Γυαλιά καρφιά τα έκαναν προ ημερών δύο Δανοί τουρίστες στα Χανιά. Πήραν τα ρόπαλα και άρχισαν να σπάνε ό, τι έβρισκαν μπροστά τους. Και όχι μόνο γιατί ορισμένα αλλοδαπά πρακτορεία διαφημίζουν την Ελλάδα ως χώρα όπου μπορείς να κάνεις ό,τι θελήσεις.
Αλλά και διότι πιστεύουν ότι στην Ελλάδα οι βανδαλισμοί -πέρα από διαμαρτυρία- είναι ένα είδος εγχώριας ψυχαγωγίας. Συνηθισμένο όπως η αισχροκέρδεια, ανεκτό όπως η διαφθορά, αφοπλιστικό όπως η μαγκιά. Οτι τα επεισόδια δεν είναι απροσδόκητες ρωγμές που έπειτα κλείνουν, η βία στους δρόμους δεν είναι ένα συγκυριακό ξέσπασμα, αλλά φαινόμενο απόλυτα συμφυές με την καθημερινή ζωή, έχει διαποτίσει την κοινωνία, έχει απλωθεί σαν μίασμα στα μύχια του συστήματος.
Αυτή είναι η εικόνα που μεταδίδεται από ελληνικά και ξένα ΜΜΕ. Αποτελεί ένα από τα ευκολόχρηστα και αβασάνιστα στερεότυπα της ελληνικής επικαιρότητας, ότι στην Ελλάδα είναι δημοφιλής έκφραση η εκδήλωση βίας. Με τη ρίψη δακρυγόνων, «καίγεται πάλι η Αθήνα» είναι η είδηση. Βέβαια κανείς δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι οι συζητήσεις περί βιαιοτήτων είναι αναξιοπρεπείς εικοτολογίες των καναλιών και των περιπτέρων, ότι δεν υφίσταται ένα κραταιό και πανταχού παρόν περιθώριο που προβαίνει με κάθε ευκαιρία σε επίδειξη ισχύος. Ωστόσο, ώρες ειρηνικής διαδήλωσης δεν καταγράφονται, ενώ λίγες στιγμές αναταραχής, οδομαχιών κάνουν τον γύρο του κόσμου. Μετά τα Δεκεμβριανά και τον απαράδεκτο θάνατο των τριών άτυχων νέων στη Marfin στη μεγάλη διαδήλωση του Μαΐου, η Ελλάδα βρίσκεται διαρκώς στο επίκεντρο της διεθνούς ειδησεογραφίας, ως χώρα των άκρων, των ταραχών, των εκτρόπων. Μια ταυτότητα που μας ακολουθεί πλέον σιδηροπαγής, πέρα από κάθε δυνατότητα να την αποσείσουμε. Μια εικόνα που και οι ίδιοι περιδεείς αποδεχόμαστε, ακόμη και στις περιπτώσεις που απέχει σημαντικά από την αλήθεια. Τότε, κόντρα στη λαϊκή σοφία, κρυφίως μακαρίζουμε την τύχη μας, που μάς βγήκε το όνομα και όχι το μάτι.
Ομως, για πόσο ακόμη θα το διατηρούμε σώο (το μάτι); Η βία τείνει να μπερδευτεί με την αμφισβήτηση και να γίνει παράδοση. Καθώς μάλιστα, σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις, οι κοινωνικές αντιδράσεις στις επερχόμενες ημέρες εξαντλητικής λιτότητας αναμένεται να πυκνώσουν, ενδέχεται τα σοβαρά έκτροπα να γίνουν κανόνας.
Να γίνουν οι δρόμοι των πόλεων εμπόλεμες ζώνες, ζώνες πυρός και η κάθε μέρα, μια επόμενη μέρα με «βομβαρδισμένο» το αστικό τοπίο. Η επιθετικότητα μαθαίνεται, όπως όλοι οι τρόποι συμπεριφοράς, όταν την εκδηλώνουν άτομα που παίζουν τον ρόλο προτύπου. Οσο παραμένουν αναπάντητα τα ερωτήματα για την έννοια της πολιτικής, του κράτους, του κοινωνικού ελέγχου, τόσο περισσότερο θα τείνουν να αποτελούν πρότυπο όσοι εκδηλώνουν την οργή τους θρυμματίζοντας, μαζί με τις τζαμαρίες, τον συνεκτικό ιστό της κοινωνίας. Θα τείνουν να γίνουν οδηγοί και υποκινητές πράξεων όσοι καλύπτουν τη βία κάτω από την ιδεολογία ενός επαναστατημένου αγγέλου κρατώντας τις ανταγωνιστικές ελευθερίες σε διαρκή ανισορροπία.
Αναμένεται ένα κύμα αντίστασης από την κοινωνία, ένα «όχι, η βία δεν έχει διαποτίσει την καθημερινή ζωή, δεν έχει απλωθεί σαν μίασμα στα μύχια του συστήματος, αποτελώντας την ψυχή και το οξυγόνο του. Οχι ακόμα».