Η γραφειοκρατία των συνδικάτων

Η γραφειοκρατία των συνδικάτων

2' 10" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Κάθε συλλογικότητα δημιουργεί τη γραφειοκρατία της. Αυτό είναι αναγκαίο. Δεν μπορεί να υπάρξει διαχείριση των προβλημάτων με πρακτικές άμεσης δημοκρατίας, πόσο μάλλον σε καθημερινή βάση. Ετσι η κοινωνία στο σύνολό της φτιάχνει το κράτος, οι τοπικές κοινωνίες τους φορείς τοπικής αυτοδιοίκησης, τα διάφορα κινήματα τα όργανά τους. Το εργατικό κίνημα είναι διαρθρωμένο σε σωματεία και ομοσπονδίες, η Κοινωνία των Πολιτών έχει τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) κ.λπ.

Το πρώτο προαπαιτούμενο σ’ αυτή την οργάνωση είναι ο δημοκρατικός χαρακτήρας των οργάνων. Αυτοί που διαχειρίζονται, ως πληρεξούσιοι, τα πράγματα της συλλογικότητας πρέπει να λειτουργούν σύμφωνα με τη θέλησή της και τις επιθυμίες της. Να έχουν δηλαδή τη δημοκρατική νομιμοποίηση. Ο καλύτερος τρόπος γι’ αυτό είναι οι εκλογές. Ψηφίζουν τα μέλη της συλλογικότητας για να αναδείξουν εκείνους που θα τους εκπροσωπήσουν καλύτερα για την επίτευξη των στόχων.

Το πρόβλημα όμως ακόμη και με τις δημοκρατικά νομιμοποιημένες γραφειοκρατίες είναι ότι τις περισσότερες φορές αυτές τείνουν να εξυπηρετούν περισσότερο τα στενά συμφέροντα της γραφειοκρατίας παρά των εκλεκτόρων τους. Το κράτος είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Φτιάχνει όργανα για να αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα κι αυτά ριζώνουν εκεί, άσχετα αν το πρόβλημα έχει λυθεί και η αποστολή έχει διεκπεραιωθεί. Είχε εκπλαγεί παλιότερα ο κ. Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ως υπουργός της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή, όταν ανακάλυψε ότι στον δαιδαλώδη και πολύπτυχο κρατικό μηχανισμό είχε κολλήσει σαν στρείδι η Διεύθυνση Αποξήρανσης της Κωπαΐδας. Επιζούσε έναν αιώνα μετά το τέλος του έργου.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις γραφειοκρατίες. Από ένα σημείο και μετά εργάζονται περισσότερο για τη διαιώνιση του ρόλου τους παρά για το καλό των μελών τους. Στον ελληνικό συνδικαλισμό τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Κατ’ αρχάς η εκπροσώπηση απέχει μακράν από την πραγματική βάση των εργαζομένων. Ενώ, για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα υπερτερούν, στo διοικητικό συμβούλιο της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος (ΓΣΕΕ) τα πράγματα είναι αντίστροφα. Αυτή είναι η πρώτη μεγάλη στρέβλωση. Η δεύτερη στρέβλωση, πιο σοβαρή, είναι κατά πόσο οι συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα εκπροσωπούν πραγματικά τους εργαζομένους τους. Από εκεί και πέρα υπάρχει μια άρρητη συμφωνία εντός της συντεχνίας των συνδικαλιστών, ανεξαρτήτως χρώματος και κομματικής προέλευσης.

Η ιδιότητα του συνδικαλιστή έχει πολλά προνόμια (ελέω των νόμων που έκανε το ΠΑΣΟΚ του 1982, όπως για παράδειγμα μια παχυλή αργομισθία ή συμμετοχή σε διοικητικά συμβούλια φορέων κ.λπ.). Με άλλα λόγια η γραφειοκρατία του συνδικαλιστικού κινήματος απολαύει -ανεξαρτήτως κυβέρνησης ή ιδεολογικού της προτάγματος- προνομίων τα οποία φυσικά φαλκιδεύουν το βασικό τους έργο που είναι η προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Το συνδικαλιστικό κίνημα έχει παρεκτραπεί εδώ και καιρό. Συμμετείχε στη νομή εξουσίας κι ας έδειχνε ότι είναι απέναντι. Κάποια πράγματα πρέπει να αρχίσουν να ξεκαθαρίζουν γιατί οι προκλήσεις μπροστά μας είναι μεγάλες…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή