Δίπλα στην Αθήνα, στην καρδιά της βιομηχανικής ιστορίας της χώρας, στην ακτογραμμή του Πειραιά, μακριά από το «μάτι» της δημοσιότητας παίζεται ίσως η πιο χαρακτηριστική πράξη της τραγωδίας με την ελληνική οικονομία και τα αδιέξοδα μιας πλούσιας αλλά και μπερδεμένης κοινωνίας, Λένε πως μια δουλειά μέσα στη «Ζώνη», όπως με μια κουβέντα αποκαλούν τη Ναυπηγο-Επισκευαστική Ζώνη Περάματος, χρειάζεται πέντε δουλειές έξω απ’ αυτήν.
Το πρόβλημα είναι ότι οι δουλειές στη Ζώνη δεν πάνε καλά. Από τους τρεις τομείς, ναυπήγηση, μετασκευή, επισκευή, έμεινε η τελευταία. Εστω κι έτσι, επιχειρήσεις, εργαζόμενοι, δήμοι, κρατική γραφειοκρατία και ό, τι άλλο φτιάχνει την κοινωνία εξασφάλιζαν, ακόμη, μια καλή ζωή. Η κρίση κινδυνεύει να διαλύσει και αυτό. Με τη βοήθεια του δήθεν «ταξικού» συνδικαλισμού, της πολιτικής γραφειοκρατίας και των επιχειρηματικών εγωισμών.
Τι είναι η Ζώνη; Πάνω από 2 χιλιάδες επιχειρήσεις και 13 χιλιάδες εργαζόμενοι. Ολες οι οικογένειες μαζί μια μεγάλη πόλη των 50.000 ανθρώπων. Πεντακόσιες μονάδες στις επισκευές με άλλες 1.300 δίπλα τους. Τριακόσιοι ναυτικοί πράκτορες που τρέχουν την αγορά και 250 επιχειρήσεις τροφοδοσίας που συνδυάζονται με άλλες 700 για να φέρουν αποτέλεσμα. Ενας κλάδος, δύσκολος, βαρύς, ιστορικός, με βαρύ βιομηχανικό και καπιταλιστικό φορτίο.
Ισως γι’ αυτό, ακριβώς, ο υπόλοιπος κόσμος μαθαίνει για τη Ζώνη κάθε φορά που θα συμβεί το κακό. Με το ατύχημα ή, εξίσου συχνά, το δυστύχημα. Συγκίνηση στα κανάλια, τρεξίματα για τους πολιτικούς, δηλώσεις αρμοδίων, μεγάλες κουβέντες των «αγωνιστών» του συνδικαλισμού, με δυο κουβέντες, εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου και συσκότιση της πραγματικότητας.
Μέχρι πρότινος κανείς μέσα στη Ζώνη δεν ήθελε να χώνουν τη μύτη τους επιθεωρητές που σέβονται τον ρόλο τους, δημοσιογράφοι που σέβονται τις πηγές τους και δεν φοβούνται την αποκάλυψη, επιχειρηματίες που σέβονται τους νόμους και… πελάτες που σέβονται τα λεφτά τους, όλοι με απαιτήσεις όμοιες με εκείνες που τους έμαθαν κάποιες άλλες ζώνες, σε κάποια άλλα μήκη και πλάτη του πλανήτη.
Η Ζώνη είναι ένα από τα θύματα της παγκοσμιοποίησης. Εύκολα και ανέξοδα η Αλέκα Παπαρήγα κατηγορεί τους εφοπλιστές επειδή δεν φέρνουν, λέει, τα καράβια τους στην Ελλάδα. Ούτε η γραμματέας του ΚΚ ούτε και κανείς άλλος από την Αριστερά που σιτίζεται στις εργατικές συνοικίες του Πειραιά δεν αναλαμβάνει τον κίνδυνο να πάνε λίγο πιο κάτω από τα συνθήματα. Η ιδεολογία βλάπτει σοβαρά την υγεία της Ζώνης.
Δυστυχώς, όσο η κρίση βαθαίνει τόσο ο δογματισμός γίνεται απειλητικότερος και άλλο τόσο τραγικά τα αποτελέσματα. Στη Ζώνη έχουν κηρύξει τον πόλεμο. Μεταξύ τους, κατ’ αρχήν. Αλλά με την πρώτη ευκαιρία, τον εξάγουν. Η επιδεικτική κατάληψη του λιμανιού, από στελέχη ή οργανωμένα μέλη του ΚΚ, στοχεύει και σε αυτό: να μη φτάσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης σε όσα παίζονται στη Ζώνη.
Μέχρι πρόσφατα καμία από τις εμπλεκόμενες πλευρές δεν είχε συμφέρον να πολυασχολούνται οι άλλοι με όσα μπορεί να συμβαίνουν «στην αυλή τους». Ούτε τα αφεντικά, μεσαίοι αλλά δυναμικοί και πιασμένοι επιχειρηματίες. Ούτε οι συνδικαλιστές, από το χέρι των οποίων περνάνε και το μεροκάματο και το κλείσιμο των εγκαταστάσεων και η διευθέτηση των «στραβών», που εύκολα συμβαίνουν όταν και η δουλειά είναι δύσκολη και η επένδυση στην ασφάλεια δεν είναι η καλύτερη. Ούτε βεβαίως στην κρατική γραφειοκρατία, που περιφέρεται στη Ζώνη εισπράττοντας «χοντρά» για να επιδείξει κατανόηση, ενδιαφέρον και ευελιξία!
Στα πολλά προηγούμενα χρόνια, η διεθνής ναυτιλία έζησε τον μακρότερο ανοδικό της κύκλο. Η Ζώνη δεν πρόσεχε ότι έχανε τις καλές δουλειές, που δεν είχαν το περιθώριο να χάνουν τις μέρες τους με τα πλοία δεμένα. Εδώ και τρία χρόνια η κατάσταση γύρισε. Ολα έγιναν δύσκολα. Οι αρχιμηχανικοί των εταιρειών, τα στελέχη δηλαδή που διαχειρίζονται τη ναυτιλία και όχι οι εφοπλιστές (όπως βολεύει τη σταλινική προπαγάνδα), δεν τολμούν να διακινδυνεύσουν να χάσουν χρήματα, ακόμη περισσότερο παρά ποτέ μέχρι σήμερα.
Και όμως, σε μελέτη που έκανε το τμήμα ναυτιλιακών σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιά, το 65% των πελατών δηλώνει πως η ποιότητα στη δουλειά της Ζώνης είναι καλή. Κακός είναι ο χρόνος παράδοσης, λέει το 22%, όταν για τις ίδιες εργασίες στους ανταγωνιστές μας στο εξωτερικό δεν υπάρχει καμία καθυστέρηση. Αυτή η καθυστέρηση, που καταστρέφει την ανταγωνιστικότητα, διώχνει τους πελάτες. Πίσω απ’ αυτό το πρόβλημα κρύβεται η «συμπεριφορά των συνδικάτων», που σύμφωνα με το 74% των πελατών είναι εχθρική!
Μέχρι πρόσφατα η κατάσταση στη Ζώνη υπηρετούσε τα δύο μεγάλα κόμματα εξίσου με το ΚΚ. Τώρα που το ΚΚ τους έχει πάρει τη δουλειά, ελέγχει τη Ζώνη και ο δικομματισμός βουλιάζει στην κρίση, ο πόλεμος βγαίνει εκτός ορίων. Οπως χαρακτηριστικά είπε ένα από τα μικρά αφεντικά της Ζώνης, «το μόνο που έμεινε να μην ανακατεύονται οι συνδικαλιστές είναι τι θα κάνουμε με τη γυναίκα μας». Μάλλον, όμως, ο συγκεκριμένος απλώς δεν το έχει ακόμη καταλάβει!
ΥΓ. Θα μάθετε περισσότερα αν διαβάσετε στην ηλεκτρονική διεύθυνση http: //drasi. skai. gr/? p=2400, την επιστολή του Νίκου Μ.