Παρά τα συντρίμμια που άφησε πίσω της η προηγούμενη κυβέρνηση. Παρά το κακό ξεκίνημα το φθινόπωρο (όταν η ανακοίνωση ελλείμματος ίσου με το 12,5% του ΑΕΠ δεν συνοδεύτηκε από αυστηρές πολιτικές αλλά με παροχές). Παρά τις μικρές ή μεγάλες καθυστερήσεις (ακόμα δεν έγινε τίποτα για την ηλεκτρονική παρακολούθηση της φαρμακευτικής δαπάνης!..), παρά τα φαινόμενα αδράνειας (χρειαζόμαστε επενδύσεις, αλλά τίποτα δεν κινείται από το Ελληνικό έως τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας…), παρά τις ημιτελείς μεταρρυθμίσεις, παρ’ όλα αυτά (και άλλα…) γεγονός είναι ότι τα πράγματα έχουν μπει σε καλό δρόμο. Το πελατειακό κράτος ξηλώνεται αργά αλλά σταθερά, μάχες γίνονται με τη φοροδιαφυγή και τη διαφθορά, το πρόγραμμα σταθερότητας και μεταρρύθμισης εξελίσσεται ικανοποιητικά, η ύφεση θα είναι μικρότερη από όση προβλεπόταν (περί το 3% αντί για 4%), η ανεργία είναι μια σκληρή πραγματικότητα αλλά θα μείνει 7 μονάδες κάτω από το άγριο 20%, η αναβάθμιση της Ελλάδας από τους οίκους αξιολόγησης στις αρχές του 2011 (ώστε να ανοίξουν οι διεθνείς αγορές) παραμένει στόχος μακρινός αλλά όχι τόσο όσο πριν από λίγες εβδομάδες. Και οι τρεις μεγάλες μεταρρυθμίσεις, στο ασφαλιστικό (έστω όχι τόσο τολμηρή ώστε να είναι μακροπρόθεσμα βιώσιμη), στην αγορά εργασίας και στη δομή του κράτους, προχώρησαν χωρίς να ανοίξει μύτη.
Φαίνεται παράδοξο, είναι οπωσδήποτε εντυπωσιακό: Αυτήν την πορεία και τις μεταρρυθμίσεις που επί 10ετίες δεν είχαν γίνει, τις προώθησε και τις πέτυχε η κυβέρνηση Παπανδρέου, κόντρα σχεδόν στο σύνολο του πολιτικού προσωπικού των άλλων κομμάτων και ενός μέρος του πολιτικού προσωπικού του ΠΑΣΟΚ, που ήταν αντίθετοι.
Κριός της αντιπολίτευσης η Ν. Δ., που στοιχημάτισε στην αποτυχία της εθνικής προσπάθειας. Καταψήφισε την αύξηση των φόρων στα καύσιμα, στους συντελεστές του ΦΠΑ, καταψήφισε τον περιορισμό στους μισθούς στο Δημόσιο, καταψήφισε τη συμφωνία με την οποία πήραμε δάνειο και αποφύγαμε τη δραματική φτώχεια που θα έφερνε η αδυναμία πληρωμής των δανειστών μας, καταψήφισε τις μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, στο ασφαλιστικό και στη δομή του κράτους. Αποφεύγει τις καθαρές κουβέντες και αναλώνεται σε διαλέξεις περί διαρθρωτικού και κυκλικού ελλείμματος (οι οικονομολόγοι της νιώθουν σαν να ανακάλυψαν την Αμερική…), ζωγραφίζει με μπλε γραμμούλες το φωτεινό αύριο με πρωθυπουργό τον Α. Σαμαρά και με πράσινες το θλιβερό σήμερα, υπόσχεται ότι εντός δύο ετών θα φέρει 50 δισ. ευρώ από την αξιοποίηση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας – χωρίς να την πουλήσει. Κάποτε η Ν. Δ. είχε βάρος, σήμερα γίνεται ελαφρούτσικη…
Και η πάλαι ποτέ σύγχρονη Αριστερά έχει γίνει τόσο άγονη πολιτικά και τυφλά αντιπολιτευτική, ώστε ωθεί πολλούς να σχολιάζουν ότι είναι η χειρότερη απομίμηση Αριστεράς που έχει ποτέ υπάρξει στη χώρα. Στο πολεμικό μένος της φθάνει να διακηρύσσει ότι η κυβέρνηση Καραμανλή ήταν καλύτερη από την σημερινή κυβέρνηση και εξαντλεί τη «φιλολαϊκή» πολιτική της σε προτάσεις να φεσώσουμε τα ασφαλιστικά ταμεία άλλων χωρών που μας εμπιστεύτηκαν και αγόρασαν ομόλογα της Ελληνικής Δημοκρατίας, να μην αποπληρώσουμε τα χρέη μας, να αποχωρήσουμε από το ευρώ, να υποτιμήσουμε τη δραχμή (όπως επί 10ετίες έκαναν οι ελληνικές κυβερνήσεις…), να λύσουμε τα προβλήματα της οικονομίας «κόβοντας» δικό μας νόμισμα. Τόσο απλά…
Πώς, λοιπόν, πέτυχε η κυβέρνηση να προωθήσει μεταρρυθμίσεις που φαίνονταν ακατόρθωτες μέχρι πριν από λίγο καιρό; Επειδή είναι μια τέλεια κυβέρνηση; Ουδείς το πιστεύει – ούτε ο πρωθυπουργός. Επειδή είχε την ισχυρή στήριξη του μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ; Δεν την είχε – ακόμη και ο κ. Ξυνίδης τελεί υπό αναχώρηση. Επειδή είχε μια ήπια αντιπολίτευση; Οχι – με κραυγές απαντούσε σε κάθε κυβερνητική κίνηση. Πιστεύω ότι η απάντηση είναι άλλη: Τα κατάφερε επειδή υπάρχει μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού που δεν ευημερεί ούτε θέλει να ευημερεί ως «πελάτης», που θέλει να τελειώνει με το χθες του παρασιτισμού και της αρπαχτής, της ανομίας και της διαφθοράς, που κατανοεί ότι τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία για να τελειώνουμε με όλα αυτά και δέχεται να πληρώσει το οικονομικό κόστος, γνωρίζοντας ότι αυτό θα αναπληρωθεί εύκολα αύριο, αν αλλάξουν οι κανόνες του παιγνιδιού, αν τελειώσουμε με το πελατειακό κράτος της συνενοχής. Αυτοί δεν πρέπει να απογοητευθούν.