«Ζητησάτω ειρήνην…»
Κύριε διευθυντά
Ο απλός αλλά ενεργός πολίτης παρακολουθεί με ενδιαφέρον τα γεγονότα του καθημερινού πολιτικού και κοινωνικού βίου και προσπαθεί κατά τις δυνατότητές του να τα αξιολογήσει. Ενα τέτοιο γεγονός, που η σημασία του δεν αναδείχθηκε όσο ίσως έπρεπε, εν μέσω της ταραχής των οικονομικών μέτρων και της θερινής ραστώνης, είναι η επίσκεψη του Ισραηλινού πρωθυπουργού στη χώρα μας.
Ανήκει, ασφαλώς, στην αρμοδιότητα των διπλωματικών και πολιτικών αναλυτών να φωτίσουν τις πολυεπίπεδες, εμφανείς και συγκαλυμμένες, πλευρές και πιθανές προεκτάσεις αυτού του γεγονότος. Ο απλός πολίτης επισκοπεί, χωρίς να μπορεί να εμβαθύνει, αλλά και χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα συμπεράσματά του και οι εντυπώσεις του απέχουν πολύ της πραγματικότητας.
Η εντύπωσή του λοιπόν, όσο επιπολής και επιφανειακή και αν εμφανίζεται, είναι ότι μια προσπάθεια προς την κατεύθυνση της ειρήνης και της καταλλαγής, ανεξαρτήτως επιμέρους επιφυλάξεων και αμφισβητήσεων, είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Δεδομένου δε ότι η εικόνα του προέδρου της κυβερνήσεως χρωματίζεται από απαλές αλλά ευδιάκριτες πινελιές ειρηνευτικών διαθέσεων (Ολυμπιακή Εκεχειρία, καλλιέργεια προσωπικών σχέσεων με ομολόγους υπουργούς άλλων κρατών όχι ιδιαίτερα φιλικών προς την Ελλάδα, προεδρία Σοσιαλιστικής Διεθνούς κ.λπ.), η παρούσα πρωτοβουλία έρχεται να προσδώσει ένα μονιμότερο και ουσιαστικότερο χαρακτήρα στους προσανατολισμούς και τις σταθερές επιδιώξεις του.
Ισως να είναι και ζήτημα δομής και ιδιοσυγκρασίας της προσωπικότητας, οπωσδήποτε όμως πρέπει να είναι και θέμα ενεργούς και κοπιώδους προσπάθειας. Ας μην ξεχνούμε ότι το ιστορικό υπόβαθρο του κόμματος στο οποίο προΐσταται φέρνει κάποια κληρονομημένα γονίδια της «μαμής της Ιστορίας», της επαναστατικής βίας (υπερηφάνως προβεβλημένης μαρξιστικής καταβολής). Φαινοτυπική εκδήλωση αυτού του γενετικού φορτίου είναι ίσως η έκφανση των πράσινων καφενείων, των πράσινων φρουρών και των πράσινων εμβληματικών ήλιων. Η «υδροφοβική» ιδιοσυστασία του κόμματος αυτού έναντι της ειρήνης ως ιδέας και τρόπου ζωής, αποτυπώνεται έκδηλα και στο γεγονός ότι και όταν ακόμα ήταν υποχρεωμένο να μιλήσει για ειρήνη κατέφευγε σε περιφραστικούς προσδιορισμούς του τύπου «μη πόλεμος».
Αν θα μπορούσαμε να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα, αυτό ίσως θα ήταν ότι η διεκδικητική και (αντ)αγωνιστική φόρα την οποία έχουμε πάρει, εκθύμως πριμοδοτούμενη και από κομματικούς και συντεχνιακούς σχηματισμούς έχει ωθήσει προς το περιθώριο τη μεγάλη υπόθεση της ειρήνης (υπό οποιαδήποτε έκφανσή της). Η αναχαίτιση αυτής της παρέκκλισης και η επαναφορά στη σωστή πορεία απαιτεί δύναμη θελήσεως πολύ μεγαλύτερη από κάθε επαναστατικό «τσαμπουκά» και υπογείως σφετεριζόμενη νεολαιίστικη έκρηξη από το ένα μέρος ή εθνικιστικό παροξυσμό από το άλλο. Και πρέπει να ομολογήσουμε ότι η θέληση του πρωθυπουργού προς την κατεύθυνση αυτή δεν είναι καθόλου «ολίγιστη», σε αντίθεση με τη δική μας «ελάχιστη» γενναιοψυχία και γενναιοδωρία.
Ανδρεας Κ. Ντεληθεος – Αναπληρωτής Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Το «αυτονόητο»
Κύριε διευθυντά
Ως προς την εικονογράφηση, την αρτιότητα του πορτρέτου του κ. Αντριου Αθενς στο σχετικό εμπεριστατωμένο αφιέρωμα για αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο, που παρουσίασε η κ. Πουρνάρα («Κ», 14.8.10), ας επιτραπεί η έκφραση αμέριστου θαυμασμού προς την καλλιτεχνία της κ. Χαλματζή, η οποία με το πενάκι της αποδίδει με εκπληκτική πιστότητα τα χαρακτηριστικά, την εκφραστικότητα του προσώπου. Και τούτο αποτελεί έκτακτη ευκαιρία για σχετική σημειολόγηση: καθόλου αυτονόητο, αντίθετα «κυριολεκτικά συγκλονιστικό» το πώς τα ερεθίσματα που δέχεται το μάτι από το αντι-κείμενο επεξεργαζόμενα καταλήγουν μέσω και της ψυχής ως εντολές σε τόσο μικρομετρικές, λεπτές κατάλληλες κινήσεις από τους νευρώνες των δακτύλων του καλλιτέχνη για να υπάρξει αυτό το αποτέλεσμα.
Γιατί όμως αυτός ο συγκλονιστικός θαυμασμός να μην επεκταθεί, καταργώντας το «αυτονόητο των πραγμάτων», και στο σώμα του καθημερινού ανθρώπου, στις εκφάνσεις της λειτουργίας και δραστηριότητάς του που τις εξασφαλίζει η σοφή πολυπλοκότητα της σύνθεσής του, η πνοή του Δημιουργού του;
Αποψη, ότι ο άνθρωπος έθεσε εαυτόν εκτός παραδείσου από τη στιγμή που τα πάντα από το «ιλιγγιώδες συμβαίνον» στην πλάση ως και τα πλέον σημαντικά αυτονοήθηκαν από αυτόν, ως προφανή στην προοπτική τους.
Δημητρης Σ. Ταμπαογλου – Υμηττός
Οι δικηγόροι
Κύριε διευθυντά
Απευθύνομαι σε σας με αφορμή το άρθρο του συντάκτη κ. Γιάννη Ελαφρού στην κυριακάτικη έκδοση της «Καθημερινής», την 8η Αυγούστου 2010, σχετικά με τα πλήγματα στη δικηγορία. Συμφωνώ ότι η πραγματικότητα είναι όπως περιγράφεται στο άρθρο, εντούτοις θα ήθελα να συμπληρώσω τρία πράγματα.
Ως προς την αναφορά στο εν λόγω άρθρο ότι το 50% των δικηγόρων της Αθήνας δεν έκανε ούτε μια παράσταση το 2009, καλό είναι να διευκρινιστεί ότι όταν ένας δικηγόρος δεν παρίσταται στο ακροατήριο, δεν επαιτεί για να ζήσει. Υπάρχει πληθώρα δικηγορικών εργασιών, πολλές από αυτές πολύ καλά αμειβόμενες, οι οποίες δεν απαιτούν παράσταση στο δικαστήριο, όπως, ενδεικτικά, οι νομικοί έλεγχοι, οι νομικές γνωματεύσεις και οι εξωδικαστικοί συμβιβασμοί. Πέραν τούτων, όμως, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό μελών του ΔΣΑ δεν είχε παραστάσεις ούτε τα προηγούμενα έτη.
Η αναφορά στην επιβολή του ΦΠΑ στις δικηγορικές εργασίες παραλείπει να σχολιάσει ότι οι δικηγόροι -όπως και οι έμποροι, οι οποίοι δεν είναι τα παιδιά ενός κατώτερου θεού σε σχέση με εμάς- έχουμε τη δυνατότητα να απορροφήσουμε μέρος του, ούτως ώστε και να καταστεί προσιτή η πρόσβαση του πολίτη στη Δικαιοσύνη και εμείς να έχουμε πελατεία.
Τέλος, η κατάργηση της κατώτατης αμοιβής και θα είναι σε όφελος των καταναλωτών των υπηρεσιών μας, και θα βοηθήσει το οικονομικό περιβάλλον. Και αυτό αποτελεί κοινή λογική, έννοια που θεωρείται εργαλείο της δουλειάς μας.
Σε γενικές γραμμές, δεν αντιλέγω ότι οι δικηγόροι θα υποστούμε μείωση στα εισοδήματά μας. Στα δικά μου, υπολογίζω τη μείωση στο 30%. Ομως, όταν τόσοι άλλοι κλάδοι υφίστανται πολύ σημαντικά πλήγματα, χρήσιμο είναι να θυμόμαστε ότι περισσότερο από ένα επαγγελματικό σωματείο, είμαστε ο μεγαλύτερος επιστημονικός σύλλογος της χώρας, και ότι η νομική επιστήμη εμπεριέχει τις έννοιες της αλληλεγγύης και της Δικαιοσύνης, ακόμα και όταν Δικαιοσύνη σημαίνει ότι τα μέλη του συλλόγου πρέπει να γίνουμε φτωχότεροι.
Σπυρος Μακρυδακης – Δικηγόρος, μέλος ΔΣΑ
Το Ιερό της Αρτέμιδος
Κύριε διευθυντά
Διαβάζοντας το άρθρο με τίτλο «Καμιά εξέλιξη για το ιερό της Αγροτέρας Αρτέμιδος», θα ήθελα, στο πνεύμα της πληρέστερης ενημέρωσης, να επισημάνω κάποιες ανακρίβειες καθοριστικής σημασίας:
Το τετράγωνο που περικλείεται από τις οδούς Αρδηττού, Θωμοπούλου, Κεφάλου και Κούτουλα, το οποίο και κρίθηκε επανειλημμένως απαλλοτριωτέο, ουδέποτε έχει οικοδομηθεί μετά την απόφαση του ΚΑΣ το 1964. Η αναφορά στην πολυκατοικία που κτίσθηκε κατά την περίοδο της δικτατορίας βρίσκεται εκτός του προαναφερθέντος τετραγώνου, καθώς περικλείεται από τις οδούς Κουτούλα, Αρδηττού και Σορβόλου. Συνορεύει δηλαδή με τον εν λόγω αρχαιολογικό χώρο προς τον νότο, έχοντας κοινή οδό την Κούτουλα.
Βάσει των παραπάνω, η αναφορά του συντάκτη ότι «κατά την περίοδο της δικτατορίας, αίφνης αίρεται η απαλλοτρίωση ενός τμήματος του δεσμευμένου τετραγώνου στο οποίο κτίζεται πολυκατοικία […]», είναι ανεδαφική.
Σε δορυφορική φωτογραφία, φαίνεται ξεκάθαρα η οριοθέτηση του αρχαιολογικού χώρου και η θέση της «χουντικής» πολυκατοικίας.
Βεβαίως, με ενθουσιασμό θα δεχόμασταν την επέκταση του αρχαιολογικού χώρου και στο κομμάτι που αναφέρεται ο συντάκτης του ρεπορτάζ. Αλλωστε, είναι κάτι που έχει προταθεί τόσο από τον ΣΑΔΑΣ – ΠΕΑ (Σύλλογος Αρχιτεκτόνων) όσο και στη μεταπτυχιακή εργασία του αρχιτέκτονα κ. Γουλιέλμου Ορεστίδη, με επιβλέποντα καθηγητή τον κ. Μανόλη Κορρέ.
Ιωσηφ Ευφραιμιδης – Αρχιτέκτων – Πολεοδόμος
Η Αθήνα τον Αύγουστο
Κύριε διευθυντά
Η θλιβερή, μίζερη αλλά και εφιαλτική εικόνα του ιστορικού κέντρου της Αθήνας ακόμα και στις πάλαι ποτέ ήσυχες ημέρες του Αυγούστου, που τόσο παραστατικά αποτύπωσε στο άρθρο του (24/8/2010) στην «Κ» ο Νίκος Ξυδάκης, έχω την αίσθηση, ή καλύτερα τη βεβαιότητα, ότι θα αφήσει παντελώς αδιάφορους τον πολιτικό κόσμο της χώρας, κυβέρνηση, μείζονα και ελάσσονα αντιπολίτευση και Τοπική Αυτοδιοίκηση, σαν όλα αυτά να αφορούν κάποια μακρινή πόλη της Ασίας ή της Αφρικής.
Προφανώς, πολιτική για όλους αυτούς δεν είναι η αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας και του Λεκανοπεδίου, για τα οποία απαιτείται δράση και «σπάσιμο αυγών», αλλά πολιτική είναι τα επικοινωνιακά τεχνάσματα, οι βαρύγδουπες και επινοημένες εκφράσεις, τα τηλεοπτικά παράθυρα, η ακατάσχετη φλυαρία, και για τις γυναίκες, η συνεχής αλλαγή ενδυμάτων, κατά κανόνα επωνύμων οίκων, και τελευταία, τα αλλεπάλληλα… λίφτινγκ.
Εχω την αίσθηση ότι, οτιδήποτε συμβεί στις προσεχείς εκλογές, το αποτέλεσμα θα είναι μηδέν εις το πηλίκον… Τα προβλήματα του Λεκανοπεδίου είναι εδώ και θα παραμείνουν εδώ, και το πιθανότερο είναι να επιδεινωθούν.
Και έτσι η Αθήνα θα βουλιάζει στο έγκλημα και στην παραβατικότητα, στις κλοπές και ληστείες, στη βρώμα και δυσωδία, στις ατέλειωτες και καθημερινές πορείες και διαδηλώσεις, ακόμα και στην αισθητική καταβαράθρωση. Ισως το μόνο που μας απομένει είναι, σαν τον Σελευκίδη πρίγκιπα της Ελληνιστικής εποχής, να έχουμε την κρυφή και μεγάλη ελπίδα να ξαναγίνει η χώρα και η Αθήνα πάλι «σαν οπτασία τόπου ωραίου, σαν όραμα ελληνικών πόλεων και λιμένων…».
Αντωνιος Ν. Βενετης – Μοναστηράκι Δωρίδος