δύσκολο να ξεχάσουμε τον κόκκινο από τις ανταύγειες των πυρκαγιών ουρανό της Βαγδάτης την πρώτη νύχτα των βομβαρδισμών, όμως δίχως εικονογράφηση, δίχως ραψωδούς και δίχως μουσικές, ήταν η δική μας η πρώτη μέρα του πιο σφοδρού μετασχηματισμού που έχει συντελεστεί μεταπολεμικά στη χώρα μας.
Η Μεγάλη Αλλαγή είναι εδώ. Μια αλλαγή που θα έχει νικητές και ηττημένους και, επιπλέον μια αλλαγή που χρειάζεται εχθρούς, είτε υπαρκτούς είτε επινοημένους. Κι επειδή ο εξωτερικός εχθρός είναι πολύ ισχυρός και μακρινός για να τον αγγίξουμε, χρειαζόμαστε επειγόντως τον εσωτερικό. Ο καθένας μας πρέπει να διεξαγάγει μια ατομική επιχείρηση αρετής με στόχο κυρίως τον πλησίον, τον οκνηρό δημόσιο υπάλληλο, τον φοροφυγά γείτονα, τον νέο που έχει το θράσος να ζητάει μόνιμη ή σχετικά σταθερή εργασία, τον μεσήλικα που κρίθηκε πλεονάζων και που νιώθει σαν το έρμα, τη σαβούρα που πρέπει να πεταχτεί στη θάλασσα για να μη βυθιστεί ολόκληρο το βαρυφορτωμένο από χρέη πλοίο.
Το τεντωμένο δάχτυλο είναι της μόδας. Αυτό που καταδικάζει όλους τους άλλους και αθωώνει τον ομιλούντα ή τον γράφοντα. Η ταπεινοφροσύνη, η σεμνότητα, η συμπόνια δεν έχουν σήμερα αντίκρισμα στην αγορά των ιδεών. Ολοι τους άχρηστοι ή διεφθαρμένοι ή αιθεροβάμονες εκτός από εμένα, τον αποκλειστικό αντιπρόσωπο της αλήθειας, της σωτηρίας και του συμφέροντος της πατρίδας. Επομένως, ζητούνται επειγόντως σωτήρες, άτομα εκλεκτά και υπεράνω, που δεν τα έχει αγγίξει η σκόνη της Ιστορίας.
Πυκνώνουν οι ιδιωτικοί εφιάλτες που παίρνουν τη θέση του συλλογικού ονείρου, καθώς οι περισσότεροι φοβούνται, και όχι αδικαιολόγητα, ότι θα χάσουν το σπίτι, τη δουλειά, τη ζωή τους. Ισως κάποιοι μπουν στον πειρασμό να κάνουν κλικ στην ιστοσελίδα του κυβερνώντος κόμματος, στην ενότητα «Οι αξίες μας», η οποία μόνον αρχαιολογικό χαρακτήρα έχει σήμερα. Εδώ μπορεί κανείς να μάθει ότι «κοινωνική απελευθέρωση είναι η απελευθέρωση από την ανασφάλεια που δημιουργεί η κοινωνική αδικία, η απελευθέρωση του ανθρώπου από τον φόβο. Το φόβο της αδυναμίας κάλυψης βασικών του αναγκών. Ο φόβος για το αν θα βγάλει τον μήνα, αν τα παιδιά του θα έχουν καλή εκπαίδευση, αν θα βρει δουλειά, αν οι κόποι μιας ζωής θα ανταμειφθούν με μια καλή σύνταξη. […] Αυτή η ανασφάλεια κρατάει τους πολίτες αιχμαλώτους».
Ηδη από την πρώτη μέρα του πολέμου, πολλοί νιώθουν αιχμάλωτοι, χωρίς να έχουν ακούσει «κρότον κτιστών» ή όπλων κλαγγή.