Οι γέροντες, ως αδύναμα μέλη της κοινωνίας, προσφέρονται για εύκολους συναισθηματισμούς και τους συνακόλουθους λαϊκισμούς. Μπορείς να χύσεις χειροκροτούμενος πολλά δάκρυα για τη 13η και τη 14η σύνταξη άνω των 1.400 ευρώ, διανθίζοντάς τα με αποφθέγματα του στυλ «αν μια κοινωνία δεν μπορεί να φροντίσει τους ηλικιωμένους της, τότε είναι χαμένη» κ. λπ.
Βέβαια, στην Ελλάδα, το σύνολο των ηλικιωμένων είναι υποσύνολο των συνταξιούχων. Το γεγονός ότι οι πραγματικά ηλικιωμένοι δεν απολαμβάνουν καλύτερης σύνταξης οφείλεται και στο γεγονός ότι συνταξιοδοτήθηκαν πολλοί που δεν είναι ηλικιωμένοι. Το χειρότερο είναι ότι οι μη ηλικιωμένοι συνταξιούχοι -πολλοί από τους οποίους παραοικονομούν εργαζόμενοι- χρησιμοποιούν τους ανήμπορους γέροντες για να δικαιολογήσουν στην κοινωνία τις δικές τους απαιτήσεις. Από δίπλα, βέβαια, πάντα βρίσκεται η Αριστερά να βαράει τα ταμπούρλα της κοινωνικής ευαισθησίας.
Φυσικά, σε ένα κόσμο άπλετων πόρων, η σύνταξη στα 50 δεν θα έπρεπε να αποτελεί πρόβλημα για τους εβδομηντάρηδες. Θα έπρεπε να παλεύουμε για να πετύχουμε το αναρχικό ιδανικό «σύνταξη στα 18, στράτευση στα 100». Μόνο που ζούμε σε ένα κόσμο περιορισμένων πόρων, τους οποίους πρέπει να μοιράζονται και οι πενηντάρηδες και οι εβδομηντάρηδες, αλλά -και αυτοί που βολικά ξεχνάμε- οι δεκαοκτάρηδες.
Γι’ αυτό πολλοί παραξενεύτηκαν από την απόφανση του κ. Κώστα Σημίτη ο οποίος έγραψε στην εφημερίδα «Το Θέμα»: «Το πρόγραμμα σταθεροποίησης είναι κοινωνικά άδικο… χρειάζεται αλλαγή. Η 13η και η 14η σύνταξη θα πρέπει, για παράδειγμα, να καταβληθούν και πάλι».
Με όρους του παρόντος οποιαδήποτε περικοπή δημόσιας δαπάνης μπορεί να θεωρηθεί κοινωνικά άδικη. Ειδικά για όσους (δικαίως ή αδίκως) έγιναν «απόμαχοι της εργασίας». Μόνο που η κοινωνία δεν αφορά αποκλειστικά το παρόν. Εχει να κάνει και με το μέλλον και ειδικά με εκείνη την ομάδα των επίσης αδύναμων μελών, που είναι τα παιδιά. Σ’ αυτά τα παιδιά η γενιά μας αφήνει ένα δημόσιο χρέος της τάξης του 150% του ΑΕΠ. Δηλαδή, οι άνθρωποι που βγαίνουν τώρα στην παραγωγή θα πρέπει να δουλεύουν ενάμιση χρόνο τζάμπα για να αποπληρώσουν τα χρέη ημών και των προηγουμένων. Αν, φυσικά, έχουν δουλειά…
Τους κληροδοτούμε, επίσης, ένα ασφαλιστικό σύστημα το οποίο, σύμφωνα με μελέτες της ΓΣΕΕ, το 2050 θα χρειαζόταν 24% του ΑΕΠ για να πληρώνει μόνο συντάξεις. Δηλαδή, τα παιδιά που τώρα τελειώνουν το Λύκειο όταν γίνουν 58 χρόνων θα πρέπει, αν βγάζουν περί τα 2.000 ευρώ, να δίνουν 700 ευρώ για ασφαλιστικές εισφορές, συν 500 ευρώ από τη φορολογία για το ασφαλιστικό, συν να αποπληρώνουν το δημόσιο χρέος. Οπότε, ακόμη κι αν όλες οι άλλες σπατάλες του Δημοσίου περικοπούν, πάμε στην καλύτερη περίπτωση στη γενιά των 800 ευρώ. Συνεχώς και μέχρι τον θάνατό τους. Λίγο ακριβή δεν θα τους έρθει η δική μας γενιά της αμφισβήτησης και της αέναης αριστεροσύνης;
Φυσικά, ένας άλλος κόσμος είναι πάντα εφικτός. Η γραμμική προβολή που κάνουμε μπορεί να αναιρεθεί από μια απότομη αύξηση της παραγωγικότητας. Τότε ακόμη και η 15η και η 16η σύνταξη θα είναι θεμιτές. Μέχρι τότε, όμως, το κοινωνικά δίκαιο και το κοινωνικά άδικο δεν έχει την πολυτέλεια να μη λαμβάνει υπόψη του το μέλλον. Διότι μεθαύριο θα έρθει στα πράγματα η νέα γενιά και θα εξακολουθήσει να εξηγεί την κοινωνική δικαιοσύνη μόνο με όρους του παρόντος. Και τότε, οι συνταξιούχοι και πραγματικοί γέροντες δεν θα έχουν ούτε λεφτά, αλλά ούτε δικαιολογίες.