Στις καταστροφές, οι εικόνες υπουργών και νομαρχών που συντονίζουν, όπως εθιμικά λέγεται, το έργο των δυνάμεων πυρόσβεσης, συνιστά ένα κατά συνθήκην ψεύδος, θεσμικά κατοχυρωμένο όμως. Ολοι γνωρίζουν ότι οι πολιτικοί δεν έχουν -πλην εξαιρέσεων- τις εξειδικευμένες γνώσεις που απαιτούνται για να οργανώσουν σύνθετες προσπάθειες από τις οποίες εξαρτώνται ζωές. Στην καλύτερη περίπτωση, εάν διαθέτουν ευελιξία σκέψης αντιλαμβάνονται ποιων τη γνώμη να εμπιστευτούν και ποιους να αγνοήσουν. Κι αυτό δεν είναι λίγο, απαιτεί πολιτικό ένστικτο…
Η παρουσία πολιτικών στον τόπο μιας συμφοράς κρίνεται απαραίτητη για δύο λόγους:
α) Για να δουν όλοι ότι συμπαρίστανται ενεργά. Για παράδειγμα, ένας βουλευτής με μαυρισμένο από τις στάχτες πουκάμισο γίνεται πιστευτός και συμπαθής σ’ αντίθεση με κάποιον συνάδελφό του που κάνει συντετριμμένος δηλώσεις, ενώ είναι «ατσαλάκωτος». Παρένθετη επισήμανση: σπανιότατα κάποιος που εκλέγεται π.χ. στη Μακεδονία σπεύδει να τονώσει το ηθικό πληγέντων στην Εύβοια – και το αντίθετο. Θα λέγαμε ότι σε συμφορές τοπικής εμβέλειας, ισχύει ένας άγραφος δημοκρατικός καταμερισμός συμπαράστασης εκ μέρους των επισήμων, με βάση γεωγραφικά και εκλογικά κριτήρια.
β) Η παρουσία υπουργών-συντονιστών επικυρώνει ότι η πολιτική ηγεσία φέρει ακέραιη την ευθύνη για την αποτελεσματική λειτουργία δημόσιων υπηρεσιών και ένστολων σωμάτων που έχουν αποστολή την προστασία της ζωής πολιτών και των περιουσιών τους. Αυτό το αντιλαμβάνονται στρεβλά, δεκαετίες τώρα, τα κόμματα εξουσίας που ύστερα από φονικές πυρκαγιές, πλημμύρες και λοιπές κρατικές αστοχίες αλληλοκατηγορούνται για τις μαύρες τρύπες και την ανοργανωσιά που παρέλαβαν. Ενα θέατρο παραλόγου. Η συλλογιστική της αμοιβαίας ανικανότητας εξηγεί γιατί παρά το τεκμήριο πολιτικής ευθύνης, οι παραιτήσεις πολιτικών σπανίζουν σε βαθμό απορίας. Αφού παρέλαβαν χάος, θεωρούν κεκτημένη παρακαταθήκη τη μακρά περίοδο χάριτος. Εως χθες, απλώς τα πρόσωπα άλλαζαν, οι ρόλοι έμεναν ίδιοι.
Ακριβώς πριν από τρία χρόνια, η Ελλάδα θρηνούσε πάνω από 80 νεκρούς από τις πυρκαγιές σε Πελοπόννησο και Εύβοια, σε μια από τις χειρότερες μεταπολιτευτικές σελίδες, ωστόσο η επίκληση του «στρατηγού ανέμου» από επίσημα χείλη, αποδείχθηκε κατευναστική. Απόδειξη ότι λίγες ημέρες αργότερα, η Ν.Δ. έλαβε νέα εντολή να κυβερνήσει με νωπή την «εθνική καταστροφή». Ηταν η πιο γενναιόδωρη λαϊκή απονομή περιόδου χάριτος που άφηνε παράλληλα τότε, ένα ΠΑΣΟΚ έρμαιο σε στοιχήματα για το «πότε θα διασπασθεί».
Τρία χρόνια μετά, στην πιο κρίσιμη καμπή για όλη τη χώρα και τον καθένα μας ξεχωριστά, περίοδος χάριτος δεν παραχωρείται ούτε στο ΠΑΣΟΚ που κυβερνά ούτε στη Ν.Δ. που το αντιπολιτεύεται. Η λαϊκή μεγαλοθυμία επτώχευσε.